Στην Efsyn.gr έχει αναρτηθεί ένα άρθρο με τίτλο «Το πρόβλημα δεν είναι ο Παππάς». Το υπογράφει ο συντάκτης τής εφημερίδας Μάριος Διονέλλης, το παραθέτουμε.

Διαβάζω με προσοχή την αυτοκριτική τού πρώην υπουργού για τη συνομιλία του με τον Μιωνή. Τον ακούω να λέει πως «όσα ειπώθηκαν δεν είχαν να κάνουν με τις αυθεντικές πεποιθήσεις μου». Το ερώτημα για την Αριστερά όμως είναι αμείλικτο. Τελικά η παραγόμενη πολιτι­κή ταυτίζεται με τις αυθεντικές πεποιθήσεις μας; Αν αποδειχτεί δηλαδή πως ο κύριος Παππάς παρενέβη στην ...τύπισσα (την εισαγγελέα) για τις υποθέσεις τού Μιωνή, αυτό είναι συμβατό με τις πεποιθήσεις του; Και η διαπίστωση της ισραηλινής πρεσβείας ότι «ο κύριος Παππάς είναι η απόδειξη της δικομματικής υπο­στήριξης των σχέσεων Ισραήλ - Ελλάδας» είναι συμβατή με τις αυθεντικές πεποιθήσεις του;

Μπορεί η Αριστερά να κυβερνήσει με βάση τις αυθεντικές πεποιθήσεις της ή θα πρέπει να βάζει συνεχώς νερό στο κρασί της κινδυνεύοντας να μοιάζει στο τέρας που επί χρόνια ξόρκιζε; Και να φτάνει σήμερα το ίδιο το «τέρας» να την κατηγορεί, άκουσον άκουσον, για «παρακράτος»;

Η συζήτηση για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτό επικεντρώνεται. Μπαίνει όλο και περισσότερο νερό στις «πεποιθή­σεις» τών ανθρώπων, για το καλό τού «μαγαζιού». Και όχι μόνο στα θέματα που κάνουν ντόρο στα ΜΜΕ. Δείτε για παράδειγμα το περιβάλλον (εξορύξεις και τα λοιπά), όπου οι υπογραφές αριστερού πρωθυπουργού υποθήκευσαν ανεπίστρεπτα τον οικολογικό λόγο τής Αριστεράς. Το πρόβλημα δεν είναι ο Νίκος Παππάς. Το πρόβλημα είναι ότι οι πεποιθήσεις μας υποχωρούν σταδιακά στη «realpolitik», που επικαλείται σε κάποιο σημείο τών επίμαχων συνομιλιών και ο κύριο Μιωνής. Ακολουθεί το σχόλιο αναγνώστη (Θεόδωρος).

Το μείζον πρόβλημα για την Αριστερά είναι η υλοποίηση του στρατηγικού της προγράμματος. Τουτέστιν, να κυβερνήσει μέσα στα πλαίσια τού ζουρλομανδία που ακούει στον τίτλο «αστικός κοινοβουλευτισμός». Δηλαδή να αυτοκαταργηθεί ως Αριστερά! Και ήδη σε μεγάλο βαθμό το έχει καταφέρει, εξουσία όμως yök!

ΤΟ ΑΡΘΡΟ και το σχόλιο περιγράφουν γλαφυρά την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ (εκτός αν δεχθούμε την άποψη ορισμένων, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά), μέρες που έρχονται. Όχι μετά τις εκλογές τής 7ης Ιουλίου 2020, αλλά από τις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου και της 20ής Σεπτεμβρίου μεσολαβήσαντος τού δημοψηφί­σματος της 5ης Ιουλίου 2015. Μια κατάσταση κατά την άποψή μας περίπου αναπόφευκτη, αφού το αριστερό (τουλάχιστον ακόμα τότε, για να ικανοποιήσουμε ορισμένους) κόμμα βρέθηκε στη διακυβέρνηση της χώρας υπό ιδιάζουσες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες και καμία αριστερή προετοιμασία.

Ωστόσο, το ερώτημα που προκύπτει υπόρρητα από το άρθρο και περίπου ρητά από το σχόλιο τού αναγνώστη (της Efsyn.gr) συγκυριακά αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα κόμματα της Αριστεράς, όσο «ιστορικά» και να είναι, είναι συγκυριακές αφαιρέσεις (με τη φιλοσοφική έννοια, άλλωστε κόμμα σημαίνει «απόκομμα» μιας κοινωνικής τάξης ή κατηγορίας, ένα αντιπροσωπευτικό και λειτουργικό απόκομμα εννοείται). Κατά συνέπεια, το ερώτημα αφορά την Αριστερά. Και μπορεί να διατυπωθεί ως εξής (ή αλλιώς αν κάποιος έχει διαφορετική ή προσθετική άποψη).

Είναι «ηθικό» και δυνατόν να κυβερνήσει η αριστερά, αποτελεσματικά προς όφελος των εργαζομένων και των πολλών, σε μια καπιταλιστική κοινωνία με τον αντίστοιχο ασφυκτικό διεθνή περίγυρο, έχοντας υπ’ όψη (αυτό είναι το σημαντικό) ότι θα χρειαστεί συχνά να «απεμπολήσει» συνειδητά κάποιες από τις «αρχές» της;

Βάλαμε σε εισαγωγικά τις «αρχές», γιατί όλοι, συζητώντας ένα τέτοιο θέμα, βρισκόμαστε συχνά μπροστά σε μια δυσκολία. Όχι μόνο να διακρίνουμε ποιές μπορεί να είναι σήμερα οι «αρχές» τής Αριστεράς, αλλά και ποιές είναι οι «βασικές», οι «κλασικές» αρχές τής Αριστεράς. Χωρίς αυτή τη διάκριση, αφού έτσι θέτουμε το θέμα, όχι μόνο εδώ, αλλά γενικώς, προφανώς δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε ένα αριστερό βήμα.

Θα ρωτήσει βέβαια κανείς. Γιατί να κυβερνήσει (ώστε να μη χρειαστεί και να «απεμπολήσει"); Γιατί η Αριστερά δεν είναι ένας διαχρονικός κοινωνικός «σύλλογος» ή «εταιρεία μελετών και συζητήσεων». Γιατί οι Αριστεροί δεν μπορεί να αναλώνονται άλλο σε συγκεντρώσεις και πορείες, σε «κοινωνικές εκδηλώσεις» και συμποσιακές συνάξεις να κλαίνε τον πόνο τους. Η Αριστερά, πέραν των άλλων, έχει ένα γενικό καθήκον. Να απαλύνει τον πόνο τών ανθρώπων. Πρώτων απ' όλους, τον πόνο και κόπο τών ανθρώπων που συντηρούν την κοινωνία.

Και όσον αφορά τις αρχές, τις μαρξιστικές αρχές της, στον βαθμό που έχουμε καταλάβει κάτι απ' αυτές, συμπυκνώ­νονται σε τρεις πρωταρχικές. Στο αδιαμφισβήτητο της πάλης τών τάξεων, στην αυτοδιαχείριση των εργαζόμενων παραγωγών και στον προοδευτικό μαρασμό τού κράτους. Το οποίο κράτος ωστόσο τώρα χρειαζόμαστε...

ΤΡ.