Όταν η εξουσία στριμώχνεται από μια κοινωνική ομάδα, ζητάει διάλογο! Φαινόμενο τόσο παλιό, όσο και αναμενόμενο...
Έτσι και τώρα. Ο μαθητόκοσμος στρίμωξε τήν κυρία Κεραμέως κι αυτή ζήτησε να τό συζητήσουν! Με μια «προϋπόθεση». Να σταματήσουν τις καταλήψεις! Καθ' ότι «διάλογος δεν μπορεί να γίνει με κλειστά σχολεία Αλίμονο... Είδατε τί «διάλογο» είχε κάνει (για τα τόσα που έχει κάνει στην Εκπαίδευση) με ανοιχτά τα σχολεία. Τέταρτο θαυμαστικό.
Εν τέλει, η υπουργός είδε (ότι δηλαδή κορόϊδευε πρώτα τον εαυτό της) και απόειδε και έκλεισε τό θέμα με τα γνωστά κατασταλτικά μέτρα. Είναι η συνήθης κατάληξη τού διαλόγου με την εξουσία. Ειρήσθω εν παρόδω και θα το έχετε παρατηρήσει, προτού οι αντιδρώντες πολίτες εκδηλώσουν τις όποιες αντιδράσεις τους (διαμαρτυρίες, απεργίες και τα λοιπά), έχουν ζητήσει επιμόνως διάλογο με τους καθ' ύλην αρμοδίους τής εξουσίας. Τον οποίον αυτοί, 99 στις 100 φορές, έχουν το ίδιο επίμονα αρνηθεί...
Ακούγαμε χθες έναν δημοσιογράφο τής κρατικής τηλεόρασης να λέει (σ' έναν υπέρ Κεραμέως λόγο...) πώς ο "διάλογος είναι η πεμπτουσία τής δημοκρατίας». Ο διάλογος, αγαπητέ φίλε, δεν είναι η πεμπτουσία, ένα εργαλείο τής δημοκρατίας είναι. Πεμπτουσία τής δημοκρατίας είναι ό,τι ακριβώς λέει η λέξη, το κράτος τού δήμου, ήγουν η λαϊκή κυριαρχία. Με κανόνες αν θέλεις (συνταγματικούς και άλλους) και εργαλεία, αλλά εξαρτάται ποιός τά ελέγχει (κάτι σαν τα μέσα παραγωγής δηλαδή...).
Διάλογος λοιπόν δεν μπορεί να γίνει με κλειστά σχολεία, με κλειστά νοσοκομεία, με κλειστούς σταθμούς τού μετρό, με κλειστά εργοστάσια... Και φυσικά, με κλειστά στόματα και αφτιά! Για να τό ελαφρύνουμε λίγο (αν και σοβαρό), να παραφράσουμε για την περίσταση ένα σύνθημα από τους τοίχους τών Εξαρχείων. Οι τοίχοι τών σχολείων έχουν αφτιά (κάμερες...) και τα αφτιά τής υπουργού τοίχο!
Η εικόνα φυσικά είναι ένα καρέ από το The Wall τών Pink Floyd, το οποίο η κυρία Νίκη Κεραμέως θα είχε δει στα νιάτα της...