Φίλος τού Τριπολίτη, σε μήνυμά του, με την ευκαιρία τής «αναδίφησης» τού παρελθόντος λόγω επικαιρότητος, μάς υπενθύμισε ένα «ιστορικό» πρόσωπο που ομολογούμε δεν μάς ήταν και τόσο γνωστό...
Είχαμε ακούσει τό όνομα και τη σχέση του με τα Τάγματα Ασφαλείας τής Κατοχής και ελάχιστα για τον συνδετικό κρίκο που αποτελούσε ανάμεσα στους δοσιλογικούς μηχανισμούς και στην ολιγαρχία τού πλούτου τής εποχής του, αλλά και τής μεταπολεμικής εποχής. Καθώς και για τη συνέχεια μεταξύ τού καθεστώτος τής 4ης Αυγούστου, τού κατοχικού ελληνικού κράτους και τού μετεμφυλιακού κρατικού μηχανισμού. Γιατί, το πρόσωπο για το οποίο θα μιλήσουμε εδέησε να ζήσει «εν ηρεμία» ώς το 1999...
Πρόκειται για τον Ιωάννη Βουλπιώτη (1902 - 7 Σεπτεμβρίου 1999), επιχειρηματία, στέλεχος τής Siemens και συνεργάτη τών Γερμανών στην περίοδο τής Κατοχής. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, ο Βουλπιώτης εγκαταστάθηκε στο Μόναχο, όπου σπούδασε Ηλεκτρονική Μηχανολογία στο εκεί Πολυτεχνείο. Κατά την παραμονή του στη Γερμανία προσελήφθη ως στέλεχος τού συγκροτήματος AEG - Siemens - Telefunken. Στη συνέχεια ανέλαβε τό ερευνητικό τμήμα τής Siemens, το οποίο και εκπροσώπησε σε διάφορες χώρες.
Ο Βουλπιώτης έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διείσδυση τού γερμανικού κεφαλαίου στην Ελλάδα. Το 1938 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με τις ιδιότητες τού εκπροσώπου τής Siemens και της Telefunken και έδρασε προς την κατεύθυνση σύναψης συμβάσεων για μεγάλες προμήθειες από το Ελληνικό Δημόσιο. Στην Κατοχή ανέλαβε τή γενική διεύθυνση τής νεοϊδρυθείσης Ανώνυμου Ελληνικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας (ΑΕΡΕ, που υπήρξε ο προπομπός τού ΕΙΡ και της ΕΡΤ), την οποία μετέτρεψε σε προπαγανδιστικό όργανο τού Γ΄ Ράιχ.
Υπήρξε ένας από τους βασικούς παράγοντες, μαζί με τον πρώην δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο και τον Στυλιανό Γονατά, που κινήθηκαν παρασκηνιακά για τη διεύρυνση τών μηχανισμών καταστολής τού δοσιλογικού κράτους και τη συγκρότηση τών Ταγμάτων Ασφαλείας. Μέχρι και ο Ζέρβας, σε επιστολές του προς μέλη τού ΕΔΕΣ, έγραφε ότι ο Βουλπιώτης ήταν «καθαρά Γκεσταπίτης»...
Μετά την Απελευθέρωση ο Βουλπιώτης συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε δίκη δύο φορές. Κατηγορήθηκε ως προπαγανδιστής τού εχθρού και ότι με τη δράση του είχε παρασύρει μέλη αντιστασιακών οργανώσεων. Για πρώτη φορά δικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων τον Νοέμβριο τού 1947. Απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες και τού αποδόθηκαν πίσω τα περιουσιακά στοιχεία που τού είχαν κατασχεθεί. Για δεύτερη φορά δικάστηκε τον Φεβρουάριο τού 1948, μετά από αναθεώρηση τής δίκης που ζήτησε ο Ειδικός Επίτροπος τού Δικαστηρίου χαρακτηρίζοντας τήν απαλλαγή «εσφαλμένη». Στη νέα δίκη, από την οποία απουσίαζαν πολλοί από τους μάρτυρες κατηγορίας, αν και ο Επίτροπος ζήτησε πάλι να κηρυχτεί ο Βουλπιώτης «ένοχος εθνικής αναξιότητος», αυτός απαλλάχτηκε λόγω αμφιβολιών...
Δεν «ησύχασε» ωστόσο. Τη δεκαετία τού '50 ο Βουλπιώτης πρωταγωνίστησε στη διαμάχη μεταξύ Παπάγου και Μαρκεζίνη, που οδήγησε στην αποχώρηση τού δεύτερου από τον Ελληνικό Συναγερμό, όταν τον Νοέμβριο τού 1954 η κυβέρνηση Παπάγου αποφάσισε να προχωρήσει στην προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού για την προμήθεια τηλεφωνικού και ραδιοφωνικού εξοπλισμού. Απόφαση για την οποία διαμαρτυρήθηκε έντονα ο Βουλπιώτης, ισχυριζόμενος ότι η ελληνική κυβέρνηση, διά τού τότε υπουργού Μαρκεζίνη, είχε δεσμευθεί προς την Siemens!
Ως φαίνεται τό «τηλεφωνικό κέντρο» τής Siemens εν Ελλάδι εξυπηρετεί διαχρονικά τή «σύνδεση» ολιγαρχών, δοσιλόγων, αποστατών, ξένων επενδυτών καί τινων πολιτικών...