Ζούμε την εποχή της καταστροφής του νου. Το πιο δύσκολο πράγμα σήμερα είναι να αποκτήσεις μια καθαρή εικόνα της κατάστασης, να σκεφτείς ποιο είναι το συμφέρον σου, να βάλεις προτεραιότητες και να προσπαθήσεις να τις προωθήσεις. Όταν λέω «το συμφέρον σου», δεν εννοώ βέβαια το ατομικό, αλλά το συλλογικό. Η σχεδόν έμμονη ιδέα μου πως το προσωπικό συμφέρον ταυτίζεται απόλυτα με το συλλογικό με καθιστά θύμα των περιστάσεων και ανίκανο να αντιμετωπίσω τις συγκυρίες. Προσλαμβάνω τα πάντα με το παραπάνω κριτήριο και ταυτόχρονα είμαι πεισμένος πως δεν υπάρχει καμία ελευθερία κινήσεων, μας έχουν κλεισμένους σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο κανόνων και ελέγχου που αφαιρεί την ευχαρίστηση να ζεις.
Νομίζουμε ότι ζούμε, ότι έχουμε την ελεύθερη βούληση, στην πραγματικότητα κάθε τι που κάνουμε έχει κατεύθυνση που δεν γνωρίζουμε, που δεν έχουμε επιλέξει. Ακόμα και οι σκέψεις μας είναι κατευθυνόμενες από άλλους. Καθορίζονται από τα αφεντικά της ζωής μας. Το σύστημα συνεχίζει να υπάρχει γιατί είμαστε εύπιστοι και εύπλαστοι. Είμαστε χρήσιμοι στο βαθμό που είμαστε εύπλαστοι. Η ακαμψία θα οδηγούσε αστραπιαία στην εξόντωση της κοινωνίας και την κατάρρευση του συστήματος.