Ψηφίζεται σήμερα στην Ολομέλεια της Βουλής και εν μέσω καθολικής αντίδρασης το πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Αναβάθμιση του σχολείου»...
«Τελευταία, γίνεται συζήτηση για το κατά πόσο η εκπαίδευση είναι μια ικανοποιητική επένδυση, για το αν παράγει ανθρώπινο κεφάλαιο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την οικονομική ανάπτυξη κτλ. Είναι ένας διαστροφικός τρόπος διατύπωσης του ερωτήματος. Θέλουμε μια κοινωνία ελεύθερων, ανεξάρτητων, δημιουργικών ατόμων, που να είναι σε θέση να εκτιμήσουν και να αξιοποιήσουν τα πολιτισμικά επιτεύγματα του παρελθόντος, ή θέλουμε ανθρώπους που θα αυξήσουν απλά το ΑΕΠ;». Αναφέρει ο Νόαμ Τσόμσκι για την εκπαίδευση.
Στην ουσία του το ερώτημα είναι ψευδοδιλημματικό. Χωρίς το ένα δεν μπορεί να υπάρξει το άλλο. Χωρίς το ζωντανό, προοδευτικό και ανεξάρτητο εκπαιδευτικό σύστημα που θα ενθαρρύνει την αναζήτηση της γνώσης, την υπέρβαση, την ελευθερία σκέψης και λόγου δεν μπορεί η τεχνολογία να οδηγήσει σε οφέλη, οικονομικά, κοινωνικά και άλλα.
Στην Ελλάδα όμως τί ακριβώς προωθείται; Το κακογραμμένο σενάριο που προκύπτει από ήδη ξεπερασμένες δεσμευτικές συμφωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (από την πολυαμφισβητημένη Μπολόνια και μετά) και αποσπασματικές παρεμβάσεις επιβαλλόμενες από τους όρους των οικονομικών δεσμεύσεων ή αδυναμιών μας.
Παρά τις θετικές έννοιες των λέξεων «αυτονομία», «αποκέντρωση», «ενίσχυση», υπάρχουν ήδη δεδικασμένα που αποδεικνύουν το οξύμωρο. Στο πλαίσιο της αποκέντρωσης, για παράδειγμα, πέρασαν οι παιδικοί σταθμοί στους δήμους. Πήραν λεφτά οι δήμοι; Όχι όσα έπρεπε και όχι για να τα δώσουν εκεί όταν εκκρεμούν άλλες ανάγκες. Και τι έγινε; Αύξηση σε τροφεία και ελαστικές μορφές εργασίας με αποδοχές ντροπής.
Είναι άραγε ο ιδιωτικός τομέας η λύση; Ο ιδιωτικός τομέας, όμως, δεν παράγει μορφωμένες κοινωνίες. Αναπαράγει τα κέρδη του. Ο ιδιωτικός τομέας δουλεύει με λίγους και «εκλεκτούς», περνώντας από ψιλό ταξικό κόσκινο τους πελάτες του. Παρόμοιο κόσκινο θέλει να φέρει η κυβέρνηση με τη «φροντιστηριοποίηση» του δημόσιου σχολείου. Όποιος δεν αντέχει τους ρυθμούς και το κόστος του, πετιέται στον κάλαθο. Στην υποβαθμισμένη επαγγελματική εκπαίδευση ή στις ιδιωτικές μεταγυμνασιακές σχολές ή πουθενά.
«Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας», έγραφε ο Ιρλανδός ποιητής Ουίλιαμ Γέιτς. Όμως, στο σχολείο που ονειρεύεται η κυρία Κεραμέως, η φλόγα κινδυνεύει με «διαγωγή κοσμία»...
Πηγή Efsyn.gr - Τί εκπαίδευση θέλουμε;
Ο καταρτίσιμος άνθρωπος...
Αυτό που ενδιαφέρει το κεφάλαιο δεν είναι η προσωπικότητα του εργαζόμενου, αλλά οι επιμέρους ικανότητες - δεξιότητες, που μπορούν να αλλάζουν από περιοχή σε περιοχή και από στιγμή σε στιγμή. Τα κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης διασφαλίζουν ότι κάποιος μπορεί να απασχοληθεί σε μια συγκεκριμένη περιοχή και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα σε μια απασχόληση Α, σε ένα δεύτερο χώρο και χρόνο σε μια απασχόληση Β κ.ο.κ.
Οδηγούμαστε λοιπόν σε έναν τεχνητό διαχωρισμό της ικανότητας από την προσωπικότητα, με τέτοιον τρόπο που ο καταρτίσιμος άνθρωπος, είναι ένας κατακερματισμένος άνθρωπος που δεν έχει κανένα μέλλον. Η ικανότητα δεν είναι πλέον στοιχείο της προσωπικότητας. Σε μια πρώτη φάση, τίθεται σαν το προϊόν της αλληλεπίδρασης μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου και όχι σαν μια ποιότητα του υποκειμένου. Είναι τοπική, προσδιορισμένη χρονικά και μπορεί να πάρει έναν λειτουργικό και όχι προσωπικό ορισμό. Η έννοια των γιάπηδων, των golden boys αυτό ακριβώς αναδεικνύει. Άριστη ανάπτυξη συγκεκριμένων ικανοτήτων, αλλά αδιαφορία ως προς την προσωπικότητα.
Το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία επηρεάζει αρνητικά την ανθρώπινη προσωπικότητα και οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Το αποδεικνύει άλλωστε η εμπειρία των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών, όπου αυτό το μοντέλο εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες.