Από τον παππού τών δύο Ηπείρων και τών πέντε Θαλασσών στον μικροέγγονο που τά κάνει όλα θάλασσα!
Τις δύο τελευταίες ημέρες, ίσως δίνουμε την εντύπωση ότι διακατεχόμεθα από «υψηλό εθνικό φρόνημα». Αν ασχολούμαστε υπέρ το δέον με τη νέα «εθνική οπερέτα», δεν είναι τόσο για να «υπερασπιστούμε τα εθνικά μας δίκαια». Όσο για να υπενθυμίσουμε και να παραλληλίσουμε πώς οι «γνήσιοι εθνικόφρονες» συμπεριφέρονται απέναντι σε «εθνικές καταστροφές και επιτυχίες» (Πρέσπες - Αιγαίο, δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις...). Ή να θαυμάσουμε την «ειλικρινή» ελληνική διπλωματία. Τον υπουργό τών Εξωτερικών μας να λέει. «Δεν ήξερα ότι θα υπογράψω
Αφήνουμε κατά μέρος το τί υπέγραψε, αν ήξερε, εκεί που πήγε «επισπεύδων» και άρα επαίτης... Και έτσι να είναι (να μην ήξερε ότι θα υπογράψει), πώς είναι δυνατόν ο επικεφαλής τής διπλωματίας μιας χώρας (οποιασδήποτε) να εκστομίζει κάτι τέτοιο! Ωστόσο, η συμφωνία που υπέγραψε έχει και άλλες διαστάσεις, πέρα από τις προφανείς. Για τους φίλους τής ειρήνης και τού διεθνισμού, που μάς ενδιαφέρει (ΤΡ.):
Τα φιλοκυβερνητικά μέσα επαναλαμβάνουν ότι η συμφωνία Ελλάδας - Αιγύπτου ακυρώνει το «παράνομο" τουρκολιβυκό μνημόνιο. Πρόκειται περί ανοησίας φυσικά. Η Τουρκία προσχώρησε στον καθορισμό ΑΟΖ με τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση τής Λιβύης, οπότε το τουρκολιβυκό σύμφωνο είναι τόσο έγκυρο και νόμιμο όσο και η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία. Η δεύτερη απλώς δίνει ένα διαπραγματευτικό ατού στην Ελλάδα, όταν μπει σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, ακριβώς όπως έκανε το πρώτο για τους γείτονες.
Με βαρύ αντάλλαγμα, ωστόσο, για τον εγχώριο εθνικισμό. Η Ελλάδα αναγνώρισε το προφανές, ότι τα νησιά που βρίσκονται σε απόσταση εκατοντάδων μιλίων από τον ηπειρωτικό κορμό και πιο κοντά στις ακτές τρίτων χωρών, δεν δικαιούνται πλήρους ΑΟΖ. Ακόμη και τα μεγαλύτερα από αυτά, όπως η Κρήτη, ενώ τα πιο μικρά, όπως η Γαύδος, από ελάχιστη έως καθόλου. Το ίδιο είχε κάνει και στη συμφωνία με την Ιταλία πριν μερικές βδομάδες.
Ο ελληνικός μαξιμαλισμός δεκαετιών στην ανατολική Μεσόγειο πήγε περίπατο και αργά ή γρήγορα θα μάς αφήσει χρόνους και στο Αιγαίο (που θεωρείται «ελληνική λίμνη», κόντρα σε οποιαδήποτε λογική, διεθνές δίκαιο ή συσχετισμό δυνάμεων). Το ότι αυτό συνέβη δίχως να ανοίξει μύτη, χωρίς εξαλλοσύνες και συλλαλητήρια από τους γνωστούς ελλαδέμπορους, οφείλεται στο ότι η υποχώρηση έγινε από μια δεξιά κυβέρνηση και προφανώς, στην αποτελεσματική προπαγάνδα τών ΜΜΕ.
Η Νέα Δημοκρατία έκανε ό,τι και ο Νίξον το 1973, που ανακήρυξε εαυτόν νικητή στο Βιετνάμ και απέσυρε τον αμερικανικό στρατό, δύο χρόνια μετά οι κομμουνιστές είχαν καταλάβει όλη τη χώρα. Η ελληνική κυβέρνηση και τα μήντια πανηγυρίζουν για τη συμφωνία με την Αίγυπτο και ως απόδειξη ανεμίζουν τις αναμενόμενες αντιδράσεις τής Τουρκίας, η οποία την υποδέχτηκε όπως ακριβώς η Ελλάδα το τουρκολιβυκό σύμφωνο.
Τα δε εθνικιστικά «ορκ», αντί να βγουν στους δρόμους με ρωμαϊκές περικεφαλαίες, όπως έκαναν για τη Μακεδονία και τον Μεγαλέξανδρο, εκστασιάζονται με τη μεγάλη «εθνική νίκη» που «απομονώνει την Τουρκία Ανέκαθεν ο εθνικισμός συσπείρωνε δύο κατηγορίες ανθρώπων. Τους επαγγελματίες απατεώνες και τους εθελοντές ηλιθίους.
Για τους φίλους τής ειρήνης και του διεθνισμού είναι αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη. Είναι απείρως προτιμότερο οι Μεγάλες Ιδέες να καταρρέουν σαν διπλωματικές φάρσες, αθόρυβα και αναίμακτα, όπως σήμερα, παρά ως πολεμικές τραγωδίες με εκατόμβες νεκρών και ξεριζωμένων, όπως το 1922.
Μπράβο λοιπόν στην κυβέρνηση, πάντα τέτοιες εθνικές επιτυχίες!