Ο φίλος Παναγιώτης Βέμμος πριν τις εκλογές είχε δημοσιεύσει ένα κείμενο με τίτλο Κρίσιμη μάχη ή επικοινωνιακή αντιπαράθεση; Βλ. παρακάτω. Του χρωστάω μια απάντηση. Παναγιώτη...
Για ποιά αριστερά μιλάς; Υπάρχει σήμερα κάτι ικανό να συσπειρώσει τους πολιτικά άστεγους; Η αριστερά σίγουρα δεν πέθανε, αλλά εκφράζεται μόνο στο επίπεδο της διανόησης, της σκέψης. Δεν υπάρχει σε επίπεδο διαχείρισης. Δεν το επιτρέπουν οι κανόνες του παιχνιδιού.
Άσχετα από εκλογικές συγκυρίες, οι λεγόμενες μνημονιακές (λέξη νέα στο ελληνικό λεξιλόγιο) πολιτικές είναι απόρροια του οικονομικού μοντέλου που, παρότι αμφισβητείται από μεγάλο μέρος πολιτικών και οικονομολόγων, κυριαρχεί παντού. Οι κοινωνίες και τα εργαλεία τους (κυβερνήσεις, κόμματα) σήμερα δεν μπορούμε να παρέμβουμε, να αποφασίσουμε για το μέλλον μας, έχουμε απέναντί μας ανεξέλεγκτους χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς οι οποίοι ασκούν έναν απόλυτο εκβιασμό εις βάρος της ανθρωπότητας.
Αν γκρεμίσουμε αυτό το οικονομικό μοντέλο (θνησιγενές από μόνο του, άγνωστο πότε θα καταρρεύσει), το κόστος σε ανθρώπινες ζωές θα είναι τεράστιο, πρακτικά η ανθρωπότητα όπως την ξέρουμε θα πάψει να υπάρχει. Μικρό μέρος των 7,9 δισεκατομμυρίων, αυτοί που έχουν ακόμα αγοραστική ικανότητα, εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από την οικονομία της αγοράς (χωρίς ΑΒ Βασιλόπουλος ή Σκλαβενίτης πεθάναμε). Οι υπόλοιποι φυτοζωούν, οι πιο τυχεροί έχουν αναλάβει χρέη σκλάβων.
Και έρχεσαι, φίλε Παναγιώτη, και μιλάς για δίλημμα ανατροπής ή συνέχισης της μνημονιακής πολιτικής σαν να είναι κάτι που εξαρτάται από την ψήφο μας. Ψηφίσαμε. Τρεις φορές το 2015. Αρνούμαι να πιστέψω ότι μια διαφορετική έκβαση εκείνων των εκλογών θα άλλαζε την πορεία των πραγμάτων στη χώρα, με δεδομένο το υπάρχον πολιτικό - κομματικό φάσμα. Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο Τσίπρας είχε εξ αρχής σχεδιάσει την «κωλοτούμπα», όπως την αποκαλεί το αντι-Σύριζα μέτωπο, θεωρώ ότι η κυβέρνηση Σύριζα εκβιάστηκε από τους ευρωπαίους και αν για κάτι πρέπει να κατηγορηθεί είναι πως δεν το διαλάλησε ξεκάθαρα (δεν θα άλλαζε τίποτα, δεν θα υποχωρούσαν οι ευρωπαίοι τοκογλύφοι, η Ελλάδα θα μετατρεπόταν σε πεδίο μάχης μέχρι να υποκύψουν κυβέρνηση και κοινωνία).
