Διαβάζω στο Tvxs.gr άρθρο της Νικόλ Λειβαδάρη με τίτλο «Το τέλος της συναίνεσης», όπου προεξοφλεί «κατακόρυφη άνοδο των τόνων στα μεγάλα θέματα της οικονομίας και της καθημερινότητας» από τη μεριά του Αλέξη Τσίπρα, που ποντάρει στην απογοήτευση κυρίως της μεσαίας τάξης από τη διακυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη.
Βέβαια, στον νεοφιλελευθερισμό, η μεσαία τάξη έχει καταντήσει προλεταριάτο χωρίς ακόμα να το έχει συνειδητοποιήσει. Επίσης, σήμερα η πολιτική δεν είναι πια, για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, αυτό που περιγράφει ο Andrew Heywood στην «Εισαγωγή στην Πολιτική», κεφάλαιο πρώτο.
Η εποχή μας είναι α-πολιτική. Οι πολίτες είναι μια ισχνότατη μειοψηφία του κοινωνικού σώματος, οι «ακτιβιστές» (αυτοί που δραστηριοποιούνται σε κόμματα) είναι ως επί το πλείστον απλά κομματόσκυλα. Δεν ξέρω πώς έφτασε η κοινωνία σ' αυτό το σημείο, αλλά δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να αλλάξει η κατάσταση.
Η άποψή μου για τα σημερινά κόμματα είναι γνωστή. Παίζουν έναν ρόλο και εμείς επιλέγουμε ανάλογα με τα γούστα μας (θυμάμαι το βρισίδι που έφαγα από έναν κομματικό επαγγελματία όταν παρομοίασα την κομματική διαμάχη με την αντιπαλότητα μεταξύ Coca Cola και Pepsi Cola).
Ξέφυγα όμως από το θέμα. Επανέρχομαι. Συνεχίζω να θεωρώ ότι είναι χίλιες φορές προτιμότερος ο Αλέξης Τσίπρας από τη «συμμορία» του Κυριάκου Μητσοτάκη, επειδή όμως οι μηχανισμοί χειραγώγησης ελέγχονται εξ ολοκλήρου από την προειρημένη «συμμορία», οι πιθανότητες υπέρ του είναι μηδαμινές. Θα προτιμήσουν τον Μητσοτάκη. Τον κανόνα του «μη χείρον βέλτιστον» (αυτόν ακολουθώ κι εγώ) θα εφαρμόσουν ελάχιστοι, η ισχνή μειοψηφία για την οποία γράφω πιο πάνω και οι συριζαίοι...
Η μεγάλη πλειοψηφία των «απογοητευμένων» φοβάμαι ότι θα στραφεί σε ακόμα πιο δεξιές επιλογές. Αυτό ίσως να είναι καλό για τον Σύριζα στις εκλογές, αλλά δεν είναι σίγουρο, η δεξιά τάση, ο παραλογισμός της κοινωνίας θα έχει ενισχυθεί.