Στεφάνι στο Ηρώον του Ατσιχώλου διά του προέδρου του Συλλόγου Θοδωρή Γ. Τσουτσάνη κατέθεσαν οι Ατσιχωλίτες και οι επισκέπτες που βρέθηκαν στο χωριό κατά την Εθνική Επέτειο…
Η ανολοκλήρωτη Επανάσταση…
Η Ελληνική Επανάσταση τού 1821 υπήρξε, αφ’ ενός, συνέπεια τής ωρίμανσης αντικειμενικών συνθηκών, μέσα σ’ ένα περιβάλλον ενοποιητικών θεσμών (αυτοδιοίκησης, τού κατώτερου εκκλησιαστικού κλήρου). Αφ’ ότου κατακτήθηκε από τους Τούρκους και το τελευταίο μεγάλο κομμάτι ελλαδικής γης το 1715, ο τόπος που πατάμε, η Πελοπόννησος, ήταν αναπόφευκτο να τεθεί ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας.
Από τη στιγμή που η φορολογία συνέκλινε στη δεκάτη, ο παράς και η οκά μετρούσαν σε όλο τον ελλαδικό χώρο και οι έμποροι τής Φιλική Εταιρείας, οι αστοί και οι καραβοκυραίοι απαιτούσαν από την οθωμανική διοίκηση τον δικό τους οικονομικό χώρο, η ελληνική μοίρα τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν προδιαγεγραμμένη. Καθώς, ανάλογη υπό μία άλλη έννοια αποβαίνει η μοίρα τής νεώτερης Ελλάδας, με την κατάργηση των δασμών και την επιβολή κοινού νομίσματος και δικαίου στον ευρωπαϊκό χώρο.
Αφ’ ετέρου, ο επαναστατικός αγώνας που γέννησε τό ελληνικό κράτος ήταν συνέχεια και κορύφωση μιας μακράς, λαϊκής και κοινωνικής αντίστασης τών ανθρώπων που ζούσαν σ’ αυτόν τον τόπο (που δεν ήταν μόνο ή δεν ήταν ακόμα Έλληνες) και που το πρώτο τέταρτο τού 19ου αιώνα δέχθηκαν, μέσω τού ελληνικού διαφωτισμού, την επίδραση τών επαναστατικών ιδεών τής εποχής, δημιουργώντας παράλληλα στην Ευρώπη το λεγόμενο φιλελληνικό ρεύμα, που προσέφερε οργανωμένη υποστήριξη και συμμετοχή πολυάριθμων εθελοντών.
Τα γεγονότα είναι γνωστά, η Επανάσταση τού 1821 πέτυχε, ύστερα από εννιάχρονο και αδυσώπητο αγώνα, να πραγματοποιήσει, έστω μερικώς, τον σκοπό της, τη δημιουργία ενός υποτυπώδους κράτους. Στοίχισε βαρύτατα. Οκτακόσιες χιλιάδες ψυχές χάθηκαν στα πεδία τών μαχών, τους διωγμούς και τις σφαγές στις επαναστατημένες περιοχές, από τις εμφύλιες έριδες, την πείνα και τις κακουχίες. Σημειωτέον, αν και δεν έχει ακριβώς ερευνηθεί, ότι από τις 750.000 τών πρώτων απελεύθερων κατοίκων αυτού τού τόπου, υπέρ το 40% δεν ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι…
Επανάσταση και εξουσία…
Σ’ εκείνο το ξαφνικό άνοιγμα τής ιστορίας, άνθρωποι και καταστάσεις λειτούργησαν με ένταση και σπουδή, ως να επρόκειτο για δυνάμεις τής φύσης. Το άμεσο, φυσικό κενό τής οθωμανικής εξουσίας, έπρεπε πάση θυσία να καλυφθεί. Αν πράγματι ο αγώνας ήταν για ένα ελεύθερο τόπο και κράτος, το κράτος αυτό όφειλε να κάνει αισθητή την παρουσία του. Να «μαζέψει» τόν ξεσηκωμένο κόσμο, να βρει στρατεύματα και εφόδια, να σταθεί σαν τέτοιο…
Ώς τότε, ο χρόνος κυλούσε αργά και σταθερά στον υποταγμένο ελλαδικό χώρο. Ώσπου εμφανίστηκαν οι κλέφτες. Ο κλέφτης, αυτή η ασύλληπτη μορφή, δεν έμοιαζε με κανέναν, ούτε με τους ακρίτες. Ο κλέφτης δεν φυλούσε άκρα, αλλά τα βουνά γύρω μας. Και όχι για λογαριασμό άλλου, αλλά για τον εαυτό του.
