Το διάγγελμα είχε κάποτε στην πολιτική μας γλώσσα μια βαρύνουσα έννοια. Ήταν προνόμιο τού υποτιθέμενου «αρχηγού του κράτους», βασιλέως ή Προέδρου τής Δημοκρατίας. Και είχε ταυτόχρονα μια «βαρύτητα» και μια «ελαφρότητα».
Η πρώτη προέκυπτε ως εκ του «αξιώματος». Η δεύτερη από το γεγονός πως επρόκειτο για λόγια ενός «ανεύθυνου άρχοντος». Οι «υπεύθυνοι» πολιτικοί παράγοντες, ο πρωθυπουργός, οι αρχηγοί κομμάτων και λοιποί, απηύθυναν στον λαό μήνυμα. Και το διάγγελμα και το μήνυμα βέβαια ίσως είχαν κάποια αξία, αν επρόκειτο για κάτι σοβαρό. Και όχι επ' ευκαιρία τού Πάσχα ή των Χριστουγέννων. Λόγου χάρη σε πόλεμο.
Οι αγράμματοι πολιτικά και γλωσσικά δημοσιογράφοι τής τηλεοπτικής εποχής, που έχουν ισοπεδώσει τα πάντα, αδυνατούν ασφαλώς να κάνουν την ιστορική (αν έχει αξία) διάκριση μεταξύ διαγγέλματος και μηνύματος. Εδώ δεν μπορούν να διακρίνουν ότι το ενδεχόμενο είναι πάντοτε ανοιχτό! Και μας «ενημερώνουν» σε κάθε δελτίο ειδήσεων πως «είναι ανοιχτό να...». Ποτέ δεν έχουμε ακούσει ότι ένα ενδεχόμενο ήταν εξ αρχής «κλειστό» ή
ότι «έκλεισε», αν η είδηση ή το ρεπορτάζ τους δεν επιβεβαιώθηκε ή διαψεύσθηκε, ως συνήθως.
Αλλά και ο ενδιαφερόμενος, να απευθύνει διάγγελμα, κολακεύεται. Αν μάλιστα ουκ εά αυτόν καθεύδει τα των Ελευθερίου Βενιζέλου και Ουίνστων Τσώρτσιλ κλέη. Και τώρα, βρισκόμαστε σε πόλεμο! Με τον κορονοϊό…
Το να μάς απευθύνει «μήνυμα» είναι σαν να μάς στέλνει e-mail… Το πέμπτο όμως κατά σειρά «διάγγελμα» του πρωθυπουργού μας, περί αυτού πρόκειται, είχε κάτι παραπάνω από μήνυμα ή διάγγελμα. Με την ίδια λοιπόν λογική ακολουθία, εμείς το τιτλοφορούμε «ευάγγελμα»...
Πρώτον, διότι η δική μας έννοια έχει και μία θρησκευτική χροιά. Αυτήν ακριβώς που είχε και ο πρωθυπουργός κατά νου, όταν επέλεξε να απευθυνθεί στον πιστό λαό του αρχομένης τής Μεγάλης Εβδομάδος, ως ο μόνος πολιτικός του Νυμφίος ερχόμενος εν τω μέσω της κοροναϊκής νυκτός. Δεύτερον, διότι το ανέγνωσε ως Ιερόν Ευαγγέλιον εν μέσω τής Θείας Τηλεοπτικής Ακολουθίας, «σοφία ορθοί ακούσομεν» αυτό. Και τρίτον, διότι πράγματι «ευαγγελίστηκε» ένα - δύο πράγματα. Αν ο «ευαγγελισμός» οδηγήσει στη «γέννηση».
Ωστόσο, μια περικοπή τού «ευαγγελίου» του αφήνει «ανοιχτό» ένα ενδεχόμενο και μια «θεολογική» ασάφεια. «Μετά την κρίση, η κάθε εξουσία οφείλει να εγκαταλείπει το απυρόβλητο της ανάγκης, δυναμώνοντας τη λογοδοσία. Γιατί καμία έκτακτη συνθήκη δεν μπορεί να αμφισβητεί τη δημοκρατική ευαισθησία», είπε.
Η «λογοδοσία» στην πολιτική δεν είναι άλλο από τις εκλογές. «Μετά την κρίση», του πολέμου, κατά του κορονοϊού εννοείται. Εμείς τού έχουμε ήδη υπενθυμίσει πως και ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ουίνστων Τσώρτσιλ έχασαν τις εκλογές μετά από κερδισμένους μεγάλους πολέμους. Κάτι που ασφαλώς γνωρίζει.
Συμπέρασμα πρώτον, οι εκλογές, για να έχουν ασφαλές αποτέλεσμα, δεν μπορούν να αφεθούν «μετά την κρίση». Συμπέρασμα δεύτερον, η «κρίση" θα τραβήξει μέχρι τις εκλογές! Το πότε θα γίνουν, είναι άλλο ευαγγέλιο, του ιδίου παπά πάντως. Τελικό συμπέρασμα, η πανδημική κρίση (το κακό) που μας βρήκε θα τελειώσει όποτε με «δημοκρατική ευαισθησία» αποφασίσει ο κύριος Μητσοτάκης ότι τον συμφέρει...