Δεν είμαστε αφελείς. Να πιστεύουμε ότι το κράτος στέκεται εκεί, αμερόληπτο και άγιο, για να μας προστατεύει (με το κατ' ευφημισμό υπουργείο του, «προστασίας του πολίτη) από κάθε κακό που μπορεί να μας βρει. Από ιδρύσεώς του στα βάθη του χρόνου, αυτό είναι ή έχει καταντήσει κρατικό πάρεργο.
Οι κυρίαρχες τάξεις φρόντιζαν πάντοτε μέσω του κράτους να έχουν πολίτες που να σέβονται την εξουσία τους. Αν δεν τη σέβονται, να τη φοβούνται. Και αν δεν τη φοβούνται, να την υφίστανται διά της βίας (δεν είναι απλώς τρόπος του λέγειν).
Η κρατική βία ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι απλό κοινωνικό φαινόμενο. Ως άμεσα αντιληπτή και αισθητή, δημιουργεί σε όσους την υφίστανται μηχανισμούς συχνά ανεξέλεγκτης αντίδρασης. Από την άμεση και ομόλογη εκ μέρους τους απάντηση έως την εξέγερση, την καταγράφει δε η ιστορία ως συνισταμένη και επαναστάσεων.
Σε περιόδους κρίσης ή έξαρσης της «κανονικότητας», ο εκπαιδευτικός και κοινωνικός πειθαναγκασμός δεν λειτουργούν αποτελεσματικά. Ούτε η θρησκεία ούτε η ιστορία, ούτε τα «αστικά» ιδεολογήματα και τα κοσμοείδωλα, ούτε τα επιστρατευμένα μέσα ενημέρωσης μπορούν πλέον να δικαιολογήσουν την κρατική βία. Και τότε τα πράγματα λέγονται έξω από τα δόντια. Τσεκουράτα!
«Η επιβολή του νόμου εμπεριέχει στοιχεία αναγκαστικότητας. Το λέω γλυκά. Το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας». Πριν από ένα μήνα, ο προϊδεασμός (στο επιστρατευμένο «μέσο"). Σήμερα (στο ίδιο «μέσο"), η αποσαφήνιση του δόγματος (πέραν «του νόμου και της τάξης").
«Συναινετική βία δεν υπάρχει. Όλα τα υπόλοιπα είναι στοιχεία εξαναγκασμού. Η βία είναι υποχρεωτική, είναι αναγκαστική. Δεν έχετε εξοικειωθεί ακόμα μ' αυτό; Πρέπει να διδαχθεί ο εξαναγκασμός», κατέληξε δήθεν χαριτολογώντας, ο Βορίδης (θεωρητικός πλέον της βίας) στον επιστρατευμένο (προς τούτο) ΣΚΑΪ.
Έτσι όμως το ιδεολογικό «εποικοδόμημα» της κανονικότητας καταρρέει στη «βάση» του. Αν έως τώρα δεν είχαμε αντιληφθεί τη «διαλεκτική» σχέση τους...