ντρέπομαι ρ. αμετβ. κ. μτβ, με τις γνωστές σημασίες. ΦΡ. α)... β) σαν δεν ντρέπεσαι! ΕΤΥΜ. αρχ. ρ. εντρέπομαι, στρέφομαι προς τα πίσω, διστάζω από ενοχή ή συστολή.

Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ, ΛΕΞΙΚΟ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Αν ο κύριος καθηγητής είχε ρίξει μια ματιά στο λεξικό του, στο λήμμα ντρέπομαι, πιθανότατα να είχε διστάσει από ενοχή ή συστολή. Και να μην έστελνε στο Protagon.gr το άρθρο με τίτλο «Ντρεπόμαστε για τους δασκάλους μας;», που φιλοξενεί σήμερα η καλή και πρόθυμη ("φιλελεύθερη") ιστοσε­λίδα. Να τό είχε ξανα­διαβάσει και να ντραπεί, με όλες τις σημασίες που δίνει στο λεξικό του. Όχι τόσο για το σκοπούμενο ("λόγος υπέρ Κεραμέως"). Όσο για το ανόητο περιεχόμενό του· όχι μόνο σε όσα υπονοεί για τούς δασκάλους, αλλά και σε όσα τετριμμένα λέει για τους μαθητές. Αντιπαρερχόμεθα το δεύτερο, δεν αξίζει τον κόπο.

"Κι εμείς οι ‛‛άλλοι’’, όσοι ασχολούμεθα επί χρόνια με την εκπαίδευση, όσοι επί χρόνια εκπαιδεύουμε τους δι­δάσκοντες έχοντας χιλιάδες μαθητές μας στη μαχομένη εκπαίδευση, όσοι είμαστε οι ίδιοι δάσκαλοι, με την ευρύτητα και τη βαρύτητα αυτού τού όρου, δικαιούμεθα να έχουμε τη δική μας εκτίμηση των πραγμάτων». Γράφει ο κύριος Μπαμπινιώτης και ασφαλώς «δικαιούται να έχει τη δική του εκτίμηση». Εφ’ όσον όμως δεν την κράτησε για τον εαυτό του, δικαιούνται και οι «άλλοι» να αντεκτιμήσουν τα λεγόμενά του.

Πρώτον, όφειλε να στραφεί προς τα πίσω, στον χρόνο. Μιλάει για διδασκαλία στη «μαχόμενη εκπαίδευση"· υπηρέτησε επί χρόνια την ιδιωτική ως μέγας σχολάρχης. Μπήκε στη μάχη ως υπουργός και της δημόσιας σε μνημονιακή κυβέρνηση, με πρόταση της Νέας Δημοκρατίας. «Φύσει και θέσει κατάλληλος», ουδέν προσέφερε στη δημόσια εκπαίδευση. Για δε την ιδιωτική είχε μόνο «δώρα» για τους σχολάρχες· μείωσε τις αποδοχές των ιδιωτικών εκπαιδευτικών και «αναδιάταξε» τις εργασιακές τους σχέσεις, χωρίς μνημονιακή υποχρέωση!

Παρένθεση. Όταν μιλάμε για τη σχέση τού κυρίου Μπαμπινιώτη με την εκπαίδευση, εξαιρούμε με εκτίμηση τη θητεία και την προσφορά του στην ανώτατη εκπαίδευση και στη γλώσσα μας, ως επιστήμονος γλωσσολόγου. Τον πολεμάμε με τα όπλα με τα οποία μάς εφοδίασε. Κλείνει η παρένθεση.

Και δεύτερον. Πραγματικά περιμέναμε με περιέργεια να δούμε, ποιός άλλος θα επι­στρατευθεί και ποιό άλλο επιχείρημα υπέρ τής "τηλεοπτικής διδασκαλίας», που εμπνεύσθηκε η ρέκτις υπουργός τής Παιδείας μας. Μια και είχαν εξαντληθεί τα πάντα, με τελευταίο τη «γνωμοδότηση» που πήρε τάχα η υπουργός από την Αρχή Προ­στασίας Προσωπικών Δεδομένων. Αυτό δεν το περιμέναμε...

"Να λέμε έμμεσα και φοβικά ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν οι εκπαιδευτικοί μας ως δάσκαλοι μέσα στην τάξη, μπροστά στα μάτια τών (καθημερινών και οικείων) μαθητών τους, ζωντανά ή εξ αποστάσεως;». Την ουσία τού ζητήματος, κάμερες μέσα στην τάξη, ο κύριος καθηγητής την αντιπαρέρχεται με την «αθώα» διά­ζευξη «ζωντανά ή εξ αποστάσεως», αποκομμένη (με κόμμα!) στο τέλος τού «άστοχου ερωτήματος» (και του άρθρου).

Τί κάνει κατά τα λοιπά ο κύριος Μπαμπινιώτης, στο μόνο ίσως μη ανόητο σημείο τού άρθρου του. Κατασκευάζει έναν στόχο και ύστερα βάλλει εναντίον του! Με το «ρητορικό» υπονοούμενο που (ύπουλα και ως μη όφειλε;) εξαπολύει. Για να καταλήξει στο ακαταμάχητο επιχείρημα, υπέρ Κεραμέως.

"Ντρεπόμαστε για τους δασκάλους μας;»! Και το ερώτημα είναι, ποιοί να ντρέπονται...

ΤΡ.