Όπως αναφέρεται από τον Παυσανία στα «Αρκαδικά», οι αμπελώνες στην αρχαιότητα καταλάμβαναν μια αρκετά μεγάλη έκταση κατά το μήκος του Λουσίου, αρχίζοντας από την περιοχή του σημερινού χωριού Παλαιοχώρι κοντά στη Δημητσάνα και τελείωναν κάτω από το μοναστήρι του Φιλοσόφου στου Βαρδουβά. Το κρασί που παρήγετο ήταν από τα εκλεκτότερα στην Αρχαία Ελλάδα και κυρίως κόκκινο.
Οι κάτοικοι της Αρχαίας Γόρτυνος είχαν αναπτύξει εκτεταμένο εμπόριο κρασιού με την υπόλοιπη Πελοπόννησο, αλλά και με άλλα μέρη της Ελλάδας. Στις ανασκαφές που έγιναν κατά καιρούς στην Αρχαία Γόρτυνα, ανακαλύφθηκαν νομίσματα πολλών αρχαίων πόλεων, εντός και εκτός Πελοποννήσου, πράγμα που μαρτυρεί την ευρεία ανάπτυξη του εμπορίου.
Στα νεότερα χρόνια τα αμπέλια στο χωριό τα καλλιεργούσαν κυρίως στον Φτερόλακα, στο Λιβάδι, στην Παπαρουνίτσα, στο Μετόχι και στου Βαρδουβά.
Οι κυριότερες ποικιλίες ήταν τρεις και οι τρεις μαύρες: α) Το κρασούδι που μοιάζει με το Αγιοργίτικο (μαύρο Νεμέας), που είναι όμως άλλος κλώνος, με μικρές αλλά ουσιαστικές διαφορές από το μαύρο Νεμέας. β) Η βολίτσα με μεγάλες ζουμερές ρώγες. γ) Ο σκυλοπνίχτης με μικρές ρώγες και αρκετά πυκνόρογο σταφύλι. Απ’ αυτά το πιο διαδεδομένο ήταν το κρασούδι, καλλιεργούσαν βέβαια και άλλες ποικιλίες, όπως το περαχωρήτικο (Ασπρούδι) τον Ροδίτη κλπ., αλλά σε πολύ μικρότερη ποσότητα.
Η ποιότητα του κρασιού (άρωμα, γεύση, χρώμα κλπ.) εξαρτάται από το έδαφος, το κλίμα, αλλά και από την ποιότητα του βαρελιού. Τα εδάφη των περιοχών που αναφέρονται πιο πάνω είναι άριστα για την αμπελοκαλλιέργεια. Οι Ατσιχωλίτες ήταν μαστόροι στο κρασί. Ο Βασίλης Χριστόπουλος, ο Μιχάλης Μεργούπης, ο Θανάσης Τσουτσάνης, ο δάσκαλος Κωνσταντίνος Λάλος, ο Γιώργος Γαϊτανάρης, ο Αργύρης Δρακόπουλος, ο Χρήστος Σκουρλας και τόσοι άλλοι, ζητώ συγνώμη για όσους ξέχασα, ήταν γνωστοί για τα ωραία κρασιά που έφτιαχναν.
Τί απομένει όμως τώρα από τ’ αμπέλια του Ατσιχώλου; Δυστυχώς, με την ερήμωση του χωριού ερημώθηκαν και χάθηκαν και τ’ αμπέλια. Οι νεότεροι δεν ενδιαφερθήκαμε όσο μπορούσαμε για την διατήρηση κάποιου μικρού έστω μέρους των παλαιότερων εκτάσεων. Απ’ αυτήν τη θέση της μικρής μας εφημερίδας κάνω έκκληση σε όσους έχουν την δυνατότητα από το χωριό να βρουν έστω και λίγες βέργες από τις παλιές ποικιλίες, για να τις διατηρήσουμε, γιατί κάτι που χάνεται δεν είναι δυνατόν να ξαναγίνει.
Ίσως αυτό το άρθρο, με όλες του τις ατέλειες, να δώσει το έναυσμα σε κάποιους, να σκεφθούν την δημιουργία κάποιου αμπελώνα με τις παλιές ποικιλίες.
