Στην αρχή ήταν δάσος υψίκορμων δένδρων. Πυρκαγιές, υπερβόσκηση, εκχερσώσεις, διάβρωση, περιέπεσε σε μακκία, δηλαδή ζώνη θάμνων, όπως η μυρτιά, ο κέδρος, η κουμαριά, η πικροδάφνη, ο σχίνος, το σπάρτο... Και αυτά, με τη σειρά τους και για τις ίδιες αιτίες, κατέληξαν σε φρυγανότοπους, την τελευταία άμυνα τού οικοσυστήματος.
Εκεί φύονται ταπεινά φυτά, ανθεκτικά στην ξηρασία, που αντιστέκονται στις δυσμενείς συνθήκες και συντηρούν τό οικοσύστημα (θυμάρι, λαδανιά, φασκόμηλο, ρείκι, σπαράγγι, ασφόδελος, ασπάλαθος... Ο ασπάλαθος, λοιπόν, φυτό ανθεκτικό, αγκαθωτός θάμνος, με πανέμορφα άνθη, εξαπλώθηκε και σε εκτάσεις όπου η γεωργία εγκαταλείφθηκε. Ο ορισμός χρήσεων γης, όμως, μέσω τών κτηματολογίων (του δασικού στην προκειμένη περίπτωση), βρήκε μπροστά του ασπάλαθους...
Υπουργική απόφαση, λοιπόν, ότι οι ασπάλαθοι δεν συνιστούν δάσος. Και καλά οι «δασωθέντες αγροί», αλλά και εκτάσεις που δεν υπήρξαν ποτέ αγροί; Βολικό. Με τον αποχαρακτηρισμό συλλήβδην τών φρυγανικών εκτάσεων ως μη δασικών ανοίγει ο δρόμος για αλλαγή χρήσεων γης ανεπιστρεπτί και ασύδοτων οικοπεδοποιήσεων!
Οι φρυγανικές εκτάσεις δεν είναι «μισόξερα» φρύγανα, είναι φυτά με σπάνιες ιδιότητες και αντοχές δοκιμασμένες στο διάβα τών αιώνων. Πριν απλώσουμε χέρι πάνω τους, πρέπει να σκεφτούμε τήν πλατωνική περικοπή από την "Πολιτεία», που αναφέρεται στη μεταθανάτια τιμωρία τών τυράννων. «Τον έσυραν παράμερα, τον καταξέσκισαν, απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους..."*.
* «Επί ασπαλάθων...» είναι το τελευταίο ποίημα τού Σεφέρη, που δημοσιεύθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου τού 1971, τρεις μέρες μετά τον θάνατό του, ως υπενθύμιση ή προειδοποίηση προς τους δικτάτορες...