Βλέποντας τα προτερήματα του αγλαού καπιταλισμού, έναντι της ερεβώδους κρατικίστικης οικονομίας, που εμποδίζει την ευημερία (τίνος;), θα ήθελα σήμερα Πέμπτη να επιστήσω την προσοχή των αξιότιμων αναγνωστών σ' ένα φαινόμενο που διαπίστωσα εσχάτως στην πόλη μας.
Ο κορυφαίος αντιπρόσωπός του εδώ, που προτιμώ για λόγους αρχής, μοιάζει όλο και πιο πολύ με τα καταστήματα των αλήστου μνήμης ανελεύθερων καθεστώτων πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα. Καταθλιπτικά άτομα, πελάτες και υπάλληλοι, ζοφερή ατμόσφαιρα που σκοτώνει τη χαρά του καταναλωτισμού.
Τις Πέμπτες, μάλιστα, νωρίς - νωρίς, με το που ανοίγει ορδές καταναλωτών κατακλύζουν το «πολυκατάστημα» για να προλάβουν τις προσφορές του εβδομαδιαίου φυλλαδίου. Αρκετοί απλώς για να πάρουν το φυλλάδιο με τις προσφορές της επόμενης εβδομάδας. Αυτή είναι η μόνη στιγμή που βλέπεις χαρούμενους πελάτες (οι υπάλληλοι είναι πάντα σκυθρωποί, λιώμα στη δουλειά), που τσακώνονται ποιός θα πρωτοπάρει τη φόρμα γυμναστικής ή το καλάμι ψαρέματος ή τον φίκο μπονσάι.
Ή ακόμα καλύτερα, τον «μετεωρολογικό σταθμό», συνήθως μιάς χρήσης, που μας αγχώνει. Ανακαλύπτουμε ότι η σχετική υγρασία στο σπίτι κυμαίνεται μεταξύ 70 και 90% και η θερμοκρασία είναι ελάχιστα πάνω από το μηδέν, όσο και ν' ανεβάζουμε το θερμοστάτη (πονεμένη ιστορία οι «μετεωρολογικοί σταθμοί» του).
Τις μέρες που ακολουθούν η δράση του shopping therapy καταλαγιάζει και η κατάθλιψη επανέρχεται, μ' ένα διάλειμμα το μεσημέρι του Σαββάτου, όπου σύσσωμοι τρέχουμε ν’ ανάψουμε ένα κεράκι στον παραδίπλα ιερό ναό, μην πάει το μυαλό σας σε εκκλησία. Για την Κυριακή δεν έχω λέξη, η χειρότερη μέρα σε χώρες σαν τη δική μας, στις οποίες δεν επιτρέπεται η λειτουργία των καταστημάτων. Οι δρόμοι άδειοι, στις πλατείες περιφέρονται λίγοι σαστισμένοι, αποπροσανατολισμένοι, πόλη χωρίς ζωή.
Ο καπιταλισμός και το φυσικό τέκνο του, ο καταναλωτισμός, δίνουν νόημα στη ζωή μας, που διαφορετικά θα ήταν μουντή και άχαρη.