Έστω και αν δεν είναι κατοχυρωμένο συνταγματικά και με σαφήνεια,
ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ασκεί ένα σημαντικό, το σημαντικότερο ίσως, γενικό καθήκον.
Να ίσταται και να διαμεσολαβεί ανάμεσα στην εξουσία (νομοθετική
και εκτελεστική, είναι πλέον ένα) και στον λαό και την κοινωνία.
Ώστε να διασφαλίζεται όχι μόνο η τυπική λειτουργία του πολιτεύματος (ισονομία, ισηγορία, ισοπολιτεία), αλλά η ουσιαστική ισότητα και ελεύθερη έκφραση των συνειδήσεων του κοινωνικού σώματος.
Να ίσταται (όρθιος) και να διαμεσολαβεί (εξ ίσης αποστάσεως). Ένας θεσμός γονατιστός ενώπιον ρασοφόρων (και ενστόλων) να απαγγέλλει το «πιστεύω» σε λατρευτικό χώρο της συντριπτικής έστω πλειοψηφίας των ελλήνων θρησκευομένων, είναι προφανές ότι δεν περιποιεί τιμή σε μια σύγχρονη, υποτίθεται δημοκρατική πολιτεία, ούτε στη διεθνή εικόνα της χώρας. Αλλά δεν περιποιεί (αν επιτρέπεται η έκφραση) και συμβολή στην ομαλή λειτουργία της, συντηρώντας και αναδεικνύοντας παρασυνταγματικούς θεσμούς επιβολής εξουσίας, των συνειδήσεων και όχι μόνο (λ.χ. Εκκλησία).
Σύμφωνα με τελευταίες έρευνες, το 79% του ελληνικού πληθυσμού πιστεύει στην ύπαρξη ενός θεού, το 16% αόριστα σε κάποια ανώτερη δύναμη, ενώ το 4% είναι άθεοι. Από τους πιστούς σ' έναν θεό (79%), η συντριπτική πλειοψηφία είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, 2% είναι μουσουλμάνοι, 1% καθολικοί και 3% άλλων δογμάτων.
Και είν' αλήθεια ότι το 76% των συμπολιτών μας θεωρούν τη θρησκεία βασικό στοιχείο της εθνικότητας
(η ορθόδοξη Εκκλησία εκτός από ανασταλτικό, έπαιξε και ενοποιητικό ρόλο στην Επανάσταση του '21). Είναι όμως επίσης αλήθεια, αν και δεν έχει ακριβώς ερευνηθεί, ότι από τις 750.000 ψυχές των πρώτων απελεύθερων ψυχών αυτού του τόπου, υπέρ το 40% δεν ήσαν χριστιανοί ορθόδοξοι. Το πώς το πολύψυχον αυτό «έθνος» εξελίχθη μονοσήμαντα σε χριστιανικό ορθόδοξο (Χ.Ο.) είναι μια άλλη ιστορία...
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, ο σύγχρονος ενοποιητικός θεσμός του έθνους, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως άλλη εξουσία μη ασκών, οφείλει τουλάχιστον να υπηρετεί τον χρυσούν κανόνα της δημοκρατίας, που είναι ο σεβασμός των μειοψηφιών. Ο σιδηρούς κανών, η υποταγή των μειοψηφιών στην πλειοψηφία, εφαρμόζεται πολλαπλώς και αρκούντως. Και εν πάση περιπτώσει, ως άνθρωπος κι αυτός, με θρησκευτική και εθνική πίστη,
ή έστω «αντιπροσωπευτικά» λειτουργώντας και εκφράζοντας την «πλειοψηφία», μπορεί να κάνει ό,τι κάνει
με διακριτικότητα (τακτ)...
Αλλά όταν μόλις προχθές ακούς «Στέφανε, απέδειξες στο διεθνές στερέωμα και όχι μόνο, τί σημαίνει Ελλάδα και τί σημαίνει πραγματικός Έλληνας», δεν σου μένουν πολλά περιθώρια να προσμένεις διακριτικότητα και απαντοχή. Αν δεν παίζεις τένις, δεν το παρακολουθείς μετά της συζύγου (παιχταρά μου!), αν είσαι πρόσφυγας, μουσουλμάνος, άθεος Έλληνας. Αν είσαι plebeius (πληβείος, πλέμπα) της Res Publica Hellenica δηλαδή...