Γεννήθηκα σε ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, τον Ατσίχωλο Γορτυνίας. Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στον τόπο μου και σε νεαρή ηλικία πήρα τον δρόμο της επιβίωσης και της ξενιτιάς. Βρέθηκα στον Πειραιά δίπλα στα αδέρφια μου, ποτέ όμως δεν ξέχασα το χωριό μου, τους δικούς μου και τους συγχωριανούς μου. Λέγομαι Δρακόπουλος Αργύρης του Παναγιώτη, τ. Πρόεδρος της Ενώσεως Εφημεριδοπωλών Πειραιώς και για μεγάλο διάστημα μέλος της Αδελφότητας Ατσιχωλιτών. 

Όταν έγιναν οι εκλογές στην Αδερφότητα Ατσιχωλιτών υπέβαλα υποψηφιότητα και εξελέγην. Οι παλιοί με δέχτηκαν με μεγάλη χαρά. Βρέθηκα μαζί με πολλούς πατριώτες, ανθρώπους αξιόλογους, νοικοκυραίους, οικογενειάρχες και πετυχημένους: Ταξιάρχης Τσουτσάνης, Νικόλαος Δρακόπουλος, Περικλής Σωτηρόπουλος, Δημήτριος Κοντόπουλος, Ηλίας Ηλιόπουλος, Ηλίας Καψιμάλης, Ιωάννης Τσουτσάνης, Ευθύμιος Παπανικολάου, Νικόλαος Δρακόπουλος κ.α.

Συνεργάστηκα με όλους τους προέδρους μέχρι τον τελευταίο, τον Τάσο Σκουρλά. Ποτέ δε ζήτησα αξιώματα και «καρέκλες», ήμουν ένας απλός και ταπεινός εργάτης. Όλοι μαζί γίναμε ένακαι ξεκινήσαμε τη δράση της Αδελφότητας. Στην αρχή, φιλοξενούμενοι σε διάφορους χώρους, ήρθαμε σε επαφή με όλους τους πατριώτες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Στείλαμε ευχητήριες κάρτες, ημερολόγια και μια επιστολή που τους λέγαμε το σκεπτικό και τα ονειρά μας για το χωριό. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Στη συνέχεια, οργανώσαμε την πρώτη μας χοροεσπερίδα. Είχε απόλυτη επιτυχία. Το πρώτο έργο που υλοποιήσαμε στο χωριό, ήταν η τσιμέντωση του δρόμου από τον Άγιο Θανάση στον Αη - Γιώργη, όπως και τους υπολοίπους δρόμους μέσα στο χωριό. Στη συνέχεια, αναλάβαμε το σχολείο. Ένα σχολείο από το οποίο αποφοίτησαν άνθρωποι των γραμμάτων, της τέχνης και του εμπορίου. Σήμερα, μετά από ανακαίνιση, αποτελεί χώρο συνάντησης των πατριωτών. Ύστερα, κάναμε αγορά του δικού μας γραφείου.

Στο πρώτο Συμβούλιο που κάναμε, κλαίγαμε από χαρά και ικανοποίηση γιατί ήρθαμε επιτέλους στο σπίτι μας. Κατόπιν, κατασκευάσαμε τον δρόμο προς την Μονή Καλαμίου. Δυστυχώς, το μνημείο με τους τελευταίους σεισμούς είχε πάθει μεγάλες ζημίες. Οι παλαιοί πατριώτες μας έλεγαν: «Κοιτάξτε τι θα κάνετε γιατί αν πέσει η Παναγία, χάνεται και το χωριό. Η Παναγιά είναι το αντάμωμα των πατριωτών». Θυμάμαι μικρό παιδί, το πανηγύρι γινόταν όλη μέρα και το βράδυ ανεβαίναμε στο χωριό. Άρχιζε ο χορός με το λεβέντικο τσάμικο: «Στον τόπο που χορεύουμε άλλοι χορεύαν πρώτα. Εδώ το λέν’ Ατσίχωλο το λένε Γορτυνία». Και το γλέντι συνέχιζε μέχρι αργά.

