Σε τρεις εβδομάδες η «δημοκρατική» Ευρώπη θα εορτάσει με παράτες την επέτειο τής πτώσης τού «Τείχους τού Αίσχους», καθώς αρέσκονταν να τό λένε. Τα τριάντα ένα χρόνια δηλαδή από την πτώση τού Τείχους τού Βερολίνου (9 Νοεμβρίου τού 1989).

Επρόκειτο βέβαια για «κομμουνιστικό αίσχος», γι' αυτό «συγχωρείται» από τους απανταχού «φιλελεύθερους δημοκράτες» η οποιαδήποτε αρνητική αναφορά σ' αυτό...

Μετά βίας όμως θα πούνε μια (αρνητική) κουβέντα παραπάνω για το νέο «τείχος τών δακρύων» που έκτισαν οι Ισραηλινοί στην Ιερουσαλήμ, για να απομονώσουν τούς «κακούς» Παλαιστίνιους. Ή για εκείνο που ύψωσαν οι Αμερικάνοι στα σύνορα με το Μεξικό, να εμποδίσουν τα μεξικανάκια από το να παίζουν με τα αμερικανόπουλα γειτονάκια τους (αυτά ωστόσο βρήκαν τρόπο, όπως βλέπετε στη φωτογραφία, να γελοιοποιήσουν τόν Τράμπ...).

Και καμιά κουβέντα φυσικά για τα μεταλλικά και γραφειοκρατικά τείχη που χτίζουν γύρω από τις «ευρωπαϊκές» χώρες τους, προκειμένου να εμποδίσουν τις μεταναστευτικές και προσφυγικές «ροές" από τον «άλλο» κόσμο, για τις οποίες αυτοί είναι οι πρώτοι και κυρίως υπεύθυνοι.

Ωστόσο, εμείς τουλάχιστον δεν έχουμε δει ευρωπαίο πρωθυπουργό (ούτε τον Όρμπαν!) να «ευλογεί» διά τής παρουσίας του την ανέγερση ενός τέτοιου τείχους (τού αίσχους, χωρίς εισαγωγικά, γιατί εκείνο που βάλαμε σε εισαγωγικά ήταν άλλων εποχών και άλλων γεωπολιτικών συνθηκών). Και όχι μόνο να τό «ευλογεί», αλλά και να δηλώνει ανερυθρίαστα ότι θα τό εγκαινιάσει! 

Η ξαφνική βέβαια επίσκεψη τού κυρίου Μητσοτάκη (περί αυτού τού πρωθυπουργού ο λόγος...) στον Έβρο, να "επιθεωρήσει» τις εργασίες τού υπό ανέγερση εκεί τείχους (άλλο αν δεν έφτασε ίσαμ' αυτό, γιατί φοβήθηκαν πιθανά παρατράγουδα από τους «απέναντι»...), ήταν ένας αντιπερισπασμός στην αποτυχία του να υψώσει ένα ελάχιστο τείχος αντίστασης απέναντι στους ευρωπαίους εταίρους του, οι οποίοι περιπαίζουν τη χώρα μας από μήνα σε μήνα σ' ένα άλλο άτυχο και «άτειχο» πεδίο τών συνόρων της. Πιθανότατα και για να δει τον πρωθυ­πουργικό γιο, που υπηρετεί τη στρατιωτική θητεία του στον Έβρο... Και «θα την υπηρετήσει όλη εκεί», όπως μάς πληροφόρησε ο υπερήφανος πατέρας (γιατί όχι τη μισή στο Καστελόριζο, λέμε εμείς...).

Το διεθνές αίσχος τού τείχους, στην προκειμένη περίπτωση (την ελληνική), παίρνει μια αίσχιστη διάσταση. Την οποία θα ανεχτούμε και αυτήν, ως μεγάθυμοι πολίτες (στην επόμενη δημοσκόπηση τής ALCO ή της Οpinion)...

ΤΡ.