Είναι αναλώσιμες! Δύο εβδομάδες μετά το «εργολαβικό» έγκλημα τής ΔΕΔΔΗΕ στην Ερέτρια, μια νέα τραγωδία, με υπαίτια πάλι την ίδια τή ΔΕΗ τής «νέας εποχής», σημάδεψε τόν εργαζόμενο κόσμο. Πρόκειται για «συνήθη» εργατικά δυστυχήματα ή για «αυτόφωρα» πολιτικά εγκλήματα; Διαβάζουμε στην Efsyn.gr...
Την ώρα που συνεχίζεται, με οδυνηρές απώλειες, ο ανοιχτός πόλεμος με τον κορονοϊό στα νοσοκομεία και τα κέντρα εμβολιασμού, αλλά και στα μέσα μεταφοράς, στους χώρους εργασίας και όπου βρίσκει πρόσφορο έδαφος μετάδοσης, ένας άλλος πόλεμος, αθόρυβος, αλλά επίμονος, αυξάνει τά θύματά του. Άλλοι δύο εργολαβικοί εργάτες βρήκαν τραγικό θάνατο χθες στον ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου τής ΔΕΗ στην Κοζάνη.
Πέντε θάνατοι εργαζομένων σε δεκαπέντε μέρες σε έργα τής κορυφαίας Δημόσιας (προς το παρόν...) Επιχείρησης τής χώρας είναι πολλοί, για να τους αντιμετωπίσουμε με συλλυπητήρια ρουτίνας. Πολύ περισσότερο που έχουν περάσει δύο εβδομάδες από την άλλη τραγωδία στο Γυμνό τής Ερέτριας και ακόμη δεν έχει δοθεί καμιά πειστική απάντηση για τα αίτια και τις ευθύνες.
Όλοι διαβεβαιώνουν για τις προθέσεις πλήρους διερεύνησης, αλλά στις οικογένειες που θρηνούν τούς αδικοχαμένους εργάτες και στους εκατοντάδες συναδέλφους τους, που εξακολουθούν καθημερινά να αιωρούνται δεκάδες μέτρα πάνω από το έδαφος σε κακοσυντηρημένα αναβατόρια ή να δουλεύουν κρεμασμένοι δίπλα σε χιλιάδες θανατηφόρα βολτ, δεν έχει δοθεί καμία εξήγηση. Όπως και στην Ερέτρια, έτσι και στην Κοζάνη την Παρασκευή οι πρώτες ενδείξεις και πληροφορίες αποκαλύπτουν ένα ντόμινο παραλείψεων, που σε μεγάλο βαθμό δικαιώνουν τις καταγγελίες τών σωματείων για «εργοδοτικό έγκλημα».
Πέρα από την πλημμελή τήρηση τών μέτρων ασφαλείας σε εργασίες τεράστιας επικινδυνότητας, σε κακοπληρωμένες δουλειές, στις οποίες οι εργάτες κάθε μέρα παίζουν τή ζωή τους κορόνα - γράμματα, αποκαλύπτεται η συνενοχή τού συστήματος ανάθεσης και επίβλεψης τών έργων, με την υποβάθμιση τών συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας. Και το σύστημα εργολαβιών και υπεργολαβιών, που θέτει ως προτεραιότητα τή μετάθεση τής ευθύνης στον κατώτατο κρίκο τής αλυσίδας και στη θωράκιση τών μεγάλων ομίλων από νομικές περιπέτειες και οχλήσεις, εξελίσσεται κυριολεκτικά σε «μπάμπουσκα» θανάτου» για τους απροστάτευτους εργολαβικούς εργάτες.
Και όταν αυτό το σύστημα υποθάλπεται από δημόσιες εταιρείες και το ίδιο το κράτος, ως μεγαλύτερο αγοραστή εργολαβικών υπηρεσιών, το εργοδοτικό έγκλημα γίνεται τελικά πολιτικό...