«Μια συλλογικότητα για να είναι βιώσιμη, πρέπει να αποτελείται από μικρές ομάδες ανθρώπων, με τεχνολογία εναρμονισμένη με το φυσικό περιβάλλον, σταθερό ρυθμό γεννήσεων και πολιτικό καθεστώς βασισμένο στη συναίνεση», Ursula Le Guin, A Man of the People.
Συγγραφείς έχουν περιγράψει υποθετικές καταστάσεις στις οποίες ομάδες ανθρώπων εγκαθίστανται σε έρημους τόπους και οργανώνονται σε κοινότητες που πρέπει να διαρκέσουν αντιμετωπίζοντας εκ του μηδενός τα ποικίλα ζητήματα επιβίωσης. Ιστορικά αυτό συνέβη επανειλημμένα, με τη διαφορά ότι συχνά οι άποικοι (περί αυτού πρόκειται) συμπεριφέρθηκαν στους νέους τόπους σαν οι αυτόχθονες να αποτελούν απλά μέρος του φυσικού τοπίου, όπως τα δάση, οι βράχοι ή τα ποτάμια. Τέλος πάντων, οι νεοαφιχθέντες λειτουργούν με κάποιας μορφής κοινωνικές δομές, άλλοτε επιτυχημένες, άλλοτε όχι. Στην πρώτη περίπτωση, η ομάδα αυξάνεται αριθμητικά και γεωγραφικά, στη δεύτερη εξαφανίζεται. Παραμένει όμως η αρχική μαγιά, ο τροφοδότης, η κοινότητα προέλευσης της ομάδας.
Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία καθιστά κοινό το μέλλον, κοινές τις προοπτικές και τα ρίσκα για τα σχεδόν οχτώ δισεκατομμύρια ανθρώπων. Έχει δηλαδή μετατρέψει το σύνολο της ανθρωπότητας σε μια ομάδα που πορεύεται με κομμένες τις γέφυρες πίσω της και πάει ...πού; Με ποιόν τρόπο και για ποιούς σκοπούς γίνεται σήμερα η διαχείριση των πόρων; Σε ποιους ανήκουν; Η ηλικία του homo sapiens είναι πάρα πολύ μικρή και παρ’ όλα αυτά το είδος μας βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης λόγω της «κοινωνικής μονοκαλλιέργειας». Οι επιπτώσεις της παγκοσμιοποίηση και της οικονομίας της αγοράς είναι ορατές. Οι λαοί υποχρεώνονται να αλλάξουν κοινωνικές δομές και τρόπους ζωής που συχνά δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες όλου του πληθυσμού όπως για παράδειγμα σε μεγάλο μέρος της Αφρικής και γενικά τις χώρες από τις οποίες προέρχονται τα μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα.
Τεράστιες εκτάσεις της Αφρικής, που μέχρι πριν μερικά χρόνια κατοικούνταν από πολλές μικρές αυτάρκεις ομάδες, καλλιεργούνται με φοινικόδεντρα για την παραγωγή φοινικέλαιου που έχει αντικαταστήσει τα φυτικά έλαια στην παγκόσμια βιομηχανία τροφίμων. Η λίμνη Βικτώρια έγινε ένα τεράστιο ιχθυοτροφείο πέρκας που τροφοδοτεί τα σουπερμάρκετ όλου του κόσμου. Η λέξη habitat έχει αλλάξει νόημα, τώρα είναι εμπορικό σήμα καταστημάτων οικιακών ειδών. Η καλλιέργεια φοινικόδεντρων και η εκτροφή της πέρκας θα διαρκέσει όσο οι τιμές συμφέρουν για την εμπορία τους. Ύστερα θα εγκαταλειφθούν αφήνοντας ερημικά τοπία. Με την οικονομία της αγοράς δεν καλύπτονται οι βιοτικές ανάγκες του ανθρώπου, αλλά τα κέρδη των εταιρειών.