Ο μαρξισμός είναι εξ ορισμού μια προσωρινή υπόθεση. Το όλο νόημα τού μαρξισμού είναι η ζωή μετά τον μαρξισμό... (Terry Eagleton, Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2012).
Πέθανε σαν σήμερα 14 Μαρτίου τού 1883 στα εξήντα πέντε του στο Λονδίνο, από πνευμονικό οίδημα. Είχε γεννηθεί 5 Μαΐου τού 1818 στην Τριέρη τής Γερμανίας και έμελλε πολύ να «ανησυχήσει» τόν κόσμο...
Αν είχε γεννηθεί ενάμιση αιώνα αργότερα και είχε γλιτώσει από το «οίδημα» τού κορονοϊού, ο Karl Heinrich Marx θα έγραφε στο σύγχρονο Deutsch - Französische Jahrbücher ή σ' ένα επίκαιρο "Europäische Pandemische Magazin" (Το Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σελ. 282):
Το κεφάλαιο είναι ανελέητο απέναντι στην υγεία τού εργάτη, παντού όπου δεν το υποχρεώνει η κοινωνία να τήν υπολογίζει Παρ' ότι η υγεία τού πληθυσμού είναι ένα σπουδαίο στοιχείο τού εθνικού πλούτου, οι κεφαλαιοκράτες δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να διατηρήσουν αυτόν τον θησαυρό και να εκτιμήσουν τήν αξία του...
Ερμηνεύοντάς τον μέσα στις συνθήκες που ζούμε, θα μπορούσαμε τό ξαναδιαβάσουμε ως εξής. Οι «αντιφάσεις τού συστήματος» αποτρέπουν τήν πλήρη προαγωγή τού ανθρώπου, την πρόληψη και την ολόπλευρη προστασία τής υγείας του. Οι πολιτικοί διαχειριστές τού συστήματος ενδιαφέρονται βεβαίως για την απρόσκοπτη αναπαραγωγή τής εργατικής δύναμης (τούς είναι απαραίτητη), επομένως και για κάποιο οργανωμένο δημόσιο σύστημα υγείας. Αλλά ούτε γι' αυτό είναι ικανοί...
Δημοσιογράφος κατά κυριολεξία, κοινωνιολόγος, φιλόσοφος, ιστορικός, πολιτικός, οικονομολόγος, επαναστάτης σοσιαλιστής, θεμελιωτής τού κομμουνισμού, αφιέρωσε τή ζωή του, με συμπαραστάτη τον Φρήντριχ Ένγκελς, στην ανάλυση τής ιστορίας με όρους ταξικής σύγκρουσης, την πάλη τών τάξεων... Πράγματα σοβαρά, που παραπέμπουν σε μια ζωή αυστηρή και ασκητική.
Ως άνθρωπος ωστόσο ο Μαρξ ήταν παθιασμένος, σατιρικός και πνευματώδης, ένα ακατάβλητο πνεύμα γεμάτο κέφι, εγκαρδιότητα και άγρια κριτική διάθεση, που επιβίωνε σε πείσμα τόσο τής τρομερής φτώχειας όσο και τής χρόνιας κακής υγείας του. Και λαχταρούσε, καθώς έλεγε περιπαικτικά, να ξεμπερδεύει με τις «οικονομικές αηδίες τού Κεφαλαίου» και να γράψει τό βιβλίο του για τον Μπαλζάκ! Ευτυχώς για ’μάς, δεν το έκανε...