Και πώς χάσαμε τον βασιλιά στη Μεγαλόπολη και μπλέξαμε με τους άλλους! Το θυμηθήκαμε ξαναδιαβάζοντας την τελευταία δημοσίευση για τη φωτιά στον Κότρωνα το ’65…
Στις 5 Απριλίου του 1965, στις 05.15′ το πρωί, η Μεγαλόπολη συγκλονίζεται από ισχυρό σεισμό. Αυτή η τυχαία ακολουθία τών …5 διακόπηκε από τα 6,1 ρίχτερ τού σεισμού και τους 17 ή 18 νεκρούς που άφησε πίσω του. Αν θυμόμαστε καλά, πάνε κοντά εξήντα χρόνια τώρα.
Τα σχολεία φυσικά δεν άνοιξαν εκείνη την ημέρα. Δευτέρα ξημέρωνε, το Σαββατοκύριακο δεν είχαμε σώσει να πάμε στο χωριό με τον μακαρίτη τον αδερφό μου… Και ήμασταν φοβισμένοι. Την περασμένη Τετάρτη ένας μικρότερος προσεισμός που ακούμε να λένε σήμερα στα μέσα, μάς ταρακούνησε γερά μέσα στις αίθουσες του παλιού Γυμνασίου. Την ώρα των Μαθηματικών με τον Ζήβα, καν των Λατινικών με τη Μαργαρίτη… Δεν είναι τυχαίο που μάς έρχονται στο μυαλό μαζί. Πηγαίναμε τότε στην Τετάρτη με τον Λώνη.
Μπορεί να φανεί παράξενο, μπορεί και όχι, αν θυμάστε ακόμα τα παιδικά σας χρόνια. Τη μέρα τού μεγάλου σεισμού ήμασταν χαρούμενοι, δεν θα κάναμε σχολείο! Μας διακατείχαν τύψεις; Τις αποβάλαμε εντελώς αργότερα σαν διαβάσαμε μια ιστορία απ’ τους βομβαρδισμούς στο Λονδίνο. Τα παιδιά χειροκροτούσαν τον Χίτλερ όταν μια γερμανική βόμβα έπεσε πάνω στο σχολείο τους!
Τριγυρίζαμε από ’δω κι από ’κει με τον Λώνη, χαζεύοντας κάτι μισογκρεμισμένα σπίτια, το επίκεντρο του σεισμού δεν ήταν στην πόλη, αλλά στα διπλανά χωριά. Καταλήξαμε στην πλατεία. Στην άκρη τού κεντρικού δρόμου για την Καλαμάτα φρενάρει ένα παλιό αυτοκίνητο με δυο επιβάτες. Ο συνοδηγός ανοίγει το παράθυρο και ρωτά κάτι τον πρώτο περαστικό. Αυτός σκύβει, ακούει και τραβά βιαστικός το δρόμο του. Το ίδιο ο δεύτερος, ο τρίτος, ο τέταρτος…
Πλησιάζουμε από περιέργεια, μάλλον κάτι μας έσπρωχνε σε περιπέτεια. Ο συνοδηγός περίπου σε απόγνωση, μας ρωτά αν ξέρουμε το δρόμο για τις Κάτω Καρυές, τα Κυπαρίσσια και τ’ άλλα χωριά που αργότερα είπανε πως ήσαν το επίκεντρο του σεισμού, από ’κει και η φωτογραφία. Τα ξέραμε δεν τα ξέραμε εκείνα τα χωριά, άλλο που δεν θέλαμε.
Καθήσαμε στα πίσω κάθισμα του παλιού δίπορτου αυτοκινήτου, πάνω σε κάτι εφημερίδες όλες με τον ίδιο τίτλο. Κάτι μάς έλεγε ο τίτλος, αργότερα καταλάβαμε γιατί οι περαστικοί παίρναν δρόμο καθώς τις έβλεπαν απλωμένες στο πίσω κάθισμα του ξένου αυτοκινήτου.
Εμείς πάντως ανήξεροι πήγαμε με τους ανθρώπους όπου θέλανε, ρωτώντας από ’δω κι από ’κει… Δημοσιογράφοι ήσαν που ’θέλαν να γράψουν στην εφημερίδα τους για τον σεισμό στη Μεγαλόπολη. Ξαναγυρίσαμε στην πόλη, μας κατέβασαν στην πλατεία, μας κέρασαν σοκολάτες και μπισκότα απ’ το περίπτερο και πήραν το δρόμο για την Τρίπολη… Απ’ την άλλη άκρη τής πλατείας ακούμε δυο - τρεις συμμαθητές μας να φωνάζουν. Πού ήσασταν ρε; Ήρθε ο βασιλιάς! Με ελικόπτερο, στον Άγιο Κωνσταντίνο… Διπλή απογοήτευση!
Χάσαμε την ευκαιρία να δούμε μαζί και βασιλιά και ελικόπτερο! Ύστερα μάθαμε πως δεν κατέβηκε, πέταξε με το ελικόπτερο και τη βασίλισσά του πάνω απ’ την πόλη. Μικρό το κακό… Μας έμεινε η μεγάλη μας περιπέτεια με τους δημοσιογράφους. Την άλλη μέρα τρέξαμε δισταχτικά στο πρακτορείο ν’ αγοράσουμε την εφημερίδα τους, να δούμε τί γράφει. Με την κρυφή ελπίδα πως γράψανε κάτι και για ’μας.
Στον ένα η εφημερίδα έγινε καθημερινή συνήθεια, που διακόπηκε σύντομα, δυο χρόνια ύστερα. Ο άλλος έφυγε νωρίς, πολύ νωρίς. Υπογράφουμε εις μνήμην και εξ ονόματός του.
