Δεν μπορούμε να αποτιμήσουμε τήν πολύ μεγάλη ήττα τού λαϊκού κινήματος την περασμένη δεκαετία, παρά τις μεγάλες δυνατότητες που διαμόρφωσε μια σχεδόν εξεγερσιακή κοινωνική έκρηξη, χωρίς να δούμε και να αναγνωρίσουμε τα μεγάλα στρατηγικά κενά τής Αριστεράς.
Την προγραμματική απρονοησία της και την απροθυμία να αναμετρηθεί με στρατηγικά ερωτήματα. Πράγμα που αποτυπώθηκε και στην έλλειψη προετοιμασίας για την αναπόφευκτη σύγκρουση και ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην απουσία ενός εναλλακτικού παραγωγικού υποδείγματος, στην αδυναμία στοχασμού τών ερωτημάτων που αφορούν τό κράτος, τον μετασχηματισμό του ή μορφές δημοκρατικής συμμετοχής και αυτοοργάνωσης.
Το να συζητάει η Αριστερά δεν είναι κακό [ΣΗΜ ΤΡ. Αναφέρεται στις συζητήσεις που έγιναν και στην πρόθεση δημιουργίας δύο νέων φορέων αριστερά τού ΣΥΡΙΖΑ...]. Είναι προτιμότερο από το να μη συζητάει. Αρκεί να συζητάει για τη στρατηγική, να κάνει πραγματική αποτίμηση, ουσιαστική αυτοκριτική και να μην βαφτίζει «στρατηγική» μια συζήτηση που κατά βάση είναι προεκλογική. Τέτοιου είδους συζήτηση δεν τη χρειαζόμαστε. Επίσης δεν χρειαζόμαστε μόνο τη συζήτηση μεταξύ ενός δεδομένου στελεχιακού δυναμικού τής Αριστεράς.
Χρειάζεται μια συζήτηση που να περιλαμβάνει και ανθρώπους που είναι έξω από τα όρια τών μηχανισμών, ανθρώπους με την εμπειρία τών νέων κινημάτων, ανθρώπους που πραγματικά δουλεύουν ερευνητικά, ανθρώπους που δεν αποπνέουν τήν κουλτούρα τού μηχανισμού και του διαδρόμου. Αυτό σημαίνει αναγκαστικά μικρότερο ρόλο για τους ανθρώπους τών οποίων καλώς ή κακώς χρεωνόμαστε τις επιλογές που πήραν (συλλογικότητες και ρεύματα τής Αριστεράς) το προηγούμενο διάστημα...
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ, Διδάκτωρ τού Παντείου Πανεπιστημίου
Από συνέντευξή του στο Tvxs.gr, με την ευκαιρία τής έκδοσης τού βιβλίου του «Ηγεμονία, στρατηγική, οργάνωση - Διαβάζοντας Γκράμσι σήμερα». Τα κείµενα που περιλαµβάνονται στο βιβλίο, όπως έγινε ήδη φανερό από τα παραπάνω αποσπάσματα τής συνέντευξης τού συγγραφέα, γράφτηκαν υπό το βάρος µιας συγκεκριµένης συγκυρίας. Εκείνης που καθορίστηκε από την κοινωνική έκρηξη και την πολιτική κρίση χωρίς προηγούµενο στη µνηµονιακή Ελλάδα και το «παράθυρο ευκαιρίας» για µια πολιτική ανατροπή, που τελικά σημειώθηκε στην πολιτική μας ιστορία από µια βαθιά ήττα τού λαϊκού παράγοντα.
Είναι φανερό επίσης ότι δεν μπορεί να μιλάει ή να σκέφτεται παραγωγικά για όλα αυτά ένας αριστερός με μόνο εφόδιο την «ταυτότητα» τού αριστερού. Την οποία μπορεί να έχει αποκτήσει «εκ γενετής», «μέσα από αγώνες» (σε συγκεντρώσεις, πορείες ή και απεργίες), «κατά παρέκκλιση» τής κοινωνικής του προέλευσης, συνειδητά ή «αντιδραστικά», συχνά σε αντίφαση τής αριστερής ιδεολογίας του προς την προσωπική του ζωή.
Ο αριστερός στις παρούσες συνθήκες είναι αναγκαίο να έχει μια ιδεολογική και πολιτική «οχύρωση», που όπως υπονοεί παραπάνω ο συγγραφέας δεν είναι «κομματική», αλλά «ερευνητική δουλειά». Πόσο μάλλον ένας αριστερός πολιτικός οργανισμός... Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το ΜέΡΑ25, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, δεν θα καταλάβουν τα «Χειμερινά Ανάκτορα» (εδώ δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τόν Μητσοτάκη...), αν πρώτα δεν επιβάλουν πειστικά την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία τους στην κοινωνία.
Αν αναρωτιέστε τί δουλειά έχει ο Γκράμσι στη δημοσίευσή μας και στον τίτλο τού βιβλίου...