Στην «επέτειο» τού πρώτου lockdow, με την πανδημία ανεξέλεγκτη εδώ και τέσσερις μήνες και το δημόσιο σύστημα υγείας στα πρόθυρα τής πλήρους κατάρρευσης, είναι σαφής η προσπάθεια τής κυβέρνησης να μεταθέσει τις ευθύνες της στην κοινωνία.
Τί πιο επιθυμητή πρόφαση από το να θεωρεί και να προπαγανδίζει ότι η κούραση και οι δικαιολογημένες αντιδράσεις τών πολιτών είναι «πολιτικά υποκινούμενες διαδηλώσεις».
Ο «φόβος τής πλατείας» τής έχει γίνει έμμονη ιδέα. Όχι χωρίς άδικο. Στους δρόμους προς τις πλατείες τής χώρας οδηγούνται πλέον εκτός από τους διαχρονικά «μπαχαλάκηδες» νέους και οι «νοικοκυραίοι». Αυτή η δεύτερη και ίσως πιο πολιτικοποιημένη, «μεοσαστική» κοινωνική κατηγορία είναι που φοβούνται περισσότερο στην κυβέρνηση. Όχι τόσο μήπως απολέσουν τήν ψήφο τους, που θεωρούν ότι τούς «ανήκει», όσο για την ισχυρή πιθανότητα να αποτελέσουν τόν πυρήνα ενός νέου κοινωνικού μετώπου, είτε τώρα είτε αφού υποχωρήσει η πανδημία και έρθουν στην επιφάνεια τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα.
Μετά την «πρόωρη» λήξη τής απεργίας πείνας τού Δημήτρη Κουφοντίνα και τον μετριασμό τών αντιδράσεων στην υπόθεση αυτή, η κυβερνητική προπαγάνδα επικεντρώνεται στο πεδίο τής πανδημίας. Της πανδημίας ως υγειονομικού φαινομένου, αλλά και πολιτικού, με την πάνδημη πλέον ή εντός ολίγου αντίδραση τών πολιτών. Αυτόν τον σκοπό είχε και η δήλωση τού Άδωνι Γεωργιάδη περί «βιολογικής βόμβας», που τάχατες εξαπολύει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβερνητική πλευρά, αφού έσπευσε να λοιδορήσει τόν αγώνα ενός φυλακισμένου απεργού πείνας, επιχειρεί τώρα αφ' ενός να μεταθέσει τις ευθύνες για την αποτυχία αντιμετώπισης τής πανδημίας στην κοινωνία και αφ' ετέρου, να προσομοιάσει τις αναπόφευκτες πλέον κοινωνικές αντιδράσεις με μια παρωχημένη «βία και τρομοκρατία», με αφορμή και τη δήλωση Κουφοντίνα, ότι «αυτό που γίνεται εκεί έξω είναι πολύ πιο σημαντικό απ' αυτό για το οποίο ξεκίνησε...».
Κατά την άποψή μας, οι κοινωνικές δυνάμεις και πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται στην κυβέρνηση οφείλουν να εκτιμήσουν τόν «απόηχο» τών τελευταίων εξελίξεων. Ο ευρύς και συλλογικός αγώνας τής κοινωνίας είναι όντως πιο σημαντικός και πιστώνεται στην ίδια την κοινωνία...