Κατατέθηκε στη Βουλή (και στην πρωινή εκπομπή τού ΣΚΑΪ) από τον υπουργό Εργασίας τροπολογία με τον βαρύγδουπο τίτλο «Μηχανισμός ενίσχυσης της απασχόλησης», αλλά μόνο αυτό δεν είναι.

Από την ανάγνωση της τροπολογίας (και όχι απ' όσα είπε ο κύριος Βρού­τσης στον κύριο Αυτιά) το αντίθετο προκύπτει. Πρόκειται για έναν επαί­σχυντο «μηχανισμό» που ενθαρρύνει απροκάλυπτα τις απολύσεις, τη υποαπασχόληση, την εκ περιτροπής εργασία και επιφέρει μείωση μισθών.

Με την τροπολογία Βρούτση «θεσμοθετείται» η ελληνική εκδοχή τού ευρωπαϊκού SURE. Η ΣΥΝ - ΕΡΓΑΣΙΑ, που εξήγγειλε ο κύριος Μητσοτάκης στο τελευταίο «διάγγελμά» του. Η οποία ωστόσο δεν είναι τίποτα άλλο από απροκάλυπτη συνεργασία και συνέργεια τού πρωθυπουργού, τής κυβέρνησης και του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας με τον ΣΕΒ, τις επιχειρήσεις και τους εργοδότες σ' ένα κοινωνικό «έγκλημα». Με «κίνητρο" την πανδημία, που όπως πλέον αποδεικνύεται την έφεραν στα μέτρα τους, σε βαθμό επικινδυνότητας, χρονική διάρκεια και συνέπειες. Μεταξύ άλλων, η «συνεργασία» προβλέπει:

Από 15 Ιουνίου έως και 15 Οκτωβρίου όλοι οι εργοδότες μπορούν να μειώνουν έως και κατά 50% τον χρόνο εβδομαδιαίας εργασίας του προσωπικού τους και το κράτος να καλύπτει το 60% των απωλειών τού μισθού τους. Οι εργοδότες θα μπορούν να μειώνουν τον χρόνο εβδομαδιαίας εργασίας μέχρι και 50% είτε για μέρος είτε για το σύνολο των εργαζομένων «ανάλογα με τις λειτουργικές τους ανάγκες».

Αλλά εκείνο που αποτελεί θεσμικό και κοινωνικό σκάνδαλο είναι πως στην τροπολογία Βρούτση (που κατατέ­θηκε στο νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας!) η δεξιά κυβέρνηση τολμά να «βάλει χέρι» για πρώτη φορά (μάλλον δεύτερη, βλέπε παρακάτω) τα τελευταία εβδομήντα χρόνια στο δώρο Χριστουγέννων και στο επίδομα αδείας (και στον ιδιωτικό τομέα). Ο «μηχανισμός» Βρούτση προβλέπει να καταβάλλεται «αναλογία» τού και Χριστουγέννων και αδείας σε όσους θα λαμβάνουν το 50% τού μισθού τους!

Η ιστορία των δώρου τών Χριστουγέννων (και των αγώνων γι' αυτό) αρχίζει στον μεσοπόλεμο, αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά. Το 1951 καθιερώνεται με νόμο (παρ' ότι τότε οι κυβερνήσεις άλλαζαν κάθε τρεις με τέσσερις μήνες ή γι' αυτό) η δυνατότητα παροχής τού δώρου, ενώ το 1981 επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου ρυθμί­ζονται παγίως όλα τα σχετικά με τον τρόπο υπολογισμού και χορηγήσεως των επιδομάτων εορτών κατ’ έτος.

Αλλά τη δεξιά παράταξη πάντοτε την «έτρωγε». Το 1992 η κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη αποφασίζει τον μη υπολογισμό τών δώρων στις συντάξεις τού ΙΚΑ. Αλλά και στον «Κοινωνικό Διάλογο» Σημίτη, τον Μάιο τού 1999, άρχισε ξεκάθαρα να αμφισβητείται η «χρησιμότητα» του 13ου μισθού και να προβάλλεται ο «αναχρονι­στικός» χαρακτήρας τών δώρων και του επιδόματος αδείας.

Κάτι που «παίχτηκε» κατά κόρον στη μνημονιακή περίοδο από τους «Αυτιάδες» τής ενημέρωσης, για να δικαιο­λογηθούν και οι έξωθεν σχετικές επιταγές. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Η μνημονιακή κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης στον δημόσιο τομέα και τα λοιπά, καθώς και οι δειλές προσπάθειες τής κυβέρ­νησης του ΣΥΡΙΖΑ να αποκαταστήσει ό,τι μπορούσε.

Για εβδομήντα χρόνια ωστόσο κανένας δεν είχε πειράξει τα σημαντικά αυτά επιδόματα των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα, αν εξαιρέσουμε τις λαθροχειρίες της τότε κυβέρνησης Μητσοτάκη. Έρχεται τώρα ο υιός, μέσω τού ανεκδιήγητου υπουργού «Εργασίας», να κάνει πράξη και πολλαπλασίως τα «κοινωνικά οράματα» του πατρός...

ΤΡ.