Παγκόσμια Ημέρα τής Γυναίκας. Χαριτολογώντας πέρυσι γράφαμε εδώ, οι άλλες τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες (364 φέτος) είναι «Ημέρες τού Άνδρα Τα πράγματα βέβαια δεν είναι ακριβώς έτσι...

Αναφορά στη συγκεκριμένη ημέρα και σε όσα αυτή συνδηλώνει γίνεται για πρώτη φορά το 1909 από το Σοσιαλιστικό Κόμμα τών ΗΠΑ. Οι γνώμες για την επιλογή τής συγκεκριμένης ημερομηνίας διίστανται. Έλαβε πάντως διεθνή διάσταση από το 1917, όταν οι γυναίκες τής Ρωσίας, με τη διπλή επανάσταση εκείνης τής ιστορικής χρονιάς, απέκτησαν δικαίωμα ψήφου και η ημέρα αυτή καθιερώθηκε εκεί ως εθνική ημέρα τής γυναίκας και αργία. Έκτοτε ο δρόμος υπήρξε μακρύς και δύσβατος, για τη «θέση τής γυναίκας». Έως το 1975, που ο ΟΗΕ καθιέρωσε τήν 8η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα τής Γυναίκας, το ζήτημα αυτό ήταν κατά κύριο λόγο υπόθεση τού διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος.

Μια χαρακτηριστική στιγμή αυτής τής πορείας στη χώρα μας υπήρξε ένα «αίτημα» τού ανδροκρατούμενου ελλη­νικού κατεστημένου τη δεκαετία τού '30, το οποίο διατυπώθηκε στον αντιβενιζελικό «Τύπο» (εφημερίδα, όνομα και πράγμα...). «Πρέπει να τεθεί φραγμός εις την πρόσληψιν γυναικών εν ταις δημοσίαις υπηρεσίαις και προκει­μένης τής εκκαθαρίσεως προσώπων, να απολυθούν αι έγγαμοι γυναίκες εξ απασών τών υπηρεσιών τού κράτους, οργανισμών και τραπεζών και να ενεργηθεί μία τοιαύτη εκκαθάρισις ώστε αι γυναίκες, αίτινες έχουσι πατέρα και αδελφόν εργαζομένους ή αδελφούς εργαζομένους και μητέρα ή πατέρα συνταξιούχον τής αυτής οικογενείας ή κέκτηνται περιουσίας και εργάζονται, να απολυθούν

Αν και η γυναίκα είναι πλέον «ισότιμος» (σε εισαγωγικά ή όχι) παράγοντας τής παραγωγικής διαδικασίας, εξα­κολουθούν να υπάρχουν ζητήματα, λόγου χάρη αντιμετώπισης τών εγκύων γυναικών από την πλευρά τής εργο­δοσίας, αλλά και τού κράτους. Άλλα ζητήματα, σχετικά με τη «θέση τής γυναίκας», παραμένουν ή υποφώσκουν. Ο εγκλεισμός τής πανδημίας έφερε στην επιφάνεια το ζήτημα τής ενδοοικογενειακής βίας, τής οποίας πρώτο θύμα είναι κατά συνθήκη η γυναίκα. Το διεθνές και ελληνικό #meToo, το ζήτημα τής σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας. Υπάρχει ωστόσο και μια βαθύτερη, βαθειά ιδεολογική θα λέγαμε, «αντιμετώπιση» (υποβιβασμός) τής γυναίκας, που εκδηλώνεται με τη γλώσσα και δη την ελληνική γλώσσα...

Συχνά ακούμε να μιλάνε για  «δημόσιους άνδρες», αναφερόμενοι κυρίως σε πολιτικούς, αξιωματούχους, «επιφα­νείς» άνδρες τής κοινωνίας μας. Ποτέ ωστόσο δεν θα αποκαλούσαμε μια γυναίκα πολιτικό ή ό,τι άλλο σημαντικό επαγγέλλεται στην κοινωνία ως «δημόσια γυναίκα Ο «δημόσιος άνδρας» και συνταγματολόγος Ανδρέας Λοβέρδος θα είχε κάτι να μάς πει επ' αυτού όταν διαπόμπευσε τις οροθετικές...

Αλλά και πώς να αποκαλέσουμε μια γυναίκα που κατέχει δημόσια θέση, στην πολιτεία και την κοινωνία μας; Να την πούμε προεδρίνα, υπουργίνα, βουλευ­τίνα, δικαστίνα, δικηγορίνα, γιατρίνα, αστυνομικίνα είναι σαν να την υποτιμάμε, καθ' ότι τα «επαγγελματικά» θηλυκά σε -ίνα ενέχουν μια σκωπτική διάθεση... Αν βέβαια έχουμε να κάνουμε με γυναίκα πρόεδρο (τής Δημοκρατίας...), υπουργό, δικηγόρο, γιατρό, αστυνομικό, μας σώζει η δευτέρα κλίση τής γραμματικής μας (η «αρσενικοθήλυκη» κατάληξη σε -ος).

Ειρήσθω εν παρόδω, οι γυναίκες στην Ελλάδα απέκτησαν καθολικό δικαίωμα ψήφου το 1952 (στη Φινλανδία το 1906, στη Νορβηγία το 1917, στη Γερμανία το 1919, στη Βρετανία το 1928, στη Γαλλία το 1945). Ένα δικαίωμα που είχε ασκηθεί περιο­ρισμένα (άνω τών 30 ετών, σε δημοτικές εκλογές) και «σερνόταν» από το '30. Όταν εκλέ­ξαμε τήν πρώτη γυναίκα στη Βουλή, την Ελένη Σκούρα το 1953, τα «Νέα» τής εποχής δεν δίστασαν να γράψουν στο πρωτοσέλιδό τους «Η πρώτη γυναίκα βουλευτίνα». Ύστερα ήρθαν περίοδοι εθνικοπολιτικής ορθό­τητας, από τις οποίες δεν γλίτωσε και η γλώσσα, γένους θηλυκού...

Θυμό­μαστε τή γλωσσική αστειότητα, αν όχι βαρβαρότητα, τότε που η Σιμόν Βέιλ ήταν πρόεδρος τού Ευρωκοινο­βουλίου (1979 -1982) και η Μαρία Δαμανάκη αντιπρόεδρος τής Βουλής (1989) και πρόεδρος τού Συνασπισμού (1991 - 1993) και τους απευθυνόμαστε «Κυρία Πρόεδρος Το «Πρόεδρε» ανήκει σ' εμάς τους άνδρες...

Πολλά τα «αρσενικά» αγκάθια στην ελληνική γλώσσα. Η «βουλευτής», η «δικαστής», η «ταμίας»... και πώς θα πούμε τή γυναίκα «πολίτης», μ' εκείνο το «φαλο­κρατικό» -ής. Λέμε όμως καθηγήτρια, εισηγήτρια, πωλήτρια... λέξεις που "έφτιαξαν», «δυστυχώς» για 'μάς τους φεμινιστές δημοτικιστάδες, οι κατά συνθήκη «ανδροκράτες» καθα­ρευου­σιάνοι! Λέξεις που τις εντάξαμε με ευκολία στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, χωρίς να βιάζουμε τή γλώσσα μας (στην οποία η διάκριση τών γενών είναι δομικό στοιχείο) ή να «βιάζουμε» τό γυναικείο φύλο...

Γιατί, μας διαφεύγει, το βιολογικό φύλο επικαθορίζεται από το λεγόμενο κοινωνικό φύλο, που διαμορφώνει (όχι μόνο στη γραμματική) μια αναγκαστική, «ανδρική» τάξη, επιθυμίες, φιλοδοξίες, τρόπο ζωής και συμπεριφορές.

ΤΡ.