Με εκτίμηση,
Τρίπολη, 12 Ιουλίου 2019
Omnia sunt communia, ange1096@otenet.gr
Κρίσιμη μάχη ή επικοινωνιακή αντιπαράθεση;
Αν το διακύβευμα των εκλογών ήταν η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής ή η συνέχιση της, τότε η εκλογική μάχη θα αποκτούσε κρίσιμη σημασία. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Θέτουν τέτοιο ζήτημα, έστω και φραστικά Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ, όχι βέβαια. Το χρέος θεωρείται δεδομένο, εκατοντάδες μνημονιακοί νόμοι απαράβατοι, η δημοσιονομική επιτήρηση και προσαρμογή αναγκαία, ο περιορισμός των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων απαραίτητος, όπως και οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας. Είναι ίδιοι; Όχι, η αντιπαράθεσή τους όμως περιορίζεται σε δευτερεύοντα ζητήματα εφαρμογής αυτής της πολιτικής. Στο ύψος «αύξησής» του κατακρεουργημένου κατώτατου μισθού, στις «αναγκαίες» προσλήψεις στο δημόσιο, στον αριθμό θέσεων στους παιδικούς σταθμούς, στον τρόπο καταστολής των κοινωνικών αντιδράσεων, στην ασφάλεια του πολίτη, στο πανεπιστημιακό άσυλο κ.α. Είναι φανερό ότι η ΝΔ σ ’αυτά θέλει μια πιο σκληρή εφαρμογή προσαρμοσμένη στις παραδοσιακές ακροδεξιές αντιλήψεις της, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μια πιο ήπια εφαρμογή για να δικαιολογεί την «αριστερή» του προέλευση και συνάμα πια την «σοσιαλδημοκρατική» του εξέλιξη.
Η αριστερά, που αμφισβητεί τουλάχιστον στα λόγια αυτή την πολιτική, δυνητικά θα μπορούσε να αποτελέσει τη δύναμη συσπείρωσης και οργάνωσης της κοινωνικής αντίδρασης ώστε να την αμφισβητήσει με προοπτική την ανατροπή της. Όμως, το κυρίαρχο στις μεγάλες και μικρές εκφράσεις της είναι οι αντιπαραθέσεις για να αποκτήσει το κάθε κόμμα ή κίνηση πολιτική και ιδεολογική υπεροχή. Η κοινή δράση για τα κοινωνικά προβλήματα της φτώχειας, της αποβιομηχανοποίησης και της ανεργίας, των λουκέτων στις επιχειρήσεις, της διάλυσης της αγροτικής παραγωγής παραμένει ζητούμενο, καθώς ο καθένας «στήνει» μια επιτροπή και επιδιώκει τη δική του άποψη. Ακόμη και στα ζητήματα, τα λεγόμενα εθνικά και του πολέμου και της ειρήνης, που με τις τελευταίες εξελίξεις αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, δεν υπάρχει σύγκλιση απόψεων. Κυριαρχεί μια αντισύριζα αντίληψη και λιγότερο η κυρίαρχη αντιιμπεριαλιστική και κάπου με εθνικιστική χροιά. Επίσης παρατηρείται η εμφάνιση αρχηγικών κομμάτων στην Αριστερά, με απήχηση μάλιστα σε ένα πολιτικό χώρο που η συλλογική διεύθυνση αποτελεί συστατικό στοιχείο. Ας μην αναρωτιέται κανείς μετά από όλα αυτά γιατί αυτή η εκλογική διαδικασία αφήνει αδιάφορο μεγάλο μέρος της κοινωνίας, δεν είναι η κοινωνική κόπωση, ούτε η ραστώνη του καλοκαιριού, είναι η απουσία ουσιαστικής αντιπαράθεσης και η ισχνή παρουσία της αριστερής αμφισβήτησης.
Οι εκλογές δεν θα λύσουν τα προβλήματα, ούτε το πρόβλημα εξουσίας σε αυτή τη φάση. Θα διαμορφώσουν όμως τις συνθήκες επιβολής αυτής της πολιτικής. Όσο πιο αδύνατες θα βγούν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις από τις εκλογές θα διευκολύνει τον αγώνα. Η Αριστερά ,ξεπερνώντας τα υπαρξιακά προβλήματά της, εάν κάνει βήματα μπροστά σε κοινή δράση και συνεργασία θα ενισχυθεί η αμφισβήτηση της εφαρμοζόμενης πολιτικής και θα μεγαλώσει η κοινωνική αντίδραση δημιουργώντας προϋποθέσεις για θετικές εξελίξεις σε κρίσιμα ζητήματα του τόπου.
Τρίπολη, 28 Ιουνίου 2919
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΕΜΜΟΣ
Και ένα σχόλιο...
Λέω να αλλάξω nickname, από Omnia sunt communia να το κάνω Πτωχός το πνεύματι ή το παλιό Alzheimer macht frei, θα είναι πιο έντιμο και θα έχω μια τέλεια δικαιολογία όταν τσακώνομαι με φίλους, φίλους, για την κατάστασή μας.
