Ἐκράτει εἰς τήν χεῖρα ἕν ἄστρον καί ἐπί τοῦ στέρνου του ἔπαλλε ζωή καί δύναμις, καί ἀπό τό στόμα του ἐξήρχετο πνοή θείας γαλήνης. Τά τρία ταῦτα δῶρα ἤθελε νά μεταδώσῃ εἰς ὅλους ὅσοι προθύμως τά δέχονται…
Εἰσῆλθεν ἐν πρώτοις εἰς ἕν ἀρχοντικόν μέγαρον. Εἶδεν ἐκεῖ τό ψεῦδος καί τήν σεμνοτυφίαν, τήν ἀνίαν καί τό ἀνωφελές τῆς ζωῆς ζωγραφισμένα εἰς τά πρόσωπα τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός καί ἤκουσε τά δύο τεκνία νά ψελλίζωσι λέξεις εἰς ἄγνωστον γλῶσσαν. Ὁ Ἄγγελος ἐπῆρε τά τρία οὐράνια δῶρά του καί ἔφυγε τρέχων ἐκεῖθεν.
Ἐπῆγεν εἰς τήν καλύβην πτωχοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀνήρ ἔλειπεν ὅλην τήν ἑσπέραν εἰς τήν ταβέρναν. Ἡ γυνή ἐπροσπάθει ν᾿ ἀποκοιμίσῃ μέ ὀλίγον ξηρόν ἄρτον τά πέντε τέκνα, βλασφημοῦσα ἅμα τήν ὥραν πού εἶχεν ὑπανδρευθῆ. Τά μεσάνυχτα ἐπέστρεψεν ὁ σύζυγός της. αὐτή τόν ὕβρισε νευρική μέ φωνήν ὀξεῖαν, ἐκεῖνος τήν ἔδειρε μέ τήν ράβδον τήν ὀζώδη καί μετ᾿ ὀλίγον οἱ δύο ἐπλάγιασαν χωρίς νά κάμουν τήν προσευχήν των καί ἤρχισαν νά ροχαλίζουν μέ βαρεῖς τόνους. Ἔφυγεν ἐκεῖθεν ὁ Ἄγγελος.
Ἀνέβη εἰς μέγα κτίριον πλουσίως φωτισμένον. Ἦσαν ἐκεῖ πολλά δωμάτια μέ τραπέζας, κ’ ἐπάνω των ἔκυπτον ἄνθρωποι μετροῦντες ἀδιακόπως χρήματα, παίζοντες μέ χαρτία. Ὠχροί καί δυστυχεῖς, ὅλη ἡ ψυχή των ἦτο συγκεντρωμένη εἰς τήν ἀσχολίαν ταύτην. Ὁ Ἄγγελος ἐκάλυψε τό πρόσωπον μέ τάς πτέρυγάς του διά νά μή βλέπῃ κ’ ἔφυγε δρομαῖος.
Εἰς τόν δρόμον συνήντησε πολλούς ἀνθρώπους, ἄλλους ἐξερχομένους ἀπό τά καπηλεῖα, οἰνοβαρεῖς καί ἄλλους κατερχομένους ἀπό τά χαρτοπαίγνια μεθύοντας χειροτέραν μέθην. Τινάς εἶδε ν’ ἀσχημονοῦν καί τινάς ἤκουσε νά βλασφημοῦν τόν Ἁι-Βασίλην ὡς πταίστην. Ὁ Ἄγγελος ἐκάλυψε μέ τάς πτέρυγας τά ὦτα, διά νά μήν ἀκούῃ καί ἀντιπαρῆλθεν.
Ὑπέφωσκεν ἤδη ἡ πρωία τῆς πρωτοχρονιᾶς καί ὁ Ἄγγελος, διά νά παρηγορηθῇ, εἰσῆλθεν εἰς μίαν ἐκκλησίαν. Ἀμέσως πλησίον τῆς θύρας εἶδεν ἀνθρώπους νά μετροῦν νομίσματα, μόνον πώς δέν εἶχον παιγνιόχαρτα εἰς τάς χεῖρας. καί εἰς τό βάθος ἀντίκρυσεν ἕνα ἄνθρωπον χρυσοστόλιστον καί μιτροφοροῦντα ὡς Μῆδον σατράπην τῆς ἐποχῆς τοῦ Δαρείου, ποιοῦντα διαφόρους ἀκκισμοὺς καί ἐπιτηδευμένας κινήσεις. Δεξιά καί ἀριστερά ἄλλοι μερικοί ἔψαλλον μέ πεπλασμένας φωνάς: Τόν Δεσπότην καί ἀρχιερέα!
Ὁ Ἄγγελος δέν εὗρε παρηγορίαν. Ἐπῆρε τά πτερόεντα δῶρα του, τό ἄστρον τό προωρισμένον νά λάμπῃ εἰς τάς συνειδήσεις, τήν αὔραν, τήν ἱκανήν διά νά δροσίζῃ τάς ψυχάς καί τήν ζωήν, τήν πλασμένην διά νά πάλλῃ εἰς τάς καρδίας, ἐτάνυσε τάς πτέρυγας καί ἐπανῆλθεν εἰς τάς οὐρανίας ἁψῖδας.
