Και μπλέξαμε με τους άλλους! Σαν σήμερα στις 05.15' το πρωί στις 5 Απριλίου του 1965, η Μεγαλόπολη συγκλονίζεται από έναν ισχυρό σεισμό. Αυτή η τυχαία ακολουθία τών 5... «διακόπηκε» από τα 6,1 ρίχτερ τού σεισμού και τους 17 ή 18 νεκρούς που άφησε πίσω του, αν θυμόμαστε καλά. Πάνε πενηνταπέντε χρόνια τώρα.
Τα σχολεία φυσικά δεν λειτούργησαν κείνη τη μέρα, Δευτέρα ξημέρωσε. Ήδη ήμασταν ανήσυχοι. Την προηγούμενη βδομάδα ένας μικρότερος, αλλά αρκετά ισχυρός, προσεισμός θα λέγαμε σήμερα, μάς ταρακούνησε γερά μέσα στις αίθουσες του παλιού Γυμνασίου. Την ώρα των Μαθηματικών με τον Ζήβα, καν των Λατινικών με τη Μαργαρίτη, δεν θυμόμαστε τώρα, δεν είναι τυχαίο που μάς έρχονται στο μυαλό μαζί . Πηγαίναμε τότε στην Τετάρτη με τον Λώνη.
Μπορεί να σας φανεί παράξενο, μπορεί και όχι, αν θυμόσαστε ακόμα τα παιδικά σας χρόνια. Τη μέρα τού μεγάλου σεισμού ήμασταν χαρούμενοι, δεν είχαμε σχολείο! Μας διακατείχαν τύψεις; Αν ναι, τις αποβάλαμε εντελώς αργότερα, όταν διαβάσαμε μια ιστορία από τους βομβαρδισμούς τού Λονδίνου. Τα παιδιά χειροκροτούσαν τον Χίτλερ, όταν μια βόμβα έπεσε πάνω στο σχολείο τους!
Περιδιαβάζαμε λοιπόν από 'δω κι από 'κει με τον Λώνη, από το ένα μισογκρεμισμένο σπίτι στο άλλο. Το επίκεντρο του σεισμού δεν ήταν η πόλη, αλλά τα διπλανά χωριά. Καταλήξαμε στην πλατεία. Κι εκεί παρακολουθήσαμε την εξής σκηνή. Μια σειρά σκηνών, θα λέγαμε, από ταινία μικρού μήκους.
Στην άκρη τού κεντρικού δρόμου προς την Καλαμάτα σταματά ένα παλιό αυτοκίνητο με δύο επιβάτες. Ο συνοδηγός ανοίγει το παράθυρο και ρωτά κάτι τον πρώτο περαστικό. Αυτός σκύβει, ακούει και χωρίς σχεδόν να πει λέξη συνεχίζει βιαστικός το δρόμο του. Το ίδιο και ο δεύτερος, ο τρίτος, ο τέταρτος...
Πλησιάζουμε με τον Λώνη το αυτοκίνητο από περιέργεια, αλλά κάτι μας έσπρωχνε σε περιπέτεια. Ο συνοδηγός περίπου σε απόγνωση, μάς ρωτά αν ξέρουμε το δρόμο για τις Κάτω Καρυές. Τα Κυπαρίσσια και τ' άλλα χωριά που αργότερα είπανε πως ήσαν το επίκεντρο του σεισμού, από 'κει και η φωτογραφία. Τα ξέραμε δεν τα ξέραμε εκείνα τα χωριά, εμείς άλλο που δεν θέλαμε.
Καθήσαμε στα πίσω κάθισμα του παλιού δίπορτου αυτοκινήτου, μεριάζοντας κάμποσες εφημερίδες, όλες με τον ίδιο τίτλο. Κάτι μάς έλεγε, ο τίτλος. Αργότερα καταλάβαμε γιατί οι περαστικοί παίρναν δρόμο, καθώς ίσως τις έβλεπαν, απλωμένες στο πίσω κάθισμα.
Εν πάση περιπτώσει, πήγαμε τους ανθρώπους όπου θέλανε, δημοσιογράφοι ήσαν που ήθελαν να γράψουν στην εφημερίδα τους για το σεισμό. Ξαναγυρίσαμε στην πόλη και μας κατέβασαν πάλι στην πλατεία. Μας κέρασαν σοκολάτες και μπισκότα από το περίπτερο, μας ευχαρίστησαν και πήραν το δρόμο για την Τρίπολη. Από την άλλη άκρη τής πλατείας ακούμε δυο - τρεις συμμαθητές μας να φωνάζουν. Πού ήσασταν ρε; Ήρθε ο βασιλιάς! Με ελικόπτερο, στον Άγιο Κωνσταντίνο... Διπλή απογοήτευση!
Χάσαμε την ευκαιρία να δούμε μαζί και βασιλιά και ελικόπτερο! Ύστερα μάθαμε πως δεν κατέβηκε, πέταξε πάνω από την πόλη, με τη βασίλισσα. Μικρό το κακό... Και μας έμεινε η περιπέτεια με τους δημοσιογράφους. Την άλλη μέρα τρέξαμε στο πρακτορείο ν' αγοράσουμε δισταχτικά την εφημερίδα τους, να δούμε τί γράψανε. Με την κρυφή ελπίδα μήπως γράφανε κάτι και για 'μας.
Στον ένα, η εφημερίδα, έγινε καθημερινή συνήθεια, που διακόπηκε σύντομα, δυο χρόνια ύστερα. Ο άλλος
έφυγε νωρίς, πολύ νωρίς. Υπογράφουμε και εξ ονόματός του.