Η πρώτη γραπτή μνεία περί της υπάρξεως του χωριού ανάγεται στους ύστατους βυζαντινούς χρόνους, το 1386, επί Δεσποτάτου του Μορέως και επί Δεσπότου Θεοδώρου του Α΄, αν και ο οικισμός φαίνεται να υπήρχε από πολύ ενωρίτερα.

Επόμενες γραπτές μαρτυρίες περί της υπάρξεως του Ατσιχώλου, στην παλαιά θέση πάντοτε, ανάγονται πολύ αργότερα, στα μισά του 17ου με αρχές του 18ου αιώνα (Τάσου Γριτσόπουλου, Ιστορικά σημειώματα (Ατσίχωλος), «Φωνή Γορτυνίας», Φ. 319/10.01.1949. Η σπάνια φωτογραφία από τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου στο χωριό την 25η Μαρτίου 1932, από το αρχείο της Κατερίνας Χρονοπούλου).

Επί τουρκοκρατίας το ότι υπήρχαν στον Ατσίχωλο Τούρκοι ή Έλληνες εξισλαμισμένοι (εξωμότες) προκύπτει από διάφορα δικαιοπρακτικά έγγραφα, όπου υπογράφουν σαν μάρτυρες Τούρκοι κάτοικοι του Ατσιχώλου, όπως Μουσταφάς, Μπραήμης, Τσελεπής, Χασάνης, Αλής, Μεχμέτ Πασά, Ισούφης. Η εγκατάσταση αυτών των «Τούρκων», πέραν των εγγράφων, προκύπτει και από διάφορα τοπωνύμια που έμειναν ως κατάλοιπα, όπως Μπαριάμι, Κατσιπάρι, Γεραλή, Μπογλάτζη, Χαρατσάρι.

Στην περίοδο της Επανάστασης του 1821, ο Ατσίχωλος προσέφερε, όπως και όλα τα άλλα μέρη, τις υπηρεσίες του στο Έθνος. Από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, τα οποία είναι η κύρια πηγή για τις πληροφορίες που μπορούμε να αντλήσουμε σχετικά, αναφέρουμε, χωρίς να αποκλείσουμε και την ύπαρξη και άλλων, τους εξής αγωνιστές, Ιερέας Θεόδωρος Γαϊτανάρης, Χρήστος Αθ. Σκουρλάς, Χρήστος Μεργούπης, Αθανάσιος Μεργούπης, Αθανάσιος Λιάπης, Τάσης Μπερτζελέτος, Παναγιώτης Καλογερόπουλος.

Μετεπαναστατικά και από κατάλογο των οικισμών και Δημογερόντων της επαρχίας Καρυταίνης της 8ης Οκτωβρίου 1830, πληροφορούμεθα ότι μετά την Επανάσταση στον Ατσίχωλο είχαν επιβιώσει 40 οικογένειες με Δημογέροντα τον Παναγιώτη Λάλο. Λεπτομέρειες για τις οικογένειες αυτές, βλ. Γενεαλογία Ατσιχωλιτών…