Σαν σήμερα, 23 Απριλίου τού 1827, ανήμερα στη γιορτή του, άφησε τήν τελευταία του πνοή ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ηγετική μορφή τής Επανάστασης τού 1821. Είναι ισχυρή η υποψία ότι ο θάνατός του οφείλεται σε δολοφονική επίθεση, από «φίλια» πυρά, τών πολιτικών του αντιπάλων...
Τελευταία, όταν μιλάμε για τον Καραϊσκάκη, μάς έρχεται συνήθως στον νου η περιώνυμη τάση ή ροπή τού θρυλικού οπλαρχηγού προς τη βωμολοχία. Και στ' αφτιά, το γνωστό τραγούδι, που ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, σε στίχους τού Νίκου Καλογερόπουλου, με τίτλο «Έτσι μού είπαν να σάς τα πω», πιο γνωστό με τον τίτλο «Ο Καραϊσκάκης» ή «Όταν γυρίσω θα τους γ@μήσω». Το εν λόγω τραγούδι, γραμμένο το 2013, εν μέσω μνημονίων, λόγω τού ύφους και του λεξιλογίου του μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί και «αντιστασιακό» τής περιόδου εκείνης.
Το λεξιλόγιο τού τραγουδιού αντλεί στοιχεία από την αλληλογραφία τού Καραϊσκάκη με τον Νικόλαο Στουρνάρα ή Στουρνάρη, οπλαρχηγό τής Αιτωλοακαρνανίας, τον Απρίλιο τού 1824. Είναι η εποχή που έχει οξυνθεί η σύγκρουση τού Καραϊσκάκη με την κεντρική διοίκηση. Τις επιστολές εντάσσει στις αφηγήσεις του ο Νικόλαος Κασομούλης. Ένα άλλο στοιχείο, είναι η επιστολή, απάντηση τού Καραϊσκάκη σ' ένα τελεσίγραφο τού Μαχμούτ Πασά το 1823. "Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί και λέγεις να προσκυνήσω και εγώ, πασά μου, ρώτησα τον π@ύτζον μου τον ίδιο και αυτός μού αποκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω...».
«Συνειρημμένα» αυτά τα στοιχεία, αποδίδονται στο τραγούδι ως εξής, ενώ ένας στίχος μπορεί να θεωρηθεί αναφορά στον ύποπτο θάνατο τού Καραϊσκάκη, καθώς λέγεται ότι στο νεκροκρέβατό του είπε. «Ξέρω τόν αίτιο και αν ζήσω, τού παίρνω τό χάκι (εκδίκηση), ειδέ και πεθάνω, ας μού κλάσουνε τόν π@ύτζο...».
Πες τους, ρε φίλε Πανουργιά / έχω στον π@ύτσο μου βιολιά, έχω και τουμπερλέκια / και όπως γουστάρω τά βαρώ και σπάω τά ζεμπερέκια / ... / Όταν γυρίσω θα τούς γ@μήσω / και αν αργήσω δώσ’ τους κι αυτό / είναι τ’ @ρχίδια μου τα δυο...
Το τραγούδι είναι ασφαλώς ενδιαφέρον και ακούγεται «ξεσηκωτικό» και στην περίοδο που ζούμε. Η επικέντρωση τής συζήτησης στη βωμολοχία αδικεί τόν οξύθυμο, αλλά και οξυδερκή αρχηγό τής Επανάστασης στη Ρούμελη, τις πολεμικές αρετές και τα κατορθώματά του. Αυτή ήταν πάνω - κάτω η γλώσσα τών περισσότερων αγωνιστών τού '21. Η απουσία «κεντρικής εκπαίδευσης» επέτρεπε τις αποκλίσεις στον τρόπο έκφρασης ή και συμπεριφοράς, ο καθένας διαμόρφωνε τό λεκτικό του μέσα στο περιβάλλον που ζούσε. Πόσο μάλλον ο Γιος τής Καλογριάς, που τόσα είχε περάσει, έφυγε νωρίς, αλλά έμεινε στην μνήμη τού τόπου δίπλα στον Γέρο τού Μοριά...