Στη συνέχεια, άρχισαν τα έργα αναστήλωσης του μνημείου. Μεγάλες δυσκολίες, γιατί εμπλέκοταν η Αρχαιολογική Υπηρεσία. Χωρίς την κατάλληλη άδεια, δεν μπορούσαμε να παρέμβουμε στην αναστήλωση του μνημείου. Τελικά, καταφέραμε να βγάλουμε την άδεια και έτσι ξεκίνησε η αναστήλωσή του. Τότε, μου ανέθεσαν το ταμείο της Αδελφότητας. Όταν οι εργασίες για τον Ναό ολοκληρώθηκαν, ασχοληθήκαμε με την κατασκευή των κελιών. Τότε, ήρθε και ο μεγάλος ευεργέτης του χωριού μας, ο κύριος Νίκος Γαϊτανάρης με τη σύζυγό του Ελένη. Από ’κει και πέρα τα πράγματα πήγαν κατ’ ευχήν. Σύζητησα τότε με τον τωρινό πρόεδρο, τον Τάσο Σκουρλά, την αποχώρησή μου από την Αδελφότητα παραμένοντας όμως δίπλα τους, όπως είμαι μέχρι σήμερα. Γιατί οι οικογενειακές υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν, καθώς οι κόρες μου σπούδαζαν, η μια στην Αθήνα και η άλλη στην Θεσσαλονίκη, και σε συνδυασμό με το επάγγελμά μου στο οποίο ήμουν επικεφαλής για πολλά χρόνια.

Έρχομαι στο σήμερα. Προ ημερών είχαμε εκλογές στον Σύλλογο. Εμένα κάτι δεν μου «πήγαινε» καλά. Αρχικά, το ψηφοδέλτιο ήταν «φτωχό», επτά (7) άτομα για το Δ.Σ. και δύο (2) αναπληρωματικά. Έχει πέσει στην αντίληψή μου ότι έχει αρχίσει στην Αδελφότητα να επικρατεί, «ποιος είμαι εγώ» και «ποιος είσαι εσύ», κάποιοι χθεσινοί και ουρανοκατέβατοι, χωρίς να σέβονται «την τάβλα τη στρωμένη που βρήκανε», δηλαδή μια αξιόλογη περιουσία. Αντί να προχωρήσουν ενωμένοι και αγαπημένοι, να αφήσουν έργο όπως εμείς οι παλαιοί, χώρισαν την Αδελφότητα στα δύο σε πλειοψηφία και σε μειοψηφία. Η μειοψηφία διαπίστωσε ένα λάθος στις εκλογές. Πράγματι, ήταν λάθος. Ανθρώπινα τα λάθη! Δεν έιμαστε επαγγελματικό ή συνδικαλίστικο σωματείο, είμαστε Αδελφότητα! Δεν θέλουμε να απογοητεύσουμε τη νεολαία που ήρθε για πρώτη φορά. Θέλουν εκλογές;Θα τις έχουν! Και να βάλουν υποψηφιότητα αυτοί που αγαπούν πραγματικά τον Σύλλογο και το χωριό. Στον τόπο μας, ήρθαν νέοι αγόρασαν σπίτια ή έφτιαξαν τα πατρικά τους. Μπορεί τον Χειμώνα να είναι λιγοστοί οι κάτοικοι, όμως το Καλοκαίρι «γεμίζει».

Πατριώτες… Θα βρισκόμαστε σε ετοιμότητα όσοι παλαιοί έχουμε απομείνει. Έστω να μπούμε μπροστάρηδες, γιατί αυτός ο Σύλλογος για να φτάσει στο σήμερα με μια αξιόλογη παρουσία, χρειάστηκε κόπος και ενότητα.

Σας χαιρετώ,
ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΝ. ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