Από τον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας Περιστερίου:

Συμπατριώτες και φίλοι. Αφού έτσι το αποφάσισε η μοίρα, θα θέλαμε σήμερα να βρισκόμαστε στον Αγιοθανάση… Να αγναντεύουμε, απ’ τα τουράκια του, την Αγιαβαρβάρα και του Καραμπάτσου… Από ’κεί που ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του ο Ανδρέας, και κατέληξε σήμερα εδώ, βυθίζοντάς μας στη θλίψη και στην απώλεια.

Ένα ταξίδι μακρύ και δύσκολο, πέντε αδέρφών και μιας αδερφής, που έχασαν πρόωρα τον πατέρα τους, με την ηρωίδα μάνα τους να παλεύει να μεγαλώσει τα παιδιά της. Να τα βγάλουν πέρα στις δύσκολες εκείνες εποχές, μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο…

Η δεκαετία του ’50 υπήρξε καθοριστική για πολλούς από ’μάς… Τότε ήταν που ο ομιλών είχε την οδυνηρή τύχη να ζήσει με τον Ανδρέα στο σχολειό μια ανείπωτη στιγμή, ώστε έκτοτε να οφείλει σε μεγάλο βαθμό στον Ανδρέα το γεγονός ότι μέσα από τους διχαλωτούς δρόμους της ζωής σπρώχθηκε μεγάλος πιά να σπουδάσει και να γίνει δάσκαλος… Είναι λοιπόν οφειλόμενη τιμή και ευγνωμοσύνη, να απευθύνει σήμερα εδώ, στον αγαπημένο προκείμενο νεκρό, τον σύντομο αυτόν τελευταίο ασπασμό.

Με τον Πανταζή, τον Νίκο και τον Ανδρέα, και τον Νταβέλη να μας ακολουθεί παντού, περάσαμε τα σχεδόν συνομήλικα παιδικά μας χρόνια. Συμπαίκτες στην κορμπανιά και στο κρυφοκούτι, σφυρίζοντας τσοκάνια και τροκάνια, γυρνώντας ζεύλες και κουλούρες, συνοδοιπόροι στις εξορμήσεις μας στ’ ατσιχωλίτικα αμπέλια και περιβόλια… Ο Ατσίχωλος δεν είναι απλώς η πατρίδα μας, επειδή γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εκεί. Πατρίδα μας πάνω απ’ όλα είναι τα παιδικά μας χρόνια…

Έτσι κάπως κύλησε η μικρή ζωή μας στο χωριό. Και αργότερα, έχοντας πια αφήσει τον Ατσίχωλο, η τύχη τό ’φερε να ξαναβρεθούμε, στην ίδια δουλειά με τον Ανδρέα, δουλειά που μας βρήκε ο Ανδρέας. Εκεί ο δυνατός εκείνος και σκληραγωγημένος πλέον άνδρας μας συμβούλευε και μας βοηθούσε, χωρίς να παραλείπει να είναι δίκαιος και αυστηρός. Εκεί σφυρηλατήθηκε η αρχική σχέση ζωής και φιλίας, ώστε μετέπειτα να αποκαλούμε ο ένας τον άλλο αδερφό.

Του Ανδρέα δεν του χαρίστηκε τίποτα στη ζωή, όπως άλλωστε και στ’ άλλα παιδιά της θειάς Σταυρούλας. Ο Ανδρέας δούλεψε στη ζωή του όσο ελάχιστοι από ’μας. Κοντά εξήντα χρόνια δουλειάς… Με την εργατικότητα και το φιλότιμό του στάθηκε ανεξάρτητος και λεβέντης σε όλη του τη ζωή, έκανε σπιτικό και οικογένεια και προσδοκούσε να χαρεί τα γηρατειά του με τα κορίτσια του, τη σύντροφό του τη Μαρία, τη Σταυρούλα και την Ευγενία. Η ζωή ωστόσο είχε άλλες βουλές.

Ο Ανδρέας δεν λησμόνησε ποτέ την καταγωγή του. Πώς άλλωστε; Και παρά τις ατυχίες και τις πίκρες μιας κάποιας εποχής, στάθηκε με συγκατάβαση πάνω απ’ αυτές, έχοντας πάντοτε έναν καλό λόγο για τους συμπατριώτες του. Επισκεπτόταν συχνά το χωριό και αν του το επέτρεπε η μοίρα θα κατέληγε σ’ αυτό… Υπήρξε ενεργό μέλος του Συλλόγου Ατσιχωλιτών, πάντοτε παρών με την οικογένειά του στις πατριωτικές εκδηλώσεις, εδώ στην Αθήνα και στο χωριό. Η απώλειά μας συνεπώς είναι πολλαπλή και η καρδιά όλων μας συμπάσχει μ’ εκείνη των δικών του.

Στις μέρες μας, ακόμα και τέτοιες στιγμές, είναι ευτυχία, να μπορείς να μιλήσεις με σιγουριά για κάποιον που φεύγει χωρίς γυρισμό. Τα πολλά λόγια ωστόσο είναι φτώχεια… Και ο Ανδρέας δικαιούται, την ύστατη στιγμή, να ακουστεί δυνατά, πως το πέρασμά του απ’ τη ζωή δεν υπήρξε μάταιο, καθώς συχνά λέγεται για τους τεθνεώτες. Καθένας και κάθε μια από μας έρχεται και φεύγει ίσως από τύχη. Και ανεξάρτητα από το τί πιστεύει ο καθένας μας για τη μετά θάνατο ζωή, είναι η ψυχή που μένει, η αιωνία μνήμη. Θα σε θυμόμαστε, όσο μας επιτρέπει αυτό το σκληρό παιχνίδι της ζωής και του θανάτου.

Αντίο, αδερφέ…

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΕΡΓΟΥΠΗΣ

Εις μνήμην…

Χρηματικά ποσά τριακοσίων ευρώ στη μνήμη του Ανδρέα προσέφεραν στο Δ.Σ. του ενοριακού Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Ατσιχώλου η οικογένειά του, καθώς και οι Βούλα και Βασιλική Μπερτζελέτου, Θοδωρής Κ. Τσουτσάνη, Αγγελική Τσουτσάνη, Ιωάννα Τσουτσάνη και Κώστας Αλεξίου, Μαρία Τσουτσάνη - Γεωργοπούλου, Μαρία Πάσχου και Πάνος Παναγιωτής.