Ο φίλος Παναγιώτης έγραψε ό,τι έγραψε και του απάντησα. Άλλος φίλος θέλει να τους δει να πεθαίνουν (αναφέρεται στα μέλη της προηγούμενης κυβέρνησης) γιατί σκότωσαν την ιδέα της Αριστεράς και έριξαν σε βαθύ κώμα την κοινωνία. Άλλος φίλος υποστηρίζει ότι οι ιδεολογίες στη χώρα κατέρρευσαν το 2015. Φαίνεται πως έτρεφαν πολλές ελπίδες που διαψεύστηκαν και η οργή που νιώθουν τους τυφλώνει. Ας ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Κομματικά άστεγος, αν και για κάποιο διάστημα ήμουν της προσκόλλησης, χάρηκα όπως πολύς κόσμος, όχι υποχρεωτικά αριστερός, με την άνοδο του Σύριζα και την ανάληψη της κυβέρνησης το 2015 παρά τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Επιτέλους, ακούγαμε κάτι διαφορετικό στη Βουλή, στην κυβέρνηση. Η επίθεση είχε ήδη αρχίσει και μόνο με την πιθανότητα κάποιο κόμμα έξω από τα γνωστά κόμματα εξουσίας να αναλάβει τη διακυβέρνηση, αλλά όταν ο Τσίπρας πήρε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης ξεσάλωσαν. Οι «μέσα» και οι «έξω». Οι «μέσα», αν και απαξιωμένοι εντελώς (είχαν υπογράψει τα πάντα και δέσμευαν τους επόμενους), έλεγχαν και ελέγχουν «βαθύ κράτος» και ΜΜΕ, τους «έξω» τους είχαμε ανάγκη. Και ήρθε η συνθηκολόγηση με το δημοψήφισμα που τίναξε τον Σύριζα και την κυβερνητική πλειοψηφία στον αέρα. Λυπήθηκα αλλά συνεχίζω να πιστεύω ότι ήταν αναμενόμενο, όχι γιατί ο Τσίπρας εξαρχής σκεφτόταν να «προδώσει» αλλά γιατί εκβιάστηκε από ευρωπαίους και ΔΝΤ, με εργαλείο πίεσης εμάς. Τη μαρίδα. Οι οικονομικά ισχυροί είχαν εξασφαλίσει τα πλούτη τους ήδη από την αρχή της κρίσης και έγιναν πιο πλούσιοι μέσα στην κρίση και λόγω αυτής.
Ο Τσίπρας κλήθηκε να διαχειριστεί τη φτωχοποίησή μας. Η φτωχοποίηση είναι το μέλλον της ανθρωπότητας την εποχή της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού και εμείς είμαστε τελείως αδύναμοι να αντιδράσουμε, το έγραφα στην «Απάντηση στον Παναγιώτη». Ο Τσίπρας είχε επίσης να φροντίσει την καρέκλα του, να φτιάξει την Αυλή του, μεγάλο λάθος του γιατί δείχνει ότι δίνει προτεραιότητα στη διασφάλιση της εξουσίας του, αλλά ποιος αρχηγός κόμματος δεν το κάνει; Οπότε, τι να ζητήσω από έναν πολιτικό, έστω και αριστερό; Να αλλάξει την πορεία μιας χώρας; Της ανθρωπότητας; Η πολιτική είναι ανίσχυρη.
Στο άρθρο Πολιτική και Αριστερά εν Τριπόλει... παρατίθεται απόσπασμα από την εισαγωγή (!) της Εισαγωγής στην Πολιτική του Andrew Heywood. Πρέπει να κοιτάξω πότε γράφτηκε το βιβλίο αυτό, πιθανολογώ πριν την επικράτηση της οικονομίας της αγοράς ή προτού αποκτήσει τη δύναμη που έχει σήμερα, πάντως αυτά που διαβάζω δεν ισχύουν πια. Ο νεοφιλελευθερισμός σκοτώνει. Όχι μόνο άτομα ή ολόκληρους λαούς ή το φυσικό περιβάλλον, σκοτώνει τον πολιτισμό, την ιστορία, την όρεξη για ζωή, τη ζωή συνολικά, το μέλλον. Σιγά-σιγά μας μετατρέπει σε επιζώντες.
Τρίπολη, 31 Ιουλίου 2019