Η οργάνωση τού εργατικού κινήματος διεθνώς είναι μια μακρά ιστορία. Σήμερα που στη χώρα μας η νεοδεξιά κυβέρνηση με πρόφαση την πανδημία έχει καταστείλει τις αντιδράσεις τών εργαζομένων, ας θυμηθούμε. Διαβάζουμε έναν παλιότερο «Ριζοσπάστη»...
Σαν σήμερα 28 τού Σεπτέμβρη τού 1864 στο Λονδίνο, στην αίθουσα «Άγιος Μαρτίνος», οργανώθηκε μια διεθνιστική εργατική συγκέντρωση. Πήραν μέρος εργάτες από την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Πολωνία, την Ιταλία και την Ελβετία. Με έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Τη συνένωση τών δυνάμεων τών οργανωμένων εργατών απ' αυτές (κατ' αρχήν) τις χώρες, προκειμένου το εργατικό κίνημα να αντιμετωπίσει ενιαία και συντονισμένα την ενιαία διεθνή δράση τών κεφαλαιοκρατών τών διαφόρων χωρών κατά τών εργατών.
Ήταν το καθοριστικό βήμα για την ίδρυση τής Διεθνούς Ένωσης Εργατών, αφού σ' αυτή τη συγκέντρωση πάρθηκαν αποφάσεις για τη συγκρότησή της, ενώ τέθηκε και το ζήτημα να ενταχθούν σ' αυτήν και τα οργανωμένα εργατικά κινήματα απ' όσες χώρες μπορούσε να γίνει. Δηλαδή, απ' όλες τις τότε καπιταλιστικές χώρες.
Αυτή η συγκέντρωση για τη συνένωση τών εργατών σε διεθνή οργάνωση και δράση ενάντια στο κεφάλαιο δεν ήλθε από το πουθενά. Τότε είχαν ήδη αναπτύξει θεωρητική και πρακτική επαναστατική δράση οι Μαρξ και Ενγκελς, μέσα από την «Ένωση Κομμουνιστών». Το πρώτο επαναστατικό εργατικό πρόγραμμα ήταν το «Πρόγραμμα τής Ένωσης Κομμουνιστών», το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», που ως κείμενο (γράφτηκε τό 1847 από τους Μαρξ και Ενγκελς) έκλεινε με το σύνθημα «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!», παράλληλα με άλλα θεωρητικά έργα που είχαν εκδώσει, ενώ ο Μαρξ είχε ήδη αρχίσει τή συγγραφή τού «Κεφαλαίου».
Η Πρώτη Διεθνής υπήρξε ένα μεγάλο βήμα, ιστορική κατάκτηση τού διεθνούς εργατικού κινήματος και είχε τεράστια συμβολή στις τότε συνθήκες για την ανάπτυξη τής πολιτικής πάλης τής εργατικής τάξης, με αποκορύφωμα την Κομμούνα τού Παρισιού (1871). Η Πρώτη Διεθνής έπαψε τυπικά να υπάρχει το 1876 (ουσιαστικά είχε αρχίσει τή φθίνουσα πορεία της από το Συνέδριο τής Χάγης το 1872, οπότε και διασπάστηκε), αφού είχε εκπληρώσει τό έργο της στις ιστορικές συνθήκες που έδρασε.