Τελευταία φορά που ακούσαμε για τη Σοφία Βέμπο, εκτός απ' τα τραγούδια της που ακούμε εθιμοτυπικά κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ήταν το 1973 τις μέρες τού Πολυτεχνείου. Κατέβηκε στην είσοδο τής πολυκατοικίας της, άνοιξε την πόρτα και έβαλε στο σπίτι της όσους φοιτητές έβλεπε να περνάνε από μπροστά της αλαφι9ασμένοι.
Η κίνησή της αυτή μαθεύτηκε, διαδόθηκε αμέσως και έτσι η Ασφάλεια τής χούντας χτύπησε τό κουδούνι της. Η Βέμπο αρνήθηκε ότι συμβαίνει κάτι και οι ασφαλίτες αποχώρησαν. Ποιός θα τολμούσε άλλωστε να πειράξει τήν «Τραγουδίστρια τής Νίκης»;
Είχαν οι μέρες και ο καιρός γυρίσματα στη ζωή της. Ο φίλος Α.Π. από τη Θεσσαλονίκη (το πλήρες όνομά του στη διάθεση τού Τριπολίτη) βρήκε ένα απ' αυτά σ' ένα βιβλίο...
Μου το είχε επισημάνει λέει από το 1994 η ακάματη αγωνίστρια Κούλα Ξηραδάκη, μελετήτρια μεταξύ άλλων τής προσφοράς τών Ελληνίδων. Ευγενίας Παλαιολόγου - Πετρώνδα, «Λωτοί τού Πάθους, Μυθιστόρημα - Χρονικό», Λευκωσία 1971, σέλ. 245 - 246:
ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ολότελα άδικοι. Ναι μεν φρόντιζαν οι καλοθελητές ν’ αποδυναμώνουν τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Αίγυπτο, δεν αμελούσαν όμως και την ψυχαγωγία τους! Γι’ αυτόν το λόγο μερικά στελέχη τής κυβέρνησης τού Καΐρου και του Επιτελείου Στρατού αγκάλιασαν, στα 1943, την «Τραγουδίστρια της Νίκης» Σοφία Βέμπο. Είχε καταφθάσει εκεί οικογενειακώς, για να συνεχίσει τό τραγούδι της. Εξοπλισμένη με τον θρύλο τού '40, αλλά και με πολύ θάρρος και θράσος, που την χαραχτήριζε, απαίτησε κάθε διευκόλυνση, για να οργανώσει θίασο «ψυχαγωγίας τού στρατού». Ό,τι ζήτησε τής το δώσανε. Της επιτρέψανε ν’ αποσπάσει στρατευμένους νέους, Ελλαδίτες και Αιγυπτιώτες, που είχαν κάποιο ταλέντο.
Με τις διευκολύνσεις αυτές οργάνωσε μουσικό συγκρότημα, την «Επιθεώρηση», πρωταγωνίστρια η ίδια. Δεύτερη η αδερφή της Αλίκη και άλλες γυναίκες ερασιτέχνιδες Αιγυπτιώτισσες. Με την ισχυρή υποστήριξη τής «εξόριστης" Κυβέρνησης κατάφερε να τής παραχωρηθεί η περίφημη «Βασιλική Όπερα» τού Καΐρου. Εκεί ανέβασε τή μουσική επιθεώρηση «Ελλάδα και πάλι Ελλάδα». Την πρεμιέρα τίμησαν όλες οι διασημότητες τής πόλης!
Με τόν θίασο της η Βέμπο αλώνιζε τά στρατόπεδα σ’ όλη την Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία, Λίβανο. Έδινε παραστάσεις και για τους Έλληνες απόδημους με ακριβούτσικο εισιτήριο. Τους συνεργάτες της δεν τους πλήρωνε, μια και τα περισσότερα παιδιά ήταν στρατιώτες που «εκτελούσαν τό καθήκον τους». Ανεξέλεγκτη οικονομικά, αρχοντοζούσε στα μεγαλύτερα ξενοδοχεία. Η προκλητική διαγωγή της ξεσήκωσε δυσμενή αρθρογραφία σε βάρος της από τον ελληνικό αιγυπτιώτικο τύπο. Δεν ήταν μόνο η χλιδή, που προκαλούσε, αλλά και η υποστήριξη της τραγουδίστριας από τους Τεταρτοαυγουστιανούς και οι θέσεις τής ίδιας που ταυτίζόνταν με τις ιδέες και τα προγράμματα τους.
Όταν το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο η ηγεσία τού Στρατού, σε συνεννόηση με την Κυβέρνηση και το «Υπουργείο Κοινωνικής Μέριμνας» βρήκαν μια φόρμουλα, που θα σταματούσε τή δυσμενή αρθρογραφία κατά τής Βέμπο. Της προτάθηκε να δημιουργηθεί «Ταμείο Κοινωνικής Πρόνοιας» για τις οικογένειες τών προσφύγων. Εκεί θα πήγαιναν, τυπικά, τα κέρδη αφού αφαιρεθούν τά έξοδα και οι αμοιβές τού πολυπληθούς θιάσου της.
Την κάλεσαν σε σύσκεψη στο «υπουργείο», να τής το προτείνουν. Έξαλλη η Βέμπο και ιταμή, με την έπαρση μεγάλης «ντίβας», αποκρίνεται. «Και ποιοί είστε εσείς κύριοι, που θα με ελέγξετε; Ακούστε κύριοι. Δεν πρόκειται να πάτε μόνο εσείς με λεφτά στην Ελλάδα. Θα πάω κι εγώ»!...
Επειδή στη ζωή δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα, επισημειώνουμε. Τις μέρες τών γεγονότων τού Πολυτεχνείου η Σοφία Βέμπο, μεγάλη πιά, άνοιξε τις πόρτες τού σπιτιού της να προστατεύσει καταδιωκόμενους φοιτητές και άλλους.