Κατ' αρχήν. Όταν μας κλείνουν στα σπίτια μας να γλιτώσουμε από την επιδημία και καλά μας κάνουν (αν στο μυαλό τους δεν έχουν και κάτι άλλο), μήπως οι ίδιοι να ήσαν πιο συγκρατημένοι στις «ιδιωτικές" συναθροίσεις τους (φαγοπότι βουλευτών σε ταβέρνα) ή στις δημόσιες «υποχρεώσεις» τους (συνάντηση και φωτογραφία υπουργού με καμιά εικοσιπενταριά επαγγελματίες, απ' όλη την Ελλάδα!), έστω και με περιορισμένο αριθμό «ακολούθων»!
Είδαμε σήμερα στην τηλεόραση την κυρία Αικατερίνη (την «Κατερίνα» μας) Σακελλαροπούλου να παρίσταται στην έπαρση της σημαίας στην Ακρόπολη. Δεν ξέρουμε αν είναι «καθιερωμένη» υποχρέωση του νέου ή της νέας Προέδρου της Δημοκρατίας, άμα τη αναδείξει στο αξίωμα. Πέραν όμως από το «καλό παράδειγμα», άλλο θα περίμεναν τούτες τις ώρες οι πολίτες από την κυρία Πρόεδρό τους. Όχι τόσο επειδή είναι «ευαίσθητη» γυναίκα, έτσι ή αλλιώς, ανεξαρτήτως φύλου, τα πρόσωπα της εξουσίας «ανδροπρεπώς» συμπεριφέρονται (ωσότου
ο γραμματισμένος πρωθυπουργός μας αποφανθεί πως και «η εξουσία είναι γένους θηλυκού").
Τούτες τις ώρες, λοιπόν, άλλη υποχρέωση είχε, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων της. Αν όχι να πάει διά ζώσης και κατά μόνας έξω από ένα νοσοκομείο, να κάνει μια δήλωση «λάιβ», από τηλεοράσεως, γύρω από απ' αυτό που απασχολεί τη χώρα και τον κόσμο όλο και για το τί έχουμε ανάγκη (γιατρούς, νοσηλευτές και ό,τι άλλο, ή δεν έχει αρμοδιότητα;). Εκτός αν επ' αυτού «καθάρισε» με τις δυο - τρεις κουβέντες που είπε στην ορκωμοσία της, περί καθαριότητος των χεριών μας και των άλλων «ξενιστών» του κορονοϊού. Εν προκειμένω όμως είναι άλλο πλένω τα χέρια μου και άλλο νίπτω τας χείρας μου...
Όσο για την έπαρση της σημαίας, όσο στέκεται στο κοντάρι της την περιποιούνται με τιμές. Όταν όμως είναι να κατεβεί και να τραβήξει στο μέτωπο, την παρατάνε στα χέρια μας. Τότε, ναι, η υγεία μας, σωματική και ψυχική, θα απασχολήσει τα μετόπισθεν.
Τώρα, αν θα γυρίσει το αξίωμα (αν έχει κάποια αξία) σαρανταπέντε χρόνια πίσω, η νέα Πρόεδρος έχει ένα άλλο «προσό», που μας θυμίζει τα χρόνια εκείνα. Είναι δικαστικός, Και τουτ' έστιν, μακριά από την κοινωνία.
Μπήκαμε στον κόπο δηλαδή τον δικό της, μα αυτή δεν μπήκε στον δικό μας...