Η μέρα σήμερα ίσως έχει ιδιαίτερη σημασία. Καθώς γράφουμε αυτές τις γραμμές ο ημερήσιος αριθμός θανάτων από την πανδημία έφτασε περί τούς πενήντα, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση «απεφάσισε και διατάσσει» πως απαγορεύονται όλες οι δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις, άνω τών τεσσάρων ατόμων, σε όλη τήν επικράτεια από 15 έως 18 Νοεμβρίου.
Σε πρώτη ανάγνωση, λαμβανομένων υπ' όψη τών αριθμών τής πανδημίας, η «απόφαση» απαγόρευσης τών συναθροίσεων φαίνεται λογική. Είναι όμως; Ή αν φαίνεται ότι είναι, πως τούς αφήσαμε να μάς φτάσουν ώς αυτό και ώς εδώ; Ας πάμε λίγο πίσω...
Θα θυμάσθε, όσο ο ιός ήταν περιορισμένος ή σε έξαρση στην Κίνα και σε άλλες χώρες τής ανατολικής Ασίας, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συζητούσε για έναν μήνα αν θα κηρύξει πανδημία. Παρ' ότι ο ιός εξαπλωνόταν με πολύ γρήγορους ρυθμούς σε μια μεγάλη περιοχή και απειλούσε το σύνολο τού πληθυσμού της (ο ορισμός τής πανδημίας, pandemic, από αρχ. ελλ. πᾶν + δῆμος, λαός, πληθυσμός).
Η Κίνα, από μόνη της, δεν ήταν και δεν είναι απλώς μια μεγάλη περιοχή, αλλά μια περιοχή τού κόσμου στην οποία ζει πάνω από το ένα τέταρτο τού παγκόσμιου πληθυσμού, 930 εκατομμύρια άνθρωποι μπήκαν τότε σε καραντίνα! Για να μην κάνουμε λόγο για τους αριθμούς τών κρουσμάτων και των θανάτων... Όταν βέβαια ο κορονοϊός και ο πανικός τού κόσμου (και τών καπιταλιστικών χρηματιστηρίων) πέρασαν σε χώρες που δεν ανήκαν στον «δεύτερο" ή τρίτο κόσμο, αλλά στον «πρώτο» κόσμο τού βορειοδυτικού ημισφαιρίου, Βόρεια Αμερική (ΗΠΑ) και δυτική Ευρώπη (ΕΕ), ο ΠΟΥ "ανησύχησε» και εν μια νυκτί κήρυξε πανδημία!
Όπως και να είχε, η Κίνα σήμερα που μιλάμε μέτρησε μόνο 21 κρούσματα και κανέναν θάνατο! Εδώ αρχίζουν να τίθενται σοβαρά ερωτήματα. Πώς τα κατάφερε η Κίνα, να περιορίσει, εδώ και καιρό, την εξάπλωση τού ιού τόσο (τηρουμένων τών αριθμών) γρήγορα και αποτελεσματικά; Καθηγητές τού Χάρβαρντ, του ΜΙΤ και του Γέιλ (ανάμεσά τους και ένας Έλληνας) έχουν επίσης από καιρό επιστρατευτεί να δώσουν απαντήσεις.
Ο ομογενής καθηγητής τού Γέιλ έδωσε κατά τη γνώμη μας την πιο σωστή απάντηση. «Η Κίνα έχει μια κολεκτιβιστική κουλτούρα και μια αυταρχική κυβέρνηση που επέτρεψαν αυτή την αποτελεσματική αντίδραση σε τόσο ευρύ φάσμα». Αλλά πόσο πιο αυταρχικά, στη συγκεκριμένη περίσταση, να ενήργησε ο Σι Τζινπίνγκ από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που κήρυξε δύο φορές γενικό lockdown, μάς έκλεισε στα σπίτια μας και τώρα «απεφάσισε και διατάσσει» τήν απαγόρευση τών συναθροίσεων με τέσσερις συμπολίτες μας σε υπαίθριο χώρο; Αφήνουμε κατά μέρος τη συγκυριακή σκοπιμότητα (εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο και αύριο για τον θάνατο τού Γρηγορόπουλου)...
Η δοθείσα απάντηση έχει υπό μία έννοια διατύπωση μαθηματικής εξίσωσης. Αν αφαιρέσουμε ή έστω μειώσουμε τόν δεύτερο όρο τού πρώτου μέλους (αυταρχική κυβέρνηση), τί μένει; Η κολεκτιβιστική κουλτούρα. Και τί είναι κολεκτιβισμός; Σε οποιοδήποτε εγχειρίδιο Κοινωνιολογίας, κολεκτιβισμός είναι το οικονομικοπολιτικό σύστημα στο οποίο τα μέσα παραγωγής περνάνε στα χέρια κοινωνικών ομάδων ή συνεταιρισμών με παράλληλη κατάργηση τής ατομικής ιδιοκτησίας. Ο κολεκτιβισμός εναντιώνεται στον ατομικισμό (εδώ είναι η ουσία του).
Και δεν θα σταθούμε στο πρώτο μέρος τού ορισμού. Δηλαδή, δεν πρόκειται εδώ για την κατάργηση τής ατομικής ιδιοκτησίας και την ιδιοποίηση τών μέσων παραγωγής από τους εργαζόμενους (εν καιρώ αυτό). Πρόκειται για τον χώρο που αποδεικνύεται πλέον πώς ήταν αναγκαίο να έχει δοθεί στον κοινωνικό, τον πολιτικό, τον συνανθρώπινο κολεκτιβισμό. Να έχει εξαπλωθεί ως «επιδημία» μέσα στην πανδημία τού κορονοϊού και κυρίως απέναντι στην «πανδημία» τού καπιταλισμού και στην αυταρέσκεια και αυτοπεποίθηση τής αστικής δημοκρατίας μας. Η οποία τώρα, αν δεν πνέει τά λοίσθια, περιπίπτει σε χειμερία νάρκη...