Αν τα καταφέρουμε, περνώντας μέσα από την ομίχλη. Και αριστερά
δεν είναι να βλέπουμε μόνο τα προφανή.
Αριστερά δεν είναι να βλέπουμε μόνο την ανθρωπιστική πλευρά
και ή την εθνικιστική υστερία των τελευταίων ημερών γύρω από το προσφυγικό. Αυτά αφορούν και σωστά, το μεν πρώτο γενικά τους καλούς ανθρώπους, το δε δεύτερο ανθρώπους με ειλικρινή πατριωτικά και δημοκρατικά ανακλαστικά. Και αυτοί μπορεί να βρίσκονται και αριστερά και δεξιά και στο μεταξύ τους ιδεολογικοπολιτικό φάσμα.
Σκέφτομαι όμως και δρω αριστερά σημαίνει πως μπορώ να βλέπω και το ειδικό και το γενικό του ζητήματος. Σημαίνει πως ναι μεν μπορεί να είναι ζήτημα που προκύπτει από τα κέντρα και τις διαχρονικές αντιθέσεις του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού ή από τη «γενική» αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας, αλλά σε ό,τι μας αφορά είναι κάτι που συμβαίνει τώρα, εδώ, δίπλα μας. Και η αριστερά οφείλει να αναλύει την πραγματικότητα, το γίγνεσθαι, το «προτσές» που λέγαν οι παλιοί αριστεροί, σε κάθε στιγμή του.
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τη χρήση «των συνόρων μας» που κάνουν οι κατά καθήκον ή αυτόκλητοι υπερασπιστές τους, δεν μπορούμε ως αριστεροί να αγνοούμε τις «άσφαιρες» προθέσεις του γειτονικού κράτους, που δεν είναι άσχετες με μικρομεσαίες ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις (τις έχει άλλωστε επιδείξει έμπρακτα και κατ' επανάληψη, στην Κύπρο, στο Ιράκ, στη Συρία).
Αν ως αριστεροί οφείλουμε να υπενθυμίζουμε σ' έναν λαό δοκιμασμένο επ' αυτού, να ανοίγει τα σύνορά του σε όσους (το δυνατόν περισσότερους) έχουν ανάγκη και να τους παρέχει άσυλο, δεν σημαίνει ότι τα αφήνουμε ορθάνοιχτα για να τους χρησιμοποιεί ο Ερντογάν, να κάνει πράξη τις προθέσεις του. Είναι όμως άλλο να δώσεις (να διαχειριστείς) άσυλο σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και άλλο σε εκατοντάδες χιλιάδες ή ένα εκατομμύριο.
Το ίδιο, αν οι από 'δώ χρησιμοποιούν τους πρόσφυγες ως εθνικιστικό φόβητρο, δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες που στέκονται σκεπτικοί ή και αντιδραστικοί απέναντι στο ζήτημα είναι συλλήβδην ελληναράδες και πατριδοκάπηλοι. Στις δημοσκοσκοπήσεις του 90% «καλά τους έκανες» (του «Πρώτου Θέματος"), αν υπήρχε μια ερώτηση του τύπου «τί λέτε, να τους πυροβολούμε εν ψυχρώ;», η γνώμη μας είναι πως δεν θα «έπιανε» ούτε 5%.
Ύστερα υπάρχει και ένα ζήτημα, που για την αριστερά είναι υπαρξιακό. Αν η αριστερά αποξενωθεί από τις μάζες, χωρίς ουσιαστική (ιδεολογική, πολιτική και χωρίς «διεθνικιστικές» κραυγές) προσπάθεια να τις μεταστρέψει, ποιός ο λόγος ύπαρξής της; Να καθόμαστε και να σκεφτόμαστε όλα αυτά.
Το ίδιο σε ό,τι αφορά και το άλλο ζήτημα των ημερών, την εξάπλωση του κορονοϊού και ειδικότερα τη στάση
της Εκκλησίας και των «ιερουργούντων» περί αυτήν (κληρικών, πολιτικών, επιστημόνων). Ως αριστεροί δεν μπορούμε να τους συγχέουμε με το πλήθος των πιστών και να θεωρούμε συλλήβδην τους εκκλησιαζομένους συμπολίτες μας «εκούσιους» μεταδότες του ιού.
Είναι άλλο να τα βάζουμε (και να το ξανακάνουμε) με μια θεούσα και «μεταφυσική» πανεπιστημιακό ή μια θεούσα πολιτικό που πιστεύει μόνο στην ψήφο των πιστών (χριστιανών) ψηφοφόρων της και άλλο με τους συνανθρώπους μας που πραγματικά ή μέσα στις απελπισίες τους πιστεύουν σε κάτι που δεν πιστεύουμε εμείς (και ορισμένοι ας ψαχτούν καλά μέσα τους, προτού δηλώσουν το αντίθετο).
Η θρησκεία (μπορούμε να προσθέσουμε και η «πατρίδα") είναι το όπιο του λαού. Αλλά η μαρξική ρήση έχει πολλές αναγνώσεις. Η κριτική της θρησκείας είναι κριτική της κοιλάδας των δακρύων, είχε προσθέσει...