Γιατί άραγε να μην έχει καθιερωθεί ως επίσημη εθνική επέτειος το λυτρωτικό τέλος τής ιταλογερμαγερμανικής κατοχής, φερ' ειπείν η ημέρα που απελευθερώθηκε η Πρωτεύουσα τής χώρας, η 12η Οκτωβρίου (1944); Και πανηγυρίζουμε τήν αρχή ενός αιματηρού πολέμου, έστω νικηφόρου και ενδόξου (1940)...
Σε άλλες χώρες, η επέτειος τού τέλους ενός εθνικού πολέμου και η επακόλουθη απελευθέρωση από τον κατακτητή είναι ημέρα πανεθνικής μνήμης και χαρμοσύνης. Εξαίρεση αποτελούν οι επαναστάσεις, εθνικές ή και κοινωνικές, καθ' ότι η έκρηξη και η αρχή τους σηματοδοτούν μια νέα εποχή ή διακηρύσσουν τήν ανεξαρτησία ενός έθνους (το 1821 για την Ελλάδα, το 1776 για τις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1789 για τη Γαλλία...).
Επειδή, για να εορτάσεις επίσημα τήν επέτειο τής απελευθέρωσης, με το τέλος τού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ελλάδα, θα υποχρεωθείς να πεις ποιοί συνέβαλαν σ' αυτή. Θα πρέπει να μιλήσεις για το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ... Και από την άλλη πλευρά, να «ομολογήσεις» τή μεταπολεμική «σταδιοδρομία» πολλών άλλων.
Η ΕΛΛΑΔΑ δεν είδε το πρόσωπο τού φασισμού για πρώτη φορά στις 28 Οκτωβρίου τού 1940 ή του ναζισμού στις 6 Απριλίου τού 1941. Από τις 4 Αυγούστου τού 1936, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς «ανέστειλεν επ' αόριστον» τα άρθρα τού Συντάγματος που κατοχύρωναν τις προσωπικές και συλλογικές ελευθερίες και με τη συγκατάθεση τού βασιλέως Γεωργίου Β΄ επέβαλε δικτατορία, οι Έλληνες είχαν μια πρώτη εμπειρία για το τί θα επακολουθούσε.
Και όμως, στις 31 Οκτωβρίου τού 1940, δημοσιεύεται στις αθηναϊκές εφημερίδες ένα «Ανοιχτό γράμμα» προς τον ελληνικό λαό, που από τρεις μέρες πριν βρίσκεται σε πόλεμο με τη φασιστική Ιταλία. Καλεί τούς Έλληνες, «στον πόλεμο αυτόν, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, να δώσουμε όλοι μας όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη...». Το υπογράφει ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γενικός Γραμματέας τού ΚΚΕ.
Το «γράμμα» αυτό βέβαια εκ τών υστέρων αμφισβητήθηκε, ιδιαίτερα στο άνω σημείο, όπου πολλοί υπεννόησαν «συμπόρευση» τών κομμουνιστών με τη φασιστική κυβέρνηση τού Ιωάννου Μεταξά. Σε άλλο σημείο ωστόσο το «γράμμα» επισημαίνει πως «κάθε πράκτορας τού φασισμού πρέπει να εξοντωθεί». Αμφιλεγόμενο, με υπονοούμενα ή όχι, το «γράμμα τού Ζαχαριάδη» δείχνει οξεία αίσθηση τής ιστορικής και πολιτικής συγκυρίας, από έναν κατ’ εξοχήν «κομματικό» άνθρωπο...
Ούτε ο Ζαχαριάδης όμως θα μπορούσε να φανταστεί τί θα επακολουθούσε μετά το 1940 - 44 (παρ' ότι χειρίστηκε καταστάσεις και να είναι «καχύποπτος», όπως τούς είχε προειδοποιήσει ο Άρης στο τελευταίο και αναπάντητο γράμμα του προς την Κεντρική Επιτροπή τού κόμματος λίγους μήνες πριν βάλει απεγνωσμένο τέλος στη ζωή του). Το τί επακολούθησε είναι γνωστό.
ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ Μεταξά «διέσωσε» τρόπον τινά ο νικηφόρος (του λαού...) πόλεμος τού '40. Πριν, άλλωστε, οι τότε οι παρατηρητές τήν χαρακτήριζαν ως «απροσδιόριστο» μάλλον παρά ως φασιστικό καθεστώς. Τα μέλη τής Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας - ΕΟΝ τού Μεταξά ωστόσο, με τη χαρακτηριστική σκούρα μπλε στολή τους και την άσπρη γραβάτα, που χαιρετούσαν δι’ ανατάσεως τής δεξιάς χειρός (!) τον δικτάτορα, επιδόθηκαν με ιδιαίτερη σκληρότητα στον «αγώνα» κατά τών κομμουνιστών και εν γένει κατά τών δημοκρατικών πολιτών.
Από τα «τάγματα» τών νεολαίων αυτών θα γεννιόταν αργότερα ένα τέρας, λερναία ύδρα, που όσα κεφάλια και αν τής κόψεις, παραμένει ζωντανό! «Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς τού Ανωτάτου Αρχηγού τού Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Ανατεθησόμενός μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς τών ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, διά μίαν αντίρρησιν κατά τών υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά τού παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά τών Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών»...
ΑΥΤΗ η «ορκισμένη» λερναία ύδρα δωσιλόγων και ταγματασφαλιτών, ταγισμένη με το αίμα τού Εμφυλίου, γράπωσε τό μεταπολεμικό και μετεμφυλιοπολεμικό κράτος. «Κεφάλια» της, με όντως αντεθνικά και φασιστικά ιδεώδη, κατέλαβαν καίριες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό και διαμόρφωσαν τήν κρατική ιδεολογία, που διαχύθηκε με τη σειρά της στην κοινωνία. Μπορεί να θεωρηθεί τραβηγμένο, αλλά αν το καλοσκεφτείτε δεν είναι. Ο σύγχρονος ελληνικός ρατσισμός έχει ρίζες στην «μετά βδελυγμίας απόρριψη» τού κομμουνισμού, η απηνής καταδίωξη «αλλοφύλων» συμπολιτών μας στον διωγμό τών κομμουνιστών και αριστερών. Οι 38 κάλυκες που βρέθηκαν στο Πέραμα εξοστρακίστηκαν από μακρινό όπλο...
Ποιά απελευθέρωση να εορτάσουμε και για ποιά επέτειο καταδίκης τών νεοναζιστών πανηγυρίσαμε!