Δεν γνωρίζουμε άν ο Γαβράς το έχει ...μετανιώσει (καλλιτεχνικά και πολιτικά) που γύρισε τόσο γρήγορα την ταινία Ενήλικοι στο δωμάτιο, όμως μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι όσοι δεν συμφωνούν με το «αμάρτημα» του μεγάλου σκηνοθέτη θα συνεχίσουν τις επιθέσεις και θα ρίχνουν συνεχώς όλο και πιο χαμηλά το επίπεδο.
Η νέα τάση είναι να πανηγυρίζουν για το γεγονός ότι ο Τζόκερ έκοψε περισσότερα εισιτήρια από την ταινία που είναι βασισμένη στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη και για το ότι ο Τζόκερ προβάλλεται ...σε περισσότερες αίθουσες. Με ποια κριτήρια μπαίνουν οι δύο αυτές ταινίες στην ίδια ζυγαριά; Πόσο κομπλεξικός πρέπει να είσαι για να προσπαθήσεις να συγκρίνεις μία ταινία «blockbuster», πολυδιαφημισμένη, παγκόσμιου ενδιαφέροντος και με εξαιρετικό ρεύμα στα social media αρκετούς μήνες πριν καν βγει το πρώτο τρέιλερ με τους Ενήλικους στο δωμάτιο; Και δεν πρόκειται για κάτι παρακμιακές ιστοσελίδες, αλλά για site (Σ.ΤΡ. Protothema.gr...) που έχουν μεγάλη αναγνωσιμότητα και υπογραφές σαν εκείνη του Δημήτρη Δανίκα...
Πηγή Efsyn.gr
Πράγματι, προτού γράψει κανείς οτιδήποτε για τον Κώστα Γαβρά και την τελευταία του ταινία Ενήλικοι στο δωμάτιο, σε «σενάριο» Γιάννη Βαρουφάκη, που τόσο θόρυβο έκανε (άραγε, αν δεν ήταν σε «σενάριο» Βαρουφάκη, θα σηκωνόταν τόσος θόρυβος;), θα όφειλε να θυμηθεί μερικές χαρακτηριστικές ταινίες που έχει στο ενεργητικό του ο κατ' εξοχή πολιτικός σκηνοθέτης.
Z (1969), για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, Η Ομολογία (1970), για τις περίφημες δίκες κομματικών στελεχών του Ανατολικού Μπλόκ, Κατάσταση Πολιορκίας (1973) και Ο Αγνοούμενος (1982), για τις επεμβάσεις του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού στις χώρες της λατινικής Αμερικής, Μουσικό κουτί (1989), για τους πρώην ναζί «νομοταγείς» πολίτες, Αμήν (2002), για το ρόλο του Βατικανού στο ολοκαύτωμα των Εβραίων, Το τσεκούρι (2005) και Το Κεφάλαιο (2012), προφητικές ματιές του «εταιρικού καπισταλισμού»...
Δύο απ' αυτές (όπως μας θύμησε ο Εnallaktikos.gr), ταινίες εμβληματικές για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, Ο Αγνοούμενος (1982) και Η Ομολογία (1970), αντιμετωπίστηκαν τότε από δεξιούς και αριστερούς επιλεκτικά. Οι μεν χειροκρότησαν την Ομολογία και ...αγνόησαν τον Αγνούμενο, οι δε εγκωμιάσαμε τον Αγνοούμενο και σταθήκαμε διστακτικά μπροστά στην Ομολογία, αν δεν την απορρίψαμε.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους Ενήλικους στο δωμάτιο. Οι δεξιοί και γενικώς οι «μενουμευρωπαίοι» λοιδωρούν την ταινία γιατί αποκαλύπτει τα άδυτα μιάς άτυπης και παράνομης γκρούπας που κυβερνάει πραγματικά την Ευρώπη (Eurogroup!). Και ψάχνουν εναλλακτικό «σενάριο» (το έχουν ήδη βρει, αλλά δεν έχουν το κουράγιο να το γυρίσουν ταινία...). Οι αριστεροί δεν έχουμε ακόμα αποφασίσει... Ίσως γιατί, όπως υπονοεί παραπάνω η Efsyn.gr, η ταινία δεν έχει ικανή απόσταση χρόνου από τα γεγονότα. Ίσως γιατί ο Βαρουφάκης έκανε ό,τι (μας) έκανε. Αλλά ο Κώστας Γαβράς έχει ξεκαθαρίσει (για να μην τα βάζουμε μόνο με τον Γιάννη...):
Με ενδιέφερε η δική μου ιδέα και η ιδέα μου ολοκληρώθηκε με το βιβλίο του Βαρουφάκη, όπως τότε στο Ζ με ενδιέφερε η ιδέα του Σαρτζετάκη μέσα από το βιβλίο του Βασιλικού.