Να (μη) γίνει ΠΑΣΟΚ! Την συμμεριζόμαστε. Δεν είναι εύκολο σήμερα σ' ένα αριστερό κόμμα να παραμείνει «γνήσια» αριστερό, εκτός αν πιάσει γωνία (της κοινωνίας)...

Η συμφωνία ΑΟΖ Ελλάδας - Αιγύπτου, μια «ένθεη» δήλωση τού Αλέξη Τσίπρα το Δεκαπενταύγουστο, σήμερα πάλι η ψήφιση τής προειρημένης συμφωνίας (στην οποία θα ψηφίσουμε «παρών», αλλά ζητάμε να είναι ονομαστική...) και βεβαίως το αναμενόμενο συνέδριο τού κόμματος έχουν προκαλέσει έναν «εσωτερικό» εκνευρισμό, από ...πενήντα τρεις έως εκατό βαθμούς. Στην πραγματικότητα πρό­κειται (εξαντλώντας κάθε όριο τής αριστερής φρασεολογίας) για έναν αντικειμενικό ...υποκειμενισμό.

Οι αριστεροί συχνά συγχέουμε το κοινωνικό πρόταγμα με τον βολονταρισμό. Αν θέλουμε ή πούμε εκείνο ή το άλλο, θα γίνει. Οι μεν, κατά τας γραφάς (τις οποίες ωστόσο δεν πρέπει να διαγράψουμε), θέλουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει αριστερός. Οι δε «προοδευτικώς συμμαχούντες» να «ανοιχτεί» στην κοινωνία. Το πρόταγμα έχει αξία αν είναι ισχυρό, το ίδιο και οι φορείς του. Από την άλλη, η κοινωνία άραγε τί θέλει; Με την έννοια, όχι τί επιθυμεί, αλλά τί χρειάζεται (και αυτό πάλι, από ποιόν και με ποιά κριτήρια σήμερα θα αποφασιστεί;).

Η πολιτική ηγεμονία (εν προκειμένω, με δόση ταξική) θα κατακτηθεί με διαδραστικό τρόπο. Δεν θα την «απο­φασίσουν" μονομερώς τα «όργανα» ή ο «αρχηγός», όσο ικανός ή αποδεκτός και αν θεωρείται. «Τα μη αστικά κόμματα, είτε ως (προ νεοφιλελευθερισμού) σοσιαλδημοκρατία είτε ως αριστερά, στον βαθμό που δεν κατορθώ­νουν να αναπτύξουν τούς δικούς τους οργανικούς δεσμούς με την κοινωνία επί στέρεων προγραμματικών και όχι ευκαιριακών βάσεων, είναι καταδικασμένα να αναπαράγουν τις πολιτικές που επιβάλλει η αστική κυριαρχία», διαβάσαμε πρόσφατα κάπου.

Αν είναι έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει ...να εντείνει την αγωνία του. Να βράσει πάνω από τους εκατό βαθμούς! Να ξεβράσει και να (δια)χυθεί στην κοινωνία. Και να ξαναμαζευτεί, όχι σαν αχταρμάς, αλλά σε μια χύτρα χωρίς εκτονωτική βαλβίδα, για να εκραγεί...

ΤΡ.