Ήταν μεγάλη επιθυμία να περπατήσουμε ξανά εκείνο το μονοπάτι. Με οδηγό τον πάντα πρόθυμο και πρόσχαρο Χρήστο Θεοχάρη, ξεκινήσαμε το νοσταλγικό ταξίδι. Λοξοδρομώντας από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο για τη Μονή Καλαμίου, αναζητούμε τα ίχνη του αρχαίου πολιτισμού και ανθρωπίνων δραστηριοτήτων της περασμένης πεντηκονταετίας. Μετά από σύντομη πεζή διαδρομή συναντάμε το μονοπάτι, με την μάνδρα αριστερά του, να εμποδίζει τα διερχόμενα ζώα από του να κλέψουν λίγη τροφή από τα αμπέλια που βρίσκονταν κάποτε κατά μήκος του. Προχωρώντας, παρατηρείς ότι η φύση είχε ξανακερδίσει έδαφος, σε λιγότερο από σαράντα χρόνια, όσο γενιές ανθρώπων της είχαν αφαιρέσει. Στη θέση των αμπελιών υπάρχουν μόνο πουρνάρια και δένδρα του δάσου. Το μονοπάτι είχε καταστεί αδιάβατο. Ευτυχώς, ο Χρήστος μας οδήγησε με ασφάλεια στα κυκλώπεια τείχη, τις φημισμένες σε όλη την αρχαία Ελλάδα οχυρωματικές περιβόλους (ακροπόλεις). Θαυμάσαμε τη τεχνική αυτών που τα δημιούργησαν και τα τοποθέτησαν. Αλλά και εδώ όλα τα σκεπάζει το δάσος. Είναι πιά αδύνατο, χωρίς οδηγό, κάποιος να προσεγγίσει αυτά τα σπάνια δημιουργήματα. Λίγο πιο κάτω ο λινός του «Τσιαβλή». Στου Κατσιπάρι, ή (αρχαίες) Πόρτες, ως συνέχεια των αρχαίων τειχών… Και αυτός φτιαγμένος με τέχνη και μεράκι, κι αυτός λαβωμένος από το χρόνο.

Είναι υποχρέωσή μας προς τη νεότερη γενιά, που δεν μεγάλωσε σ’ αυτόν το τόπο και δεν γνώρισε αυτή την σπάνια πολιτιστική κληρονομιά, αυτόν τον κρυμμένο θησαυρό, να τον αποκαλύψουμε.

ΦΩΤΗΣ ΤΣΑΡΜΠΟΠΟΥΛΟΣ, Καλαμάτα