Ήταν πάνω - κάτω ο πρωτοσέλιδος τίτλος τής χθεσινής «Εφημερίδας τών Συντακτών». Πώς θα τη λέμε άραγε τώρα; ΙΕΗ;
Πράγματι χθες με πλειοψηφία άνω τού 99% (!) εγκρίθηκε από τη γενική συνέλευση τών «μετόχων» τής Επιχείρησης η αύξηση τού μετοχικού της κεφαλαίου και η πώληση τού 49% τών μετοχών τού ΔΕΔΔΗΕ. Από χθες η μεγαλύτερη επιχείρηση τού Δημοσίου, με ιστορία 70 χρόνων, η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, παραδίδεται στα χέρια τών ιδιωτών, εν μέσω πανδημίας και ανατιμήσεων τών αγαθών κοινής ωφέλειας. Γράφει η εφημερίδα στο κύριο άρθρο της...
Όταν η κυβέρνηση στα μέσα Σεπτεμβρίου έκανε γνωστή μέσω τής διοίκησης τής ΔΕΗ την πρόθεσή της να απεμπολήσει τόν έλεγχο τού Δημοσίου στη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, με τρίτο και τελειωτικό πλήγμα ιδιωτικοποίησης, το οποίο ολοκληρώνεται σήμερα, είχε καταγραφεί η ανοδική τάση στις τιμές ενέργειας, αλλά δεν είχε πάρει τόν χαρακτήρα τής ανεξέλεγκτης ενεργειακής κρίσης.
Τώρα, υπάρχουν όλα τα δεδομένα που δεν αφήνουν αμφιβολία ότι η εκτόξευση τών τιμών στα ενεργειακά αγαθά θα έχει διάρκεια. Η ηγεσία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαχειρίζονται με φανερή αμηχανία αυτή την κρίση, που πλήττει τά εισοδήματα τών νοικοκυριών και τις προοπτικές οικονομικής ανάκαμψης.
Σ' αυτό το πλαίσιο και σ' αυτή τη συγκυρία, θα μπορούσε να θεωρηθεί πράξη οικονομικής και πολιτικής αυτοχειρίας να παραιτηθεί μια χώρα από τον δημόσιο έλεγχο τής μεγαλύτερης βιομηχανίας τής χώρας, της κυρίαρχης εταιρείας στον τομέα τής ενέργειας. Η οποία θα μπορούσε να αποτρέψει τήν ενεργειακή κερδοσκοπία, να απορροφήσει μέρος τών ανατιμήσεων, να πιέσει όλες τις ιδιωτικές ανταγωνίστριες εταιρείες να κάνουν το ίδιο.
Σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, η κυβέρνηση προχωρά ακάθεκτη. Παρά τις αντιδράσεις, όχι μόνο από τους εργαζόμενους τής ΔΕΗ, αλλά και από επιχειρηματικούς φορείς, επαγγελματικά και επιστημονικά επιμελητήρια που αντιλαμβάνονται τήν ανάγκη δημόσιου ελέγχου στα στρατηγικά ενεργειακά δίκτυα τής χώρας, σήμερα ολοκληρώνεται η τρίτη και φαρμακερή ιδιωτικοποίηση τής ΔΕΗ, 71 χρόνια μετά την ίδρυσή της ως δημόσιας επιχείρησης, μέσω τής υποτιθέμενης γενικής συνέλευσης τών μετόχων, δηλαδή τών εντεταλμένων τής κυβέρνησης που εκπροσωπούν τό 51% τού κεφαλαίου της.
Ούτε οικονομικά ούτε κοινωνικά ούτε καν πολιτικά δικαιολογείται η κυβερνητική εμμονή στην πώληση τής ΔΕΗ, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπ' όψη ότι ακόμη και στελέχη τής Νέας Δημοκρατίας δυσφορούν για την ανεπάρκεια τών μέτρων κατά τής ενεργειακής ακρίβειας.
Εξηγείται ιδεολογικά, ως επίδειξη νεοφιλελεύθερης εμμονής, σε μια περίοδο που οι απανταχού νεοφιλελεύθεροι έχουν λουφάξει κάτω από την ομπρέλα τού κράτους. Και εξηγείται επιχειρηματικά, ως υπόσχεση παράδοσης σε φανερούς και κρυφούς μνηστήρες τής πολυτιμότερης επιχείρησης τής χώρας.
Η κυβέρνηση δημιουργεί, μ' αυτή την επιλογή, επικίνδυνα τετελεσμένα για τη χώρα. Και είναι στοιχειώδης υποχρέωση τής κοινωνικής και της πολιτικής αντιπολίτευσης η υπόσχεση αναστροφής τους...