Την καταδικάζουμε! Το γνωστό δεξιό «δόγμα» ή «ιδεολόγημα» που μάς βγάζει από τη δύσκολη θέση. Χωρίς να διατυπώνεται ρητά, μετά τα γεγο­νότα τής Νέας Σμύρνης και τον τραυματισμό ενός αστυνομικού, το "ανι­χνεύουμε» και σε ανακοινώσεις κομμάτων τής Αριστεράς...

Και ποιά είναι η «δυσκολία»! Να διακρίνουμε τήν οργανωμένη και δια­χρονική κρατική βία από τη συγκυριακή βία τών «μπαχαλάκηδων»! Ας τους πούμε προς το παρόν έτσι προς διευκόλυνση τής συζήτησης.

Αντιλαμβανόμαστε ότι τα κοινοβουλευτικά κόμματα τής Αριστεράς, για ιστορικούς και πρακτικούς λόγους, οφείλουν να επιδεικνύουν μια «πολιτική ορθότητα» και «ομολογία πίστης» στο καθεστώς τής αστικής δημοκρατίας, κατα­δικάζοντας κοινωνικές αντιδράσεις που «αποκλίνουν» από το πολιτικό παιχνίδι. Πραγματικά, δεν τα κακίζουμε γι' αυτό. Οι επαναστατικές απόπειρες άλλωστε καθίστανται ολοένα και πιο δύσκολες και μια ευρεία κοινωνική πλειοψηφία είναι όντως ζητούμενο από την Αριστερά.

Από το σημείο όμως αυτό ώς τη συκοφάντηση, αθέλητη έστω, ενός ολόκληρου ιστορικού χώρου, που εκτείνεται από την αυτονομία, την αναρχία ώς και τη λεγόμενη άκρα αριστερά, η λογική απόσταση είναι μεγάλη. Και υπό μία έννοια είναι ιστορική μητροκτονία και αυτοκτονία τής σύνολης αριστεράς. Οι «μπαχαλάκηδες», για να πούμε τώρα το πράγμα με τ' όνομά του, τηρουμένων τών χρονικών αναλογιών, είναι κατά συνθήκη οι αβράκωτοι τής εποχής.

Μπορεί να μην είναι ρακένδυτοι και πεινασμένοι (χωρίς να αποκλείεται και αυτό), σαν εκείνους που έφεραν εις πέρας τη Γαλλική Επανάσταση και που ούτε ο Ροβεσπιέρος «τούς πήγαινε», είναι όμως στην πλειοψηφία τους απεγνωσμένοι νέοι άνθρωποι, που δεν «τα έχουν όλα» και τάχατες «δεν τούς λείπει τίποτα Σ' έναν κόσμο που προσπαθεί να τούς πείσει για την «ευημερία» τους, δεν έχουν τό πιο σημαντικό, μια προοπτική για το μέλλον. Η βία συνεπώς και η «επανάστασή» τους δεν είναι «χωρίς αιτία».

Κοντά στη «βία» πάει και η «τρομοκρατία». Και αυτή από τη Γαλλική Επανάσταση μάς έρχεται. Με ευκολία απο­δεχτήκαμε να χαρακτηρίζεται ως «τρομοκρατία» κάθε τι που ευθέως ή παράπλευρα «στρέφεται κατά τής έννομης τάξης», ακόμα και όταν αυτή παραβιάζει κατάφωρα τη συνταγματική και ανθρώπινη τάξη. Μάς διαφεύγει όμως ότι ακόμα και στη Γαλλική Επανάσταση η «Τρομο­κρατία» ασκήθηκε από τη «νόμιμη» και οργανωμένη εξουσία. Διότι πάντοτε αυτή έχει τούς λόγους και τα μέσα να τήν ασκήσει...

Στην πλειονότητά τους, οι πράξεις που σήμερα χαρακτηρίζουμε με ευκολία «τρομοκρατικές» είναι πολιτικές πράξεις. Βίαιες, εγκληματικές, αποκρουστικές, απάνθρωπες ίσως, πάντως πολιτικές. Η πολιτική Αριστερά, αν θέλει να τις προλάβει, αντί εκ των υστέρων να τις καταδικάζει, οφείλει πρώτα να τις διακρίνει...

ΤΡ.