Σαν σήμερα το 1977 πέθανε ο συγγραφέας. Το βιβλίο, αν το ξαναδιαβάζαμε σήμερα, θα μας φαινόταν ίσως απλοϊκό. Και δύσκολα σε μια διακοπή θα διακρίναμε απ' το παράθυρό μας τ' άστρα. Τη δεκαετία τού '50 που πρωτοκυκλοφόρησε (1956, από τον «Δίφρο», ακολούθησαν αλλεπάλληλες εκδόσεις από διαφορετικούς οίκους), ο ουρανός στην Ελλάδα ήταν ορατός, κάτω, στη γη τής Ελλάδας δυσκολευόσουν να μετρήσεις πράγματα. Θα διαβάσουμε ξανά την ιστορία;
Ὁ δρόμος, πού σέ πάει στούς γκρεμούς καί στ' ἀνάθεμα, ξεκινάει ἀπό παντοῦ. Δρόμους καί μοῖρες καί χαμούς, τά διαλέξανε γι’ αὐτόν ἄλλοι. Γράμματα; Δέν ἦταν πιά βολετό νά μάθει… Χτίσε τή ζωή σου μέ τοῦβλα, μέ βιβλία δέν σ' ἀφήνουν. Πότισε τά χαρτιά σου μέ φαρμάκι, μέ μελάνι δέν μπορεῖς...
Μέσα στά σπλάχνα τοῦ ἀνθρώπου κοιμοῦνται καμιά φορά κάτι λιονταράκια, πού δέν τούς βολεῖ νά χορτάσουν μόνο μέ ὠμό κρέας, θέλουνε νά φᾶνε καί ψυχές, ν’ ἀλέσουνε εὐτυχίες, νά γκρεμίσουν ὄνειρα...
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Ἕνα παιδί μετράει τ' ἄστρα (Μέρος Β΄, από το 28ο και το τελευταίο Κεφάλαιο)