Ίσαμε το ’21, ο κλέφτης θεωρούσε υπέρτατη αξία την προσωπική του τιμή, βγαλμένη από μια αγέρωχη και συχνά βάναυση στάση ζωής. Με τον κλέφτη η ελληνική κοινωνική ιστορία παύει να έχει αριστοκρατικές πλευρές. Η ιστορική και κοινωνική συνείδηση τού λαού, όπως αποτυπώνεται στο δημοτικό τραγούδι, μετακινείται από τους παλιούς σε νέους άρχοντες, που πολλοί είναι …του σχοινιού και του παλουκιού.
Οι πρόκριτοι, κοσμικοί και κληρικοί, ξέρουν καλά πως χωρίς την οργή και την ορμή τών κλεφτών, λυτρωμός τού τόπου δεν γίνεται. Το σχοινί όμως έπρεπε να μαζευτεί και το παλούκι να στραφεί σ’ έναν και μόνο στόχο, στο μάτι τού Τούρκου. Ο Αγώνας ήταν υπέρ πάντων και κατά πάντων, όπως είναι παντού και πάντοτε κάθε τέτοιος αγώνας, με άλφα κεφαλαίο. Από τον λυτρωμό ίσαμε τον αφανισμό…
Η εμφύλια διαμάχη…
Για ένα τέτοιο κράτος, λοιπόν, έκανε τόση φασαρία η ιστορία και χύθηκε τόσο αίμα; Και αίμα αδελφικό… Ναι, γι’ αυτό! Γιατί κράτος είναι κατά συνθήκη ένας ελεύθερος τόπος. Και συνεπώς, κράτος και έθνος και πατρίδα και λαός και κοινωνία, «βωμοί και εστίες», σημαίες… είναι ουσιαστικά το ίδιο πράγμα. Για το οποίο αξίζει κανείς να παλεύει, συχνά να αλληλοσκοτώνεται, κυριολεκτικά. Εφ’ όσον το διαφεντεύουν οι ισχυροί…
Η ακατανόητη όμως πλευρά τής νεώτερης ελληνικής ιστορίας δεν είναι οι αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις. Είναι ότι πολιτικές και ιδεολογίες και τα κοινωνικά συμφέροντα που αντιπροσώπευαν δεν συγκρούσθηκαν ποτέ μέχρι τέλους και δεν συζητήθηκαν καθαρά και ξάστερα, ώστε να υπάρξουν και καθαρές εξελίξεις, αν όχι λύσεις.
Tο δυστυχές μέρος τής Ελληνικής Επανάστασης δεν είναι η σύγκρουση τών κοτζαμπάσηδων, των δεσποτάδων, των καραβοκυραίων με τους κλεφτοκαπεταναίους και όποιους άλλους. Η δυστυχία, η ειρωνεία τής Επανάστασης τού ’21 είναι πως με το τέλος της κανένας από τους συγκρουσθέντες δεν βρέθηκε στην εξουσία! Ο λυτρωτικός ίσως ερχομός τού Καποδίστρια ακολουθείται από το άγος τής δολοφονίας του.
Σε κάθε νέα επαναστατική ή μεταρρυθμιστική απόπειρα, αναδύονταν πάλι και πάλι οι πολιτικοί επίγονοι τών κοτζαμπάσηδων και οι δεσποτάδες. οι προοδευτικοί αστοί και οι «εθνικόφρονες» εφοπλιστές είναι δυσεύρετο ελληνικό είδος! «Καλή ώρα», πέρυσι, δεν γιορτάσαμε τά «200 Χρόνια μετά την Επανάσταση» οι άμεσα ενδιαφερόμενοι…
Στην αντοχή τών κοτσαμπάσηδων και των δεσποτάδων καθε λογής «ασκηθήκαμε» δεόντως. Μέρες που είναι, ν’ ασκηθούμε στην αντοχή, στη δίψα για ζωή και για δίκιο τών κλεφταρματολών, που…
Ο ένας στον άλλο έλεγαν κι ο ένας στον άλλο λέει…
Ο κόσμος φκιάνουν εκκλησιές, φκιάνουν και μοναστήρια.
Να πάμε να φυλάξουμε στης Τρίχας το γιοφύρι,
που θα περνάει ο βόιβοντας με τους αλυσωμένους.
Να κόψουμε τούς άλυσους!
Να σμίξει, ο ανολοκλήρωτος χορός τού ’21, με το ροκ τού μέλλοντός μας!
