Σαν σήμερα 23 Ιουλίου τού 1974 η χούντα τών Αθηνών καταρρέει ώρα με την ώρα, εν μέσω μάλιστα γενικής επιστράτευσης, που κατέληξε οπερέτα.

Πνίγεται στο αίμα που χύνεται στην Κύπρο μετά το «αδελφικό» πρα­ξικόπημα που επέβαλε η Αθήνα στη Λευκωσία και την ανατροπή τού Προέδρου τής Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Και βεβαίως, την ευκαιρία που περίμεναν οι Τούρκοι, να επέμβουν και να βυθίσουν τή μεγαλόνησο σε περισσότερο αίμα και δάκρυα.

Και ενώ στη Λευκωσία τον εγκάθετο «πρόεδρο» Νίκο Σαμψών αντικαθιστά αμέσως ο Γλαύκος Κληρίδης, στην Αθήνα οι «συνταξιούχοι» πολιτικοί ψάχνονται! Και «συσκέπτονται», έχοντας στην κεφαλή τού τραπεζιού τον «Πρόεδρο τής Δημοκρατίας» τής χούντας...

Καταλήγουν στον άνθρωπο που περίμενε μια δεύτερη ευκαιρία! Ο οποίος παρ' ότι μια δεκαετία πριν τούς είχε εγκαταλείψει, θεωρούνταν «κεφάλαιο» τής κατεστημένης πολιτικής νομενκλατούρας. Αυτός που θα τής (ξανά) έδινε έναν τόνο συγκροτημένης και «αντιπροσωπευτικής» διαχείρισης, όχι τόσο από ταξικής πλευράς (αυτά είναι κοινωνιολογικές «πολυτέλειες» για την ελληνική Δεξιά...), όσο από πλευράς πολιτικής και ευρωπαϊκής «αξιοπρέπειας», απέναντι στον βλαχοδη­μαρχισμό και στον τραμπουκισμό της.

Ο τίτλος μας θα μπορούσε να είναι «η παλινόρθωση τής Δεξιάς», η ελληνική Δεξιά όμως ήταν σχεδόν πάντοτε στα πράγματα (και η δικτατορία τού '67 μια εκδοχή της ήταν). Εκείνο που είχε ανάγκη δεν ήταν μια «ανακατά­ληψη» τής εξουσίας, αλλά μια «νομιμοποίησή» της στην εξουσία και «αποδοχή» της από τη μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία τών πολιτών, μετά τα ιστορικά πολιτικά όργια στα οποία είχε «εκλυθεί». Πράγμα που ο «εθνάρχης» κατόρθωσε (με τη συμβολή τού «Καραμανλής ή Τάνκς...") στις εκλογές τής 17ης Νοεμβρίου (!) τού '74.

Το 54%, η «αποκατάσταση τής δημοκρατίας» (και η «νομιμοποίηση» τού Κομμουνιστικού Κόμματος, εξελίξεις που θα ήσαν αδύνατες χωρίς τον Καραμανλή!), η «ένταξη στην ΕΟΚ», είναι οι νέες «παρακαταθήκες» με τις οποίες εξακολουθεί να μάς κυβερνά η «αιώνια» ελληνική Δεξιά εδώ και δύο αιώνες. Έχουμε ξαναγράψει πως το «κόμμα» τής Δεξιάς στην Ελλάδα κρατάει από τους κοτσαμπάσηδες, πέρασε από τον τζουμπέ Δημήτριο Βούλγαρη και «ιδιοποιήθηκε» το πρώτο του όνομα, «Εθνικό Κόμμα», από τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη στα τέλη τού προπερασμένου αιώνα (επονομαζόμενο και «δηλιγιαννικό». Και μετά από έναν αιώνα «καραμανλικό»...).

Μεταξύ 1910 και 1920 ξαναγεννήθηκε ως «Λαϊκό Κόμμα» από τον Δημήτριο Γούναρη με «μαμή» τον τότε βασιλέα Κωνσταντίνο. Επιβίωσε τής ξένης κατοχής τού 1940 - 44 και της απελευθέρωσης και ξαναγεννήθηκε το 1951 ως «Λαϊκός Συναγερμός» από τον στρατηγό Παπάγο. Το 1956 ως «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις ‐ ΕΡΕ» από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος το 1974 ευτύχησε να …ξαναγεννήσει, τη Νουδού!

Και τις πεντ’ έξι φορές με παρθενογένεση, σύνδρομο που μετά τις εκλογές τής 7ης Ιουλίου 2019 έχει μετατραπεί σε βαρύτατη πολιτική ασθένεια. Πού να βρει καιρό και γνώση, με τις αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις του (το «κόμμα» τής «λαϊκής», φιλελεύθερης ή και νεοφιλελεύθερης «παράταξης"), να εκπροσωπήσει παραγωγικά την τάξη που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Αν υποθέσουμε ότι μπορεί να υπάρχει στην Ελλάδα κάτι τέτοιο, αστική τάξη… Αλλά εκείνο που είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτο (και) στην προκειμένη περίσταση είναι το εξής, ελληνικό, ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό παράδοξο.

Μετά από κάθε επαναστατική, απελευθερωτική, μεταρρυθμιστική ή μεταπολιτευτική εξέλιξη, να μην ασκούν τήν εξουσία οι πρωταγωνιστές τους! Τους αστούς καραβοκυραίους και τους κλεφτοκαπεταναίους τού ’21 υποκατέστησε μια ξένη μοναρχία με αυλή τούς κοτσαμπάσηδες. Τον Κουμουνδούρο και τον Τρικούπη οι Δηλιγιάννηδες και οι Γουλιμήδες. Τον Βενιζέλο που πήρε την Ελλάδα από τη Μελούνα και τη διπλασίασε το «Λαϊκό Κόμμα». Την εαμική αντίσταση κατά τού κατακτητή το αμέτοχο και απέθαντο «Λαϊκό Κόμμα». Την αντίσταση κατά τής δικτατορίας τού 1967 - 74 ο απών «εθνάρχης»...

Να χαρούμε τή Δημοκρατία μας, αύριο στους κήπους τού Προεδρικού Μεγάρου!

ΤΡ.