Το απατηλό δίλημμα ακούγεται «τίμιο». Και δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη εφαρμογή, ακόμα και λεκτική, στην εποχή τού κορονοϊού...
Τον προηγούμενο καιρό, τον καιρό τών «γραμμάτων», οι δείκτες υποχωρούσαν ή έμεναν στάσιμοι, ανάλογα με το πώς βλέπει κανείς το ποτήρι, άδειο ή μισογεμάτο. Ποιοί δείκτες; Αυτοί που υποδηλώνει ο τίτλος μας, της φτώχειας (και τού πλούτου). Τί άλλαξε στον καιρό τής «κορόνας»! Διαβάζουμε στο ThePressProject.gr...
Η φτώχεια δεν είναι μια λογιστική μείωση τού εισοδήματος. Είναι ένα σύνολο στερήσεων. Είναι η έλλειψη πρόσβασης. Είναι να χάνεις τή δουλειά σου στα 50 σου και να μη βρίσκεις δουλειά στα 25 σου. Να μην έχεις ηλεκτρικό ρεύμα και καθαρό νερό. Να πρέπει να περπατήσεις χιλιόμετρα για να πας σχολείο ή να πας σε ένα σχολείο υποβαθμισμένο, όπου το μέλλον σου είναι προαποφασισμένο πριν καν ξεκινήσει.
Φτώχεια είναι να μην μπορείς να πληρώνεις τά φάρμακά σου ή να μην έχεις νοσοκομείο και γιατρούς στην πόλη ή στο χωριό σου. Φτώχεια είναι να μην έχεις ευκαιρίες, να ζεις σ' ένα περιβάλλον βίας και αποκλεισμού. Να μην μπορείς να σχεδιάσεις τό μέλλον σου ή να αλλάξεις τή ζωή σου. Φτώχεια είναι να «συναινείς» στην εκμετάλλευσή σου, γιατί απλά δεν έχεις καμία άλλη επιλογή. Αν τα βάλεις όλα αυτά μαζί, τότε η φτώχεια δεν αφορά μόνο τόν μισό πληθυσμό τού πλανήτη, αλλά εγγίζει και τους «προνομιούχους» τής μεσαίας τάξης, που ακόμα ζουν με το όνειρο τής «αλλαγής κατηγορίας»...
Το 2020 θα μείνει στην ιστορία σαν η χρονιά που ο κόσμος σταμάτησε. Αλλά όχι για όλους! Οι αριθμοί ήδη ήσαν τρομακτικοί. Οι υπερδισεκατομμυριούχοι, το περίφημο 1%, κατείχαν τό 44% τού παγκόσμιου πλούτου, οι δισεκατομμυριούχοι, το 10%, κατείχαν το υπόλοιπο 40%. Εμείς οι υπόλοιποι, το 89% τών κατοίκων αυτού τού πλανήτη μοιραζόμαστε το 16% που περισσεύει. Πάλι όμως η μοιρασιά δεν ήταν δίκαιη, καθώς η μεσαία τάξη, το 33%, καρπώνεται τό 15,5% που απομένει, αφήνοντας σε όλους τούς υπόλοιπους, δηλαδή στον μισό παγκόσμιο πληθυσμό, στο 56%, να μοιραστεί τό 0,5% τού παγκόσμιου πλούτου...
Μέσα σε μόλις εννέα μήνες, από τον Μάρτιο ώς τον Δεκέμβριο τού 2020, ο πλούτος τών υπερδισεκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 3,9 τρισ., ενώ τα εισοδήματα τών εργαζομένων παγκοσμίως μειώθηκαν κατά 3,7 τρισ. και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχαναν τις δουλειές τους, αδυνατούσαν να πληρώσουν τά ενοίκια τους ή πέθαιναν στους θαλάμους τών υπεκορεσμένων νοσοκομείων.
Οι φαρμακευτικές εταιρίες συγκέντρωσαν τεράστια κέρδη με πρόσχημα το εμβόλιο κατά τού κορονοϊού. Και όταν επιτέλους έφτασαν τα εμβόλια, οι αναπτυγμένες χώρες, παρ' όλο που έχουν μόνο το 14% τού παγκόσμιου πληθυσμού, εξασφάλισαν το 56% τών δόσεων. Όσα απέμειναν μοιράστηκαν στους υπόλοιπους, με τις φτωχότερες χώρες τού πλανήτη να διαθέτουν λιγότερο από το 0,1% τών εμβολίων.
Οι κρίσεις μεταμορφώνουν τις κοινωνίες, παρακάμπτουν διαδικασίες και φέρνουν αλλαγές που επηρεάζουν τις ζωές όλων για δεκαετίες. Οι κοινωνίες μας αναγκαστικά θα πρέπει να πάρουν θέση. Είτε θα κινηθούμε προς έναν κόσμο πιο δυστοπικό, πιο αυταρχικό και πιο άνισο, είτε θα προσπαθήσουμε να δουλέψουμε όλοι μαζί για έναν κόσμο πιο δίκαιο, για ένα περιβάλλον πιο καθαρό και για λιγότερες διακρίσεις.