Ήταν ένα δελτίο Τύπου τού υπουργείου Προστασίας τού Πολίτη, σε ανύποπτο χρόνο (20 Ιανουαρίου 2020). Έναν χρόνο ύστερα έρχεται να συμβάλει στην ερμηνεία όσων συμβαίνουν...
Ημερίδα μνήμης για τα θύματα τής τρομοκρατίας... «Η τρομοκρατία υπό την οπτική τών τεχνών και των γραμμάτων», συντονιστής ο δημοσιογράφος Μιχάλης Μητσός και εισηγητές ο δημοσιογράφος Ηλίας Κανέλλης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής τού Εθνικού Θεάτρου Δημήτρης Λιγνάδης...».
Το παρακάτω απόσπασμα. από μια ανάρτηση στο Facebook με τίτλο «Η Μεταπολίτευση και οι εχθροί της - Για την υπόθεση Λιγνάδη», τού δικηγόρου και συνηγόρου Πολιτικής Αγωγής στη δίκη τής «Χρυσής Αυγής» Θανάση Καμπαγιάννη, ερμηνεύει περαιτέρω τα συμβαίνοντα...
ΤΡ.
Η αποπομπή Λιγνάδη ήταν δύσκολη για την κυβέρνηση, όχι μόνο γιατί αυτός ήταν προσωπική επιλογή τής Μενδώνη και του Μητσοτάκη. Ήταν περαιτέρω δύσκολη, γιατί ήταν πολιτική και ιδεολογική επιλογή. Στο πρόσωπο τού Λιγνάδη, η Δεξιά έβρισκε τόν δικό της θεατράνθρωπο σ' έναν χώρο με ισχυρή την επιρροή τής Αριστεράς, κάποιον που θα μπορούσε να πει και να κάνει αυτά που η Δεξιά δυσκολευόταν.
Η επιλογή τού ονόματος τής Ελένης Παπαδάκη για την ονοματοδοσία μιας αίθουσας τού Εθνικού Θεάτρου ήταν μόνο το σύμβολο. Όλες οι δημόσιες παρεμβάσεις τού Λιγνάδη ήταν προς την κατεύθυνση τής αποδόμησης τών αριστερών (με τα δικά του λόγια, «ψευτοαριστερών»...) ευαισθησιών, της επιστροφής στην Αρχαία Ελλάδα και τον «παλιό τρόπο» εκπαίδευσης και παραστάσεων, ενάντια στον «εθνομηδενισμό» και στα «κόμπλεξ» τής «βίντατζ» αριστεράς... Και όπως και να τό κάνουμε, είναι άλλο πράγμα να υμνούν τήν αυστηρότητα, την πειθαρχία, την αρχαιοπρέπεια και την επιχειρηματικότητα ο Μητσοτάκης ή ο Σαμαράς και άλλο ο Λιγνάδης.
Η προφανής αντίφαση για ανθρώπους σαν τον Λιγνάδη είναι ότι η ηθική τους και ο τρόπος ζωής τους (και δεν εννοώ εδώ τους βιασμούς) είναι κυριολεκτικά άλλος κόσμος από την παρούσα κυβέρνηση και την τρέχουσα Νέα Δημοκρατία. Και αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Ο Λιγνάδης ήξερε ότι οι επαναλαμβανόμενες αιχμές του κατά τής Μεταπολίτευσης και των «εμμονών» της λειτουργούσαν σαν μελωδία στα αυτιά μιας Δεξιάς που από άποψη ηθών θέλει να μας γυρίσει πίσω στις μέρες τού χωροφύλακα τής δεκαετίας τού '50.
Και όμως, αυτόν τον ρόλο δέχτηκε να τόν παίξει, «με βαθιά υποκριτική τέχνη, ωσάν να βρισκόταν σε σανίδι», όπως θα έλεγε η εξαπατηθείσα Υπουργός. Μέχρι και σε ημερίδα για την τρομοκρατία παρακάθησε, για να δώσει μια καλλιτεχνική αίσθηση στις κατασταλτικές πρωτοβουλίες τών Μητσοτάκη και Χρυσοχοΐδη...