Και ξαφνικά (ή όχι;) στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ ανέκυψε ένα θέμα. Έκανε καλά ο ΣΥΡΙΖΑ με την απόφασή του να μη συναινέσει στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας τέλη του 2014 και «προκάλεσε» έτσι τις πρόωρες εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 που τον έφεραν στην κυβέρνηση;
Για να είμαστε ακριβείς, η συζήτηση δεν άνοιξε ανάμεσα στα μέλη, τα στελέχη, τους φίλους, τους ψηφοφόρους του κόμματος (όσοι, όποιοι και τί κόμμα είναι όλ' αυτά), αλλά στην «κορυφή». Πράγμα που πέρα απ' όλα τ' άλλα σημαίνει ότι εκατό μέρες τώρα (του ΣΥΡΙΖΑ...) δεν έχει γίνει, σ' αυτό ή σε «κατώτερο» επίπεδο, μια ουσιαστική, πρώτη έστω, αλλά σοβαρή συζήτηση για τους λόγους που οδήγησαν στο αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Ιουλίου 2019. Γιατί ουσιαστικά αυτό είναι το ζητούμενο, το οποίο τώρα ετεροχρονισμένο θέλουν ορισμένοι να το συζητήσουν ως μετά Χριστόν προφήτες. Ή πρόκειται για μια μορφή πολιτικού ...μετατραυματικού στρες;
Ύστερα, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην ήταν έτοιμος να κυβερνήσει τον Γενάρη του ’15, αλλά γιατί να μην είναι πανέτοιμος ύστερ' από τεσσεράμισι χρόνια, τον Ιούλιο του ’19, να ξανακυβερνήσει;
Να θυμηθούμε όμως. Μπορεί «ουσιαστικά» να τις προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά τις εκλογές του 2015 τις έκανε ο Αντώνης Σαμαράς, δύο ή τρεις μήνες προτού εξαντλήσει τα συνταγματικά όρια (για τον χρόνο εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και βουλευτικών εκλογών εφ' όσον δεν εκλεγόταν Πρόεδρος, ή και πέντε ή έξι μήνες στη δεύτερη περίπτωση, να είχαν δηλαδή γίνει οι εκλογές Μάιο ή Ιούνιο, συνταγματικά εφικτό, πράγμα που θα μπορούσαν να δεχτούν τα άλλα κόμματα εν μέσω κρίσης, γιατί όχι και ο ΣΥΡΙΖΑ).
Το γιατί τις έκανε τότε ο Σαμαράς τις εκλογές (ή δεν έκανε τα εντός παρενθέσεως) έχει απαντηθεί. Ήλπιζε σε μια ολιγόμηνη «αριστερή παρένθεση», που παρ' ελπίδα του άργησε να κλείσει, αλλά η απάντηση χρειάζεται συμπλήρωση. Έκανε τότε τις εκλογές και γιατί, παρά τα όσα «στατιστικά» μας προβάλλουν κατά καιρούς, η κατάσταση της χώρας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και σου λέει ...μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Άσε τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ «να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά» (άδεια ταμεία, αξιολόγηση και τα λοιπά), ή να τον «καταστήσουμε» υπεύθυνος για όποια «φωτιά» προκύψει, και όταν όπου να ’ναι θα κλείσει η παρένθεση
...εδώ είμαστε πάλι εμείς.
Πέντε όμως ή έξι μήνες, ακόμα και δύο ή τρεις, είναι πολύς (πολιτικός, καθώς λένε) χρόνος. Έπρεπε λοιπόν να περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ να «ετοιμαστεί», ή η κυβέρνηση «να του πέσει σαν ώριμο φρούτο», που είχε αρχίσει να σαπίζει. Μπορεί μάλιστα να έβγαινε και αυτοδύναμος, λένε, χωρίς να είχε ανάγκη τους ΑΝΕΛ και τον Καμένο (το άλλοθι για πράγματα που δεν γίνανε, ενώ υπήρχαν τόσα που θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς αυτούς...).
Θα ’πει κανείς, ναί, αλλά το εξάμηνο που ακολούθησε με τους «ενήλικους στο δωμάτιο», τη φυγάδευση δισεκατομμυρίων ευρώ στο εξωτερικό, το δημοψήφισμα, τα κάπιταλ κοντρόλ και τα λοιπά, τα πράγματα γίνανε χειρότερα για τη χώρα. Ίσως, αλλά μετ' απ' αυτά, εξελίχθηκαν έτσι ώστε σήμερα ο διάδοχος του Σαμαρά να μη φοβάται ότι θα είναι ...παρένθεση (που του το ευχόμαστε, να είναι, όχι να μη φοβάται...), αλλά και να του έχει παραδώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κομπόδεμα (τις οικονομίες μας, δηλαδή), ώστε να κοκορεύεται ότι θα δώσει (κι αυτός! σ' όσους δώσει) κάτι τα Χριστούγεννα να ψωνίσουμε γαλοπούλα, αλλά και στους επιχειρηματίες...
Το καθ' αυτό ερώτημα όμως είναι. Αν δεν μπορεί να κρατήσει την κυβέρνηση, πότε θα είναι ή ήταν έτοιμη η αριστερά στην Ελλάδα, η όποια αριστερά, να κυβερνήσει; Δύο απόπειρες έκανε (αυθαίρετη η ιστορική παραλληλία, αλλά επιτρεπόμενη στη συζήτησή μας) και τις δύο τη διαδέχθηκαν οι «φυσικοί ιδιοκτήτες» της εξουσίας. Το 1944 ‐ 45 (με κυβέρνηση την ΠΕΕΑ, και μάλιστα διαθέτοντας ένοπλη ισχύ), και το 2015 ‐ 19...
Αν το 1945 είναι μακριά, το 2019 είναι εδώ. Νά μια συζήτηση που μπορεί να γίνει τώρα. Αν εξακολουθούν να υπάρχουν (από το 1944 ‐ 45...) «αντικειμενικές συνθήκες», τί να κάνουμε, γι' αυτό υπάρχουν οι αριστεροί.
Ή εν πάση περιπτώσει, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω, αλλά δύο βήματα μπροστά...