Κι αυτή την ταινία την «προβάλαμε» τον Μάρτη, αλλά μ' αυτά που ξαναζούμε με τον «αποκορωμένο» (κάποτε το λέγαμε για άλλο κακό, αλλά φραστικά και όχι μόνο τού ταιριάζει), μάς έρχεται ξανά στο νου η μεταφυσική και παράλληλα υπαρξιακή ιστορία τού Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (1957).
Ένας ιππότης σε μια αφανισμένη από την πανούκλα χώρα συναντά τον θάνατο και τού προτείνει μια παρτίδα σκάκι προκειμένου να βρει απάντηση στα μεταφυσικά ερωτήματα που τον βασανίζουν...
Μπορεί μέσα απ’ αυτό το ιστολόγιο να αντιμετωπίζουμε τον κορονοϊό άλλοτε σοβαρά, άλλοτε «επιχαίροντες» που «πλήττεται ο καπιταλιστικός κόσμος» (δυστυχώς πλέον και ο «τρίτος») και άλλοτε με μαύρο χιούμορ. Αλλά, παρ’ ότι η ταινία τού Μπέργκμαν δεν μιλούσε ακριβώς γι’ αυτό, ποιός δεν φοβάται τόν μαυροντυμένο παίχτη; Από τύχη ή ειρωνεία ο συμπαίκτης του Μαξ Φον Σύντωφ έχασε τόν Μάρτη τού κορονοϊού την παρτίδα...
Επιχαίρουμε που διασαλεύονται και ευτελίζονται, στη σκακέρα που έστησε ο κορονοϊός, οι πύργοι τής αστικής εξουσίας, της θρησκείας και της ενημέρωση. Και αναγυρίζουν τ' άλογα και οι αξιωματικοί τού νεοφιλελευθερισμού. Που η κυβέρνηση, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον κορονοϊό στηρίζεται στο δημόσιο σύστημα υγείας... Αλλά ας έχουμε τόν νου μας στην τελική παρτίδα.
Στην τελική ανάλυση δηλαδή. Ποιός θα πληρώσει την παρτίδα. Πώς θα ορθοποδήσουν οι πραγματικοί παραγωγοί τού «πλούτου» που θα απαιτηθεί, να ξαναστηθούν τα πιόνια, να σταθεροποιηθούν οι πύργοι, να ταγισθούν τά άλογα και οι αξιωματικοί, ο βασιλιάς και η βασίλισσα;
Γιατί, δεν υπάρχει αμφιβολία, ο μαυροντυμένος παίκτης κερδίζει πάντοτε. Στη φυσική (κοινωνική) πραγματικότητα που ζούμε, ο μαυροντυμένος αντίπαλος δεν είναι ο θάνατος, αλλά ο «αθάνατος" καπιταλισμός. Θα βάλει πάλι τη νιοστή σφραγίδα του. Αν δεν αναποδογυρίσει η σκακιέρα...