Σε τηλεδιάσκεψη με ανώτερα στελέχη ξένου επιχειρηματικού οργανισμού (YPO, Young Presidents' Organization) ο κύριος Μητσοτάκης είπε.

"Είμαι φιλελεύθερος πολιτικός, δεν είμαι νεοφιλελεύθερος. Δεν πιστεύω ότι οι αγορές έχουν πάντα τη λύση. Πιστεύω ότι το κράτος έχει ρόλο να παίξει, ειδικά σε περιόδους κρίσης. Όταν χρειαστεί έχω κεϋνσιανή προσέγγιση».

Δεν τόλμησε να «προσεγγίσει» περαιτέρω τον Κέυνς. Αλλιώς, θα διεκδικούσε εξώ­φυλλο στο TIME. Προς στιγμήν τό φοβηθήκαμε. «Αυτοί οι καιροί ευνοούν μια πιο κεϋνσιανή προσέγγιση Αλλά επανήλθε. Από το σοσιαλιστικό, «σοβιετικό μοντέλο». Τί άλλο είναι πιο κεϋνσιανό... Και για να μη μείνει αμφιβολία. «Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ατμομηχανή τής ανάπτυξης είναι σταθερά η ιδιωτική οικονομία».

Οι συνομιλητές του στην τηλε­διάσκεψη θ' αναρωτιούνταν με ποιόν μιλάνε. Τον είχαν ακούσει σε άλλα διεθνή fora στην προ κορονοϊού εποχή… «Μανιφέστο Μητσοτάκη», έγραψε απτόητη η iEfimerida.gr... Τρέμε, Μαρξ!

Τί σχέση δεν έχει ο Μητσοτάκης με τον Κέυνς...

Είχαμε δημοσιεύσει χθες την ίδια ανάρτηση με τίτλο «Βενιζέλος, Τσώρτσιλ, Μωυσής, Κέυνς...», με πιο «ελαφρύ" ύφος δηλαδή· και παραποιημένο το εξώφυλλο τού TIME, με τη «μορφή» τού κυρίου Μητσοτάκη στη θέση τού Κέυνς. Ιεροσυλία! Επανορθώνουμε. Διότι ο κύριος Κυριάκος Μητσοτάκης σπούδασε Κοινωνικές Επιστήμες στο Χάρβαρντ, αλλά αμφιβάλλουμε αν έχει ανοίξει σοβαρά ένα βιβλίο τού Τζων Μέυναρντ Κέυνς.

Αν έχει καταλάβει σε βάθος τί είναι κεϋνσιανή προσέγγιση. Ο Κέυνς μπορεί να οδηγήθηκε σ’ αυτήν, γνωστή και ως κεϋνσιανή ρύθμιση, σε περίοδο κρίσης (1929), αλλά η κρατική παρέμβαση, περί αυτού πρόκειται, στην απασχόληση και την ανεργία, στις καπιταλιστικές εργασιακές σχέσεις δηλαδή, είναι πλέον ακρογωνιαίος λίθος τής σκέψης του. Ένας διαρκής μηχανισμός «ισορροπίας» που οφείλει να διαθέτει ένα «λογικό» καπιταλιστικό κράτος. Γιατί; Ο J. Bremond, στο βιβλίο του «Ο Κέυνς και οι Κεϋνσιανοί σήμερα» (Keynes et les Keyne­siens aujourd’hui, Editions Hatier, 1987), γράφει χαρακτηριστικά:

Αν το κράτος παρεμβαίνει ώστε να συμπληρώνει το υπόλοιπο των ιδιωτικών επενδύσεων, τότε το επίπεδο της ζήτησης διατηρείται πάντοτε σε υψηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα να ενισχύεται η απασχόληση και να έρχεται σε δεύτερη μοίρα η ευελιξία τών μισθών στην καταπολέμηση της ανεργίας.

Πάντοτε, κύριε Μητσοτάκη. Και σε ενεστώτα, εξακολουθητικό χρόνο. Παρεμβαίνει, συμπληρώνει, το κράτος· και ενισχύεται η απασχόληση, οι ήδη εργαζόμενοι, αλλά και οι άνεργοι, ώστε να είναι σε θέση να απασχοληθούν με πραγματική εργασία, όχι ως «απασχολήσιμοι» (με επιδόματα, περίθαλψη και τα συναφή). Και όχι· «Όταν χρειαστεί έχω κεϋνσιανή προσέγγιση

Φυσικά, ο J. Bremond και ο Κέυνς δεν εννοούν να συμπληρώνεται το υπόλοιπο των ιδιωτικών «επενδυτών" (πάντοτε υπόλοιπο θα έχουν!). Όπως το εννόησε και το εφαρμόζει, με «voucher» και «ευελιξία τών μισθών», ο κύριος Μητσοτάκης!

Τί σχέση έχει ο Κέυνς με τον πολιτισμό...

Γιατί ο Μητσοτάκης δεν έχει καμία! Ωστόσο, αφού το θέλει, θα μπορούσε να έχει μια «κεϋνσιανή προσέγγιση», σε περίοδο κρίσης μάλιστα. Το 1935, μετά το κραχ τού '29 και αφού ο πρόεδρος Χέρμπερτ Χούβερ απέτυχε (όπως θα αποτύχει και ο κύριος Μητσοτάκης...), ο διάδοχός του Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ δημιούργησε το Federal Art Project (FAP), ένα πρόγραμμα που θα διαχειριζόταν έργα απασχόλησης καλλιτεχνών.

Ο Ρούσβελτ, πέρα από την ανάγκη τής στιγμής, να μη φυτοζωήσει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, είδε τις τέχνες και την πρόσβαση σ' αυτές εν μέσω κρίσης ως θεμελιώδεις για τον αμερικανικό (τον καπιταλιστικό) τρόπο ζωής. Και κατά κάποιον τρόπο προσέλαβε τους καλλιτέχνες ως εργάτες επί σταθερή αμοιβή, χωρίς κυβερνητική επί­βλεψη ή λογοκρισία στα θέματα και το ύφος τής εργασίας τους. Ο πρωθυπουργός και η κυρία Μενδώνη (και οι διάδοχοί τους...) μπορούν να πάρουν ιδέες. Εδώ...

Υπερασπίζουμε τον Κέυνς ή τον Ρούσβελτ; Απέναντι στον Μητσοτάκη, υπερασπίζεσαι και τον διάβολο…

ΤΡ.