Θα πνιγούν (ή θα μας πνίξουν;) στα αβαθή της Χάγης!
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πριν από λίγες ημέρες έδειξε την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως το επόμενο βήμα στην ελληνοτουρκική διένεξη. «Είναι μια λογική κίνηση και έχουμε το δίκιο με το μέρος μας», ανέφερε στην τελευταία τηλεοπτική του συνέντευξη, σημειώνοντας πως τα δύο ζητήματα που θα έθετε η Ελλάδα ενώπιον του Δικαστηρίου είναι της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Την ίδια στιγμή και η Τουρκία δείχνει πως θα μπορούσε να αποδεχτεί μια προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο, θέτοντας όμως περισσότερα ζητήματα στο τραπέζι.
Όμως η προσφυγή στη Χάγη δεν αποτελεί μια εύκολη επιλογή για την κυβέρνηση. Διπλωματικές πηγές τονίζουν ότι μια προσφυγή στη Χάγη από κοινού με την Τουρκία εμπεριέχει ντε φάκτο την προοπτική της «συνεκμετάλλευσης» στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο. Δεν είναι τυχαίο πως το ενδεχόμενο της «συνεκμετάλλευσης» προωθείται όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα από φιλοκυβερνητικά μέσα, σε αντίθεση με τις εθνικιστικές κορόνες που ακούγονταν όλα τα προηγούμενα χρόνια για τα ελληνοτουρκικά, το Μακεδονικό και άλλα «καυτά» ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής.
Ένα από τα τελευταία άρθρα, σ' αυτό το πλαίσιο, είναι του Γιώργου Παπαχρήστου στο Βήμα της Κυριακής, ο οποίος αναφέρει πως στην υπόθεση της συνδιαχείρισης στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο «έχουν παρεισφρήσει (για πολλοστή φορά) ισχυρές δόσεις λαϊκισμού, οι οποίες λειτουργούν ως διαθλαστικός φακός, απαγορευτικές για να δούμε όλη την εικόνα, καθαρά και όπως επιβάλλουν οι περιστάσεις». Σε αυτήν την κατεύθυνση μιλάει για μια αναθεώρηση των «κόκκινων γραμμών». «Για πολλούς ‛‛κόκκινη γραμμή’’ είναι η διενέργεια τουρκικών ερευνών νοτίως της Κρήτης και στο μέσον της απόστασης με τη Λιβύη. Είναι όμως αυτές οι περιοχές ελληνική υφαλοκρηπίδα, για την οποία επιβάλλεται να λάβουν τον λόγο τα όπλα; Καταμεσής της Μεσογείου; Ποιός μπορεί να υποστηρίξει σοβαρά κάτι τέτοιο και ενώπιον ποιάς δικαστικής ή άλλης ξένης αρχής; Και έπειτα, αν αυτό υπαγορεύσει το εθνικό μας φιλότιμο, ο πατροπαράδοτος τσαμπουκάς που μας χαρακτηρίζει ως λαό, ήτοι να αναλάβουν τα όπλα να λύσουν το πρόβλημα, αναρωτιέμαι ποιός θα δικαιώσει διεθνώς μια χώρα που επιχειρεί στρατιωτικά 100 ή 150 μίλια μακριά από τα χωρικά της ύδατα»;
Πολεμοχαρείς και εθνικιστές δεν είμαστε, κύριε Παπαχρήστου, άνθρωποι που συμβαίνει να θυμόμαστε είμαστε, τα δημοσιογραφικά σας «λάβαρα» να σηκώνετε κατά της συμφωνίας των Πρεσπών [ΤΡ